Κομπλέ στο Αιγάλεω: Εδώ θα περιμένεις για ένα σουβλάκι και δεν θα πεις κουβέντα

Έχουμε αυτοανακυρηχθεί ως ρομπέν των τυλιχτών κι έχουμε προκαλέσει κάθε αναγνώστη να μας ακολουθήσει στο κυνήγι του καλύτερου σουβλακίου της πρωτεύουσας. Μετά από τόσα χρόνια ωστόσο ήρθε η ώρα να γράψουμε κάποια πράγματα με το όνομά τους σε όσους κομπάζουν κατά καιρούς ότι το σουβλατζίδικο της γειτονιάς τους κάνει το καλύτερο σουβλάκι της πλάσης.

Ας πάρουμε λοιπόν τα πράγματα με τη σειρά, υπογραμμίζοντας ότι πολλοί σουβλακομάχησαν για τον θρόνο του καλύτερου street food χειροποίητου εδέσματος μα λίγοι κατάφεραν να κάτσουν στον θρόνο. Αν κάποιοι ωστόσο ξεχώριζαν και προπορεύονταν είναι όσοι κρύβονταν πίσω από τις γειτονιές του Πειραιά. Εκεί δίπλα στη Νίκαια άλλωστε το 1924 άνοιξε το πρώτο σουβλατζίδικο υπό τον τίτλον «Αιγυπτιακόν». Έκτοτε από τον Πειραιά μέχρι το Κερατσίνι, κι από τη Δραπετσώνα μέχρι τη Νίκαια και τον Κορυδαλλό και πάλι πίσω στου Ρέντη και στην Κοκκινιά φύτρωσαν πολλοί διεκδικητές ενός θρόνου φτιαγμένου από τυλιχτά, μπιφτέκια και καλαμάκια, απαξάπαντα φτιαγμένα χειροποίητα και μπόλικο μεράκι. Ο Αβραάμ, ο Παναγιώτης, το Κοχύλι, ο Πολύβιος, ο Έντυ, η Αγανάκτηση, ο Σέρκος κι ο Καράμπελας έγραψαν με χρυσά γράμματα το όνομά τους κι έκαναν τους θαμώνες τους φίλους καρδιακούς.

Αν κάτι μοιάζει κοινό για τους παραπάνω είναι οι ουρές των πελατών που περιμένουν στωικά για να προλάβουν μια μερίδα μπιφτέκι ή ένα τυλιχτό. Γυρνώντας τον χρόνο πίσω οι εικόνες αυτές ήταν πολύ γνώριμες όμως από όταν μπήκαν στο κόλπο τα ντελίβερι οι παραγγελιολήπτες και τα μηχανάκια άρχισαν να είναι περισσότερα από τους πελάτες που περίμεναν να εξυπηρετηθούν. Αν κάτι λοιπόν μας έκανε εντύπωση στο Κομπλέ, ένα σουβλατζίδικο που άνοιξε πρόσφατα στο Αιγάλεω είναι οι ουρές των σουβλακολάγνων που δεν το κουνάνε ρούπι μέχρι να πάρουν το σουβλάκιον το επιούσιον.

Πρωτοξάδερφο του Γιώργου που βρίσκεται στον Πειραιά κι έχει καημό του να μας μάθει πως τρώγεται το καλό σουβλάκι, το Κομπλέ δεν συνεργάζεται με καμία εταιρεία delivery, ούτε έχει δικούς του διανομείς. Κοντά στη γέφυρα του Κηφισού και μακριά από τις δημοφιλείς πιάτσες της Αιγαλεάρας κατάφερε αυτό που έμοιαζε εξαρχής ακατόρθωτο. Να δουλεύει ακατάπαυστα και να ξεπουλάει την πραμάτεια του πολλές φορές πριν το ρολόι δείξει 20:00. Όποια ώρα κι αν πας θα πετύχεις κόσμο για αυτό οπλίσου με υπομονή και δώσε με ευγένεια την παραγγελία σου. Αν βιάζεσαι και μένεις κοντά τότε μπορείς να δώσεις μια τηλεφωνική παραγγελία και να τα παραλάβεις επί τόπου.

Στον κατάλογο υπάρχουν μόνο δύο επιλογές, επομένως καλό είναι να πας προετοιμασμένος. Από τη μία το τυλιχτό στα 2,70€ (μια πίττα με δύο μπιφτεκάκια, ντομάτα, κρεμμύδι, μαϊντανό, πικάντικο πιπεράκι και την μυστική κόκκινη σαλτσούλα του Γιώργου) κι από την άλλη η μερίδα στα 7,30€ ( με 6 μπιφτεκάκια, 2 πίττες, ψητή ντομάτα, κρεμμύδι, μαϊντανό, πικάντικο πιπεράκι και την μυστική κόκκινη σαλτσούλα του Γιώργου).

Με τον Κώστα Πρέκα να έχει γίνει το inner voice μας επαναλαμβάνοντας «ελάτε να τα πάρετε» πήγαμε και παραγγείλαμε για να τα πάρουμε σαν έτοιμοι από καιρό. Εντυπωσιαστήκαμε από τους πυρετώδεις ρυθμούς που δούλευαν ψήστες και τυλιχτές, ενώ κάθε πελάτης έπαιρνε το νουμεράκι του προκειμένου να επικρατεί μια τάξη στη διαρκή χάβρα του «εγώ ήρθα πρώτος» και «είναι η σειρά μου κυρία μου». Το μεγαλύτερο άγχος όσων δούλευαν εκεί ήταν φυσικά ένα. Να φτάσει το σουβλάκι ζεστό στα κουρασμένα από τα προκάτ καλαμάκια και τα κατεψυγμένα μπιφτέκια χείλη. Με συντροφιά μια craft μπύρα (ζηλευτή η ποικιλία από ελληνικές μικροζυθοποιίες) και με μεγάλη προσμονή καθίσαμε να δοκιμάσουμε το περί ου ο λόγος τυλιχτό κρεατοσφαιρίδιον.

Από την πρώτη μπουκιά αναθαρρήσαμε κι είπαμε πως θα είμαστε κομπλέ, αφού η χειροποίητη αφράτη κι ελαφρώς ακανόνιστη σχηματικά πίτα ήταν σκέτο βάλσαμο στη μερακλήδικη καρδούλα μας. Από κοντά κι η κόκκινη σάλτσα, πηχτή μα ευτυχώς όχι νερουλή που έλουζε τα μπιφτεκάκια κι έστηνε πικάντικο χορό με το πιπεράκι και την κόκκινη πάπρικα.

Το μπιφτέκι ήταν ζουμερό και ευτυχώς χωρίς πολλά μπαχάρια, μιας και η σαλτσούλα με το πιπεράκι κάνανε και με το παραπάνω τη μυρωδάτη τους δουλειά. Πολύ νόστιμο και προσεκτικά ψημένο χωρίς ίχνος καψαλίσματος μας έκανε να περιμένουμε πώς και πώς για τη μερίδα. Όπως συμβαίνει με κάθε σουβλάκι ή μπιφτεκομερίδα πρέπει να φαγωθούν ζεστά για να τα ευχαριστηθείς για αυτό προτείνουμε να δοκιμάσεις εκείνη τη στιγμή προκειμένου να τα απολαύσεις στη γευστική τους ολότητα. Αν κάτι μας άφησε σαν ξέπνοη γεύση το Κομπλέ είναι πως δεν χρειάζονται 25 επιλογές στον κατάλογο και κιβώτια ολόκληρα από τηγανιτές πατάτες για να νοστιμέψει το σουβλάκι μας. Χρειάζεται μονάχα γνώση στο ψήσιμο, το τύλιγμα, το μαρινάρισμα, το αλάτισμα και την Παρασκευή μιας μυστικής σάλτσας όπως γινόταν παλιά και θα είμαστε όλοι κομπλεδούρα.