To Anther στην πλατεία Αγίας Ειρήνης συλλαβίζει σωστά το fine dining

Τα τελευταία χρόνια η Αθήνα ανάμεσα σε άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες ζει την επέλαση του fine dining με πολλά εστιατόρια να σπεύδουν να «καπηλευτούν» το νέο γαστρονομικό trend της πόλης. Λίγα ωστόσο καταφέρνουν να βρουν την ουσία αυτού που καλούμε fine dining υπηρετώντας κατά γράμμα τον στόχο του που δεν είναι άλλος από την υψηλή ποιότητα φαγητού, συνδυασμένη με την εκλεπτυσμένη παρουσίαση, την άριστη εξυπηρέτηση και το κομψό περιβάλλον. Μετά την επίσκεψή μας στο εστιατόριο Anther του ξενοδοχείου Perianth στην πλατεία Αγίας Ειρήνης βρήκαμε και πάλι την χαμένη πίστη μας στην αθηναϊκή fine dining σκηνή μέσα από μια ολιστική γαστρονομική εμπειρία «καλού φαγητού» που ξεχωρίζει.

Ο χώρος άκρως εντυπωσιακός και ντελικάτος με το κυκλικό μπαρ φυσικά να κλέβει την παράσταση και την Ρόμι Σνάιντερ από το Group Portrait with a Lady να παρατηρεί σιωπηλά τις χορογραφημένες κινήσεις του σέρβις και των mixologists του χώρου. Αφαιρετικό και με μια δεδηλωμένη αγάπη στις θερμές αποχρώσεις το σκηνικό που περιβάλλει το γεύμα σου, φτιάχνει μια ειδυλλιακή ατμόσφαιρα για να αφεθείς στο χάζι μιας από τις πιο πολύβουες πλατείες της πρωτεύουσας. Εμείς βρεθήκαμε εκεί ένα βράδυ πολύ πιο ήσυχο από τα συνηθισμένα λόγω της απεργίας των μέσων μεταφοράς που απέτρεψε πολλούς από το να βρεθούν στα πέριξ του Μοναστηρακίου, μειώνοντας αισθητά τους κατά βάση φρενήρεις ρυθμούς του. Η επιλογή του τραπεζιού δεν ήταν πολύ δύσκολη καθώς σχεδόν κάθε ένα από αυτά που αποκάλυπτε μέρος της πλατείας και των περαστικών της που εναλλάσσονταν τροφοδοτώντας με τα δικά τους vibes το ηχόχρωμα γύρω μας.

Όλα στο Anther έμοιαζαν μέρος ενός καλά μελετημένου σχεδίου, από τα σουπλά και τα σουβέρ μέχρι και την εξαιρετική λίστα κρασιών που είχε μια μικρή προτίμηση στους ελληνικούς αμπελώνες (με τιμές από 6€ το ποτήρι και 20€ η φιάλη). Την ίδια ώρα δεν γινόταν να αρνηθούμε την πρόσκληση να δοκιμάσουμε το Golden Hour (14€) που βρισκόταν στην κεφαλή των signature κοκτέιλ με τσίπουρο, passion fruit, πικραμύγδαλο, ανανά, λάιμ και ginger beer και πάντρεψε πολύ πετυχημένα τις ελληνικές του ρίζες με μια εξωτική essence που χρειάζεται το αποκαλόκαιρο μας με κύριο χαρακτηριστικό την ξινούτσικη δροσιά του.

Πρώτο έφτασε το χειροποίητο προζυμένιο ψωμάκι (2€) με συνοδευτικό ένα ντιπ με γαλοτύρι και λάδι βασιλικού κι ένα μικρό μπολάκι με έξτρα παρθένο ελαιόλαδο. Στιβαρό, τραγανό και αφράτο δεν άργησε να γίνει η ιδανική βάση για συνεχή αλείμματα. Η σαλάτα με το κολοκύθι, τσίλι, κόλιανδρο, καρύδια, γιαούρτι, σταφύλια και μοσχολέμονο ήταν πολύχρωμη, αρωματική και με μια γευστική φρεσκάδα που σίγουρα απολαύσαμε.

Ακολούθησε η μελιτζάνα ιμάμ (14€) η οποία ήρθε σερβιρισμένη πάνω σε προζυμένιο ψωμί με πελτέ ντομάτας κρέμα φέτας και τηγανιτό μαϊντανό κι ήταν ολόσωστα μαγειρεμένη κι αναζωογονητική για τον ουρανίσκο μας που έπλεε σε πελάγη ευτυχίας. Εν συνεχεία το αυγό ποσέ με στάκα, πανσέτα, κρέμα πιπεριάς Φλωρίνης (15€) είχε μαζί του μια συνοδευτική έκπληξη. Χειροποίητα λεπτοκομμένα τσιπς πατάτας που σαν άλλοι δεινοί κολυμβητές προσγειώθηκαν ουκ ολίγες φορές στην λαχταριστή κρέμα.

Το ψάρι ημέρας «πλακί» (26€) για μας ήταν λαβράκι κι είχε ως συνοδευτικό κρέμα ντομάτας, πουρέ πατάτας κι ελαιόλαδο σε μια από τις ομορφότερες και πιο εκλεπτυσμένες παρουσιάσεις που είδαμε φέτος. Καλοψημένο και με ένα βουτυρένιο σχεδόν χρώμα ήταν έξτρα ζουμερό και νόστιμο και μας προετοίμασε ιδανικά για τα σουτζουκάκια κοτόπουλο (23€) που ακολούθησαν.

Εδώ το comfort ήρθε κι έδεσε μοναδικά σε μια παραδοσιακή συνταγή που βρήκε τη fine dining εκδοχή της σε ένα πιάτο σκέτη ανάμνηση των παιδικών μας χρόνων. Με πληγούρι, φρέσκα μυρωδικά, γιαουρτάκι και μπόλικο μοσχομυρωδάτο κύμινο μας ανάγκασε να χειροκροτήσουμε όταν μάθαμε πως για γλυκό υπάρχει κι ένα ζεστό ρυζόγαλο με κατσικίσιο γάλα (9€) για να ολοκληρωθεί αυτό το μοναδικό γαστρονομικό flashback. Η κανελάτη μπισκοτένια ροδελίτσα που σκέπασε το ρυζόγαλο ήταν εξαίσια κι αυτό ένα από τα πιο νοσταλγικά επιδόρπια που έχουμε δοκιμάσει φέτος.