25 πιάτα που μας έμειναν αξέχαστα το 2025
Το 2025 μας χάρισε συγκλονιστικά πιάτα κι εμείς τα θυμόμαστε ξανά ένα προς ένα φτιάχνοντας ένα λαχταριστό και πεντανόστιμο top-25.
Το 2025 μας χάρισε συγκλονιστικά πιάτα κι εμείς τα θυμόμαστε ξανά ένα προς ένα φτιάχνοντας ένα λαχταριστό και πεντανόστιμο top-25.
Άλλη μια χρονιά μας αποχαιρετά σε λίγες μέρες κι όπως συμβαίνει με κάθε foodie που σέβεται τον εαυτό του έτσι κι εμείς φτιάχνουμε τις δικές μας πεντανόστιμες λίστες με τα καλύτερα του 2025. Βλέπεις, αν κάτι θυμόμαστε πιο πολύ από τη χρονιά που διανύσαμε είναι κάποια συγκλονιστικά πιάτα που μας θύμισαν ότι ο έρωτας συνήθως ξεκινά στον ουρανίσκο και τελειώνει στο στομάχι κι άσε τους αντιρρησίες να μας λένε κλισέ. Φτιάξαμε λοιπόν ένα άτυπο top-25 με πιάτα που μας εντυπωσίασαν μέσα στη χρονιά με την αδημονία μας να τα ξαναφάμε να χτυπά πλέον κόκκινο.
Η Gyoza προβατίνα του 21+ στο Περιστέρι με το τραγανό τηγανιτό κρεμμυδάκι στην κορφή της κρατούσε όλα τα ζουμιά της κι ήταν θεϊκή. Ακολουθήσαμε κατά γράμμα την πρόταση του πολύ ευγενικού προσωπικού στο σέρβις να τη δοκιμάσουμε μέσα σε μια γεμάτη ζουμάκι κουταλιά κι αποζημιωθήκαμε γευστικά.

Από την πρώτη μπουκιά αναθαρρήσαμε κι είπαμε πως θα είμαστε κομπλέ, αφού η χειροποίητη αφράτη κι ελαφρώς ακανόνιστη σχηματικά πίτα ήταν σκέτο βάλσαμο στη μερακλήδικη καρδούλα μας. Από κοντά κι η κόκκινη σάλτσα, πηχτή μα ευτυχώς όχι νερουλή που έλουζε τα μπιφτεκάκια κι έστηνε πικάντικο χορό με το πιπεράκι και την κόκκινη πάπρικα.
Τα γλυκάδια ήρθαν σε μια υπέρ-απολαυστικη πηχτή βουτυρένια σάλτσα με πιπέρια και μας έκαναν να ξεκινήσουμε ένα ρεσιτάλ αποθεωτικών αλαλαγμών. Συγκλονιστικά νόστιμος μεζές που ενδείκνυται για ρεσιτάλ βούτας με ψωμάκι.

Χρήζει ειδικής μνείας και σειράς επαίνων για την έμπνευση, τη δημιουργία και την εκτέλεσή του. Με κάπαρη, έξτρα παρθένο ελαιόλαδο, εσαλότ και μεδούλι δημιουργήθηκε μια ιδιότυπη πεντανόστιμη μπεσαμέλ για να σκεπάσει την ψωμένια βάση σε ένα πιάτο που θα μπορούσε να είναι κι ένα αποδομημένο –χωρίς ζυμαρικό- παστίτσιο που αξίζει ένα Michelin αστέρι από μόνο του.
Το σιγομαγειρεμένο short rib κατέφθασε σε μια καυτή μαντεμένια μικρή κατσαρολίτσα σκεπασμένο με μία ζύμη flatbread ωρίμανσης. Ακολουθώντας τις οδηγίες του προσωπικού σπάσαμε με τη βοήθεια του κουταλιού τη flatbread σκέπη του κι ανακατέψαμε με το short rib για να πάρει έξτρα νοστιμιά περιμένοντας λίγα λεπτά πριν δοκιμάσουμε. Μια fine dining δημιουργική παραλλαγή με πολλή φαντασία φυσικά του κοκκινιστού μοσχαριού που πάντοτε φιγούραρε στην κορυφή των χριστουγεννιάτικων οικογενειακών μαζώξεων.
Εδώ το comfort ήρθε κι έδεσε μοναδικά σε μια παραδοσιακή συνταγή που βρήκε τη fine dining εκδοχή της σε ένα πιάτο σκέτη ανάμνηση των παιδικών μας χρόνων. Με πληγούρι, φρέσκα μυρωδικά, γιαουρτάκι και μπόλικο μοσχομυρωδάτο κύμινο.

Έφερε τριγύρω μας μια μυρωδιά από τις αθάνατες παραδοσιακές γεύσεις που υπερνικούν σε comfortness κάθε επίδοξο διεκδικητή. Το κρέας ήταν λουκούμι, καλομαγειρεμένο και σωστά μαριναρισμένο συνοδεία λαχανικών και βοτάνων που αρκούσαν και με το παραπάνω για να αναδείξουν τη γεύση τους.

Δοκιμάσαμε την εκδοχή με το Wagyu μπέργκερ και τον ψητό αστακό Τζαμάικας σε ένα λουκούλλειο πλατό, που συνοδευόταν με τηγανητές πατάτες, πράσινη σαλάτα και μιας λαχταριστή σως με αρωματικό βούτυρο. Απροσδόκητο, γευστικότατο, κάτι που –ίσως- δεν ήξερες ότι ταιριάζει, αλλά τελικά δεν μπορείς να του αντισταθείς, αυτό το πιάτο πάει το surf n turf στο επόμενο επίπεδο.
Για τους λαχανοντολμάδες του μενού έχουν γραφεί αμέτρητοι έπαινοι κατά καιρούς και μια πιρουνιά μοιάζει αρκετή για να γεννήσεις κι εσύ ένα ερωτικό ποίημα για χάρη τους. Η καρδιά κάθε καλοφαγά που σέβεται τον εαυτό του πάλλεται στον ρυθμό που τυλίγουν τα φύλλα τους.
Mια fine dining ωδή στο παραδοσιακό ελληνικό πιάτο που έχει αφήσει εποχή στις εγχώριες κουζίνες. Καλομαγειρεμένο με το αρνί έξτρα ζουμερό να λιώνει στην πρώτη επαφή με το μαχαίρι ή το πιρούνι μας.
Με μάγουλα στιφάδο αποτελεί μια σύγχρονη προσέγγιση σε ένα κλασικό ελληνικό πιάτο, με την πλούσια γεύση του κρέατος να δένει αρμονικά με την υφή του ζυμαρικού και να αποτελεί μια λαχταριστή fine dining εκδοχή ενός πιάτου που έχει θριαμβεύσει σε αξέχαστα κυριακάτικα οικογενειακά τραπέζια.

Με βαρελίσια φέτα, μέλι Ελάτης, πάστα ελιάς καλαμών και θυμάρι ήταν ένα γευστικό στοίχημα που πήγε ταμείο για να μιλήσουμε με ποδοσφαιρικούς όρους τον εμπνευστή της. By far η πιο ελληνική πίτσα που έχουμε δοκιμάσει σε ένα πείραμα που πέτυχε και με το παραπάνω συστήνοντάς μας έναν νέο γαστρονομικό εθισμό.
Με sirloin και μαγιονέζα με τσίλι και σκόρδο συνέχισε τις πικάντικες εκρήξεις στον ουρανίσκο μας, όμως αυτό που έδωσε το κάτι παραπάνω ήταν η μπισκοτένια βάφλα με κίμτσι σουσάμι που το συγκρατούσε. Αδιανόητα νόστιμο.

Ένα μαμαδίσιο πιάτο που θα έφερνε τα πάνω κάτω στο επόμενο οικογενειακό κυριακάτικο τραπέζι. Χυλωμένο ολόσωστα και με μια πιπεράτη επίγευση σκέτο χάρμα, μας ενθουσίασε. Εξαίσιο απλά.
Το κριθαρώτο γαρίδας με σάλτσα μπουγιαμπέσα και τριμμένο αυγοτάραχο Μεσολογγίου μύριζε θάλασσα και μαμά σε μια συνταγή που είχε εκτελεστεί άψογα αναδεικνύοντας τα πλούσια αρώματά της. Τραγανότατο το δάγκωμα της γαρίδας και σωστά χυλωμένο το κριθαρώτο σε ένα πιάτο όνειρο.

Με θυμάρι, grave και πουρέ λεμονάτης φουρνιστής πατάτας επανασυστήνοντάς μας το αρνάκι λεμονάτο που όλοι αγάπησαν μα κακώς σνόμπαραν να παρουσιάσουν σε μοντέρνα εστιατόρια ο Θωμάς Μάτσας εμπνέεται και μεγαλουργεί.
Εδώ μιλάμε για την αποθέωση του slow and low cooking τιμώντας τις Τεξανές παραδόσεις αυτού του λαχταριστού πιάτου. Το brisket από Black Angus έδεσε τέλεια με τον πουρέ τοπιναμπούρ και την gravy σως ανδεικνύοντας την γευστική υπεροχή του.
Eδώ η σιγομαγειρεμένη στηθοπλευρά αριστοτεχνικά κομμένη πλάι σε αφρό πατάτας, togarashi και κινέζικο λάχανο με kimchi θα ικανοποιούσε και με το παραπάνω τους εκλεπτυσμένους κρεατοφάγους της παρέας. Μακριά από την αμερικανική σχεδόν fast food εκδοχή των short ribs δοκιμάσαμε μια σύνθεση που σίγουρα θα ενθουσίαζε όσους λαχταρούν τις spicy τσαχπινιές στα κρέατά τους.

To νέο εστιατόριο του Σωτήρη Κοντιζά ενσωματώνει στο μενού ένα πιάτο που όσοι είχαν προλάβει να δοκιμάσουν στο Nolan με σολομό, θυμούνται ακόμη. Αυτή τη φορά, σερβίρονται με πέστροφα και είναι υπέροχα. Η γνώριμη βελούδινη σάλτσα ταχινιού αγκαλιάζει τα noodles και δένει ιδανικά με την καπνιστή αλμύρα του ψαριού, σε ένα πιάτο με καθαρότητα, βάθος και χαρακτήρα.
*Από τον Νικόλα Γεωργιακώδη
Φαντάσου μια πιο μπεσαλίδικη εκδοχή των μακαρονιών με κιμά, αφού τα ζυμαρικά ήταν φρέσκιες χυλοπίτες από τις Σέρρες με σιγομαγειρεμένη προβατίνα σε σάλτσα ντομάτας και ξηρό ανθότυρο Πάρου. Ή αλλιώς συλλαβίζοντας την καλή γεύση.
Το σουβλάκι πεσκανδρίτσας, σε πουρέ παστινάκι, με τριμμένο φουντούκι και μπέικον ήρθε και μας πήρε τα μυαλά γιατί το surf n turf μπορεί να κινηθεί και πέρα από γαρίδες με μπέργκερ ευτυχώς. Το παστινάκι συνεχίζει να εμπνέει συγκλονιστικής γεύσης πιάτα, ωστόσο εδώ οφείλουμε να κάνουμε μια ξεχωριστή αναφορά στο ψήσιμο της πεσκανδρίτσας που ήταν με μια λέξη χάρμα.
Ναι, είναι θηλυκό το γένος. Το πιάτο-υπογραφή του Mayan φτιάχνεται με ψάρι που έρχεται καθημερινά από τη Βαρβάκειο και «μαγειρεύεται» σε χυμούς λάιμ, με λίγο πορτοκάλι τον χειμώνα για μια πιο μεσογειακή ισορροπία, ενώ το καλοκαίρι αλλάζει ελάχιστα με μια διακριτική πινελιά περγαμόντου. Συνοδεύεται από πουρέ γλυκοπατάτας με κανέλλα και αστεροειδή γλυκάνισο, καλαμπόκι choclo και τραγανό σέλερι, με κόκκινο κρεμμύδι ξεπλυμένο σε πολύ νερό και πάγο και κόλιανδρο σε μορφή λαδιού, σε έναν συνδυασμό που ανάβει πραγματικά πυροτεχνήματα στον ουρανίσκο.
*Από τον Νικόλα Γεωργιακώδη
Εξαιρετική παραλλαγή της πρασόπιτας, η οποία χώρεσε μέσα της όλες εκείνες τις αξεπέραστες χωριάτικες συνταγές που μας μεγάλωσαν, με ένα ιδιοφυές twist: To φύλλο πατάτας με την εξαιρετική τραγανότητά του την κρέμα παλαιωμένου Αρσενικού Νάξου και το αργομαγειρεμένο πράσο που κρατούσε γευστικά τους χυμούς του δίνοντας το κάτι παραπάνω που ζητούσαμε από τη συνταγή.
Τα γεμιστά, τα ορφανά ανυπερθέτως, είναι το πιο αγαπημένο μου καλοκαιρινό φαγητό αλλά σπανίως, μάλλον ποτέ, δεν τα έχω γευτεί εκτός σπιτιού όπως τους αξίζει. Κι αν όταν λέμε γεμιστά σκεφτόμαστε το μεγάλο ταψί με τις ελαφρώς τσουρουφλισμένες ντομάτες, τις πιπεριές και τις πατάτες ανάμεσά τους, η εικόνα τους στο πιάτο που εμφανίζεται μπροστά σου σαν ζωγραφιά, δεν τα θυμίζει σε τίποτα. Όταν όμως τα βάλεις στο στόμα - δροσερά όπως πρέπει κι όχι ζεστά και άνευρα όπως τα σερβίρουν συνήθως -, γεύεσαι όλα όσα κάνουν τα γεμιστά να είναι γεμιστά: τη μοσχοβολιά τους από τα μυρωδικά και την καψαλισμένη καλοκαιρινή ντομάτα και την πιπεριά, το μπόλικο μελωμένο κρεμμύδι, το χυλωμένο αλλά στακάτο ρύζι και την πικάντικη φέτα που τα συνοδεύει απαραίτητα στο ελληνικό τραπέζι. Ο Νίκος Καραθάνος καταφέρνει με τα γεμιστά του αυτό που κάθε μάγειρας ονειρεύεται, να σε κάνει να συγκινηθείς μέχρι δακρύων από την ουσία που κουβαλούν τα φαγητά που μας μεγάλωσαν.
* Από την Αγάπη Μαργετίδη