To Άνετον μας υπενθυμίζει τη μαγεία της απλότητας της καλής κουζίνας

Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται μια στροφή προς το fine dining ειδικά στις γειτονιές που απλώνονται κοντά στο εμπορικό τρίγωνο και το αθηναϊκό κέντρο. Fusion κουζίνες κάνουν απόβαση και διεκδικούν μια θέση στις καρδιές των foodies που εναλλάσσουν στις λίστες τους το επόμενο μέρος που θα φιλοξενήσει ένα γεύμα που πρόσμεναν καιρό. Ο ανταγωνισμός τεράστιος και η νέα πραγματικότητα που συντελείται περιλαμβάνει πλήθος εστιατορίων που ανοίγουν και κλείνουν σε λίγους μήνες. Για αυτόν τον λόγο μια αδιάλειπτη παρουσία 20 ετών στη γαστρονομική σκηνή της πρωτεύουσας συνιστά από μόνο του ένα πρώτης τάξεως επίτευγμα.

Το 2005 ο Δημήτρης Φωτόπουλος άνοιξε τις πόρτες του Άνετον σε έναν ήσυχο δρόμο του Αμαρουσίου. Κανείς δεν φανταζόταν τότε ότι το εστιατόριο αυτό τότε θα γινόταν meeting point και πως μερικά χρόνια αργότερα θα μετρούσε αρκετές ανακαινίσεις για να μπορεί να εξυπηρετεί το πλήθος του κόσμου, που όλο και μεγάλωνε. Έπειτα από 15 χρόνια λειτουργίας στα Βόρεια Προάστια το Άνετον μετακόμισε στην καρδιά της Αθήνας με στόχο να γίνει πιο inclusive κι έκτοτε συνεχίζει το θεάρεστο γευστικό του έργο που δικαίως του εξασφάλισε μια θέση στον οδηγό Μichelin το 2024.

Ο σεφ του Άνετον, Βασίλης Ζώης εμπνέεται και τιμά τις βασικές αρχές της ελληνικής δημιουργικής κουζίνας που υπαγορεύουν τη διαλογή του «ανθού» των ποιοτικών εποχικών υλικών, τη μαγεία της απλότητας κατά τη σύνθεση των πιάτων και τέλος μα σημαντικότερο ότι τον πρώτο λόγο τον έχει η γεύση κι οι στιγμές που αυτή γεννά. Μια κάπως πιο χειμωνιάτικη Τρίτη καλωσορίσαμε τον Δεκέμβρη κι εμείς στο Άνετον με σκοπό να δοκιμάσουμε το μενού που αλλάζει με βάση την εποχικότητα μα πάντοτε κρατά αγαστή ισορροπία μεταξύ κρέατος και ψαριού ώστε να μην μείνει κανείς παραπονούμενος.

Ο χώρος είναι πολύ ζεστός κι ατμοσφαιρικός με χαμηλό φωτισμό που ταιριάζει στα comfort vibes που εκπέμπει το Άνετον και μια συμπαθέστατη μικρή ανοιχτή μπάρα στο κέντρο του να γεννά συζητήσεις σχετικά με το τι θα προτιμήσουν να πιούν οι θαμώνες. H wine list σε επιμέλεια του Χρήστου Θεοδωρόπουλου είχε πάρα πολλές επιλογές από τον ελληνικό και διεθνή αμπελώνα (από 6€ το ποτήρι/27€ η φιάλη) ενώ στα κοκτέιλ θα έβρισκες κατά βάση κλασικές επιλογές αλλά και ορισμένες signature με μικρά αλλά έξυπνα twists όπως το παιχνιδιάρικο Pathos Martini.

Ξεκινήσαμε με το χειροποίητο ψωμάκι (3€) το οποίο ήρθε σε τρεις εκδοχές: χαρουπιού, λευκού και πολύσπορου συνοδεία ενός πολύ δροσιστικού ροζάτου ντιπ με γιαούρτι, μυρωδικά και σμέουρα. Το πολύσπορο κέρδισε στο νήμα τις προτιμήσεις καθώς ήταν έξτρα τραγανή η κόρα του και πολύ πλούσιο στη γεύση. Η συνέχεια μας επιφύλασσε μια λαχταριστή βελουτέ σούπα με μανιτάρια τρομπέτες και λάδι βασιλικού που ήρθε για να αγκαλιάσει σαν ζεστή φλις κουβερτούλα το μέσα μας.

Ακολούθησε το ταρτάρ μόσχου (17€) με καραμελωμένο κρεμμυδάκι, πίκλα από σινάπι που ήταν υπαίτια για πάμπολλες οργασμικές εκρήξεις στον ουρανίσκο μας, μαγιονέζα βαλσάμικου και δημητριακά. Η μαγιονέζα βαλσάμικο έδωσε μια ραφινάτη κι ελαφρώς όξινη νότα στο πιάτο αναδεικνύοντας ακόμη περισσότερο τις δημιουργικές του αρετές.

Η σαλάτα με ψητά παντζάρια (13€), κους κους, πορτοκάλι, φινόκιο μέντα και λεπτοτριμμένη φέτα ήταν μια μεγαλόστομη απάντηση σε όσους θεωρούν σαλατικά μόνο τις πρασινάδες. Έξτρα δροσιστική και βροντοφωνάζοντας την ελληνικότητα της προέλευσής της έμοιαζε ιδανική επιλογή πριν τα κυρίως. Τα χοιρινά μάγουλα μπρεζέ (27€) με πουρέ καρότο, βανίλια και δύο υπέροχα καροτάκια on top έμοιαζαν σιγουράκι αν κρίνουμε από τους ύμνους που λαμβάνουν επανειλημμένα στην κοινότητα των foodies. Πρόκειται για ένα πιάτο που έχει αύρα κυριακάτικου οικογενειακού τραπεζιού και κάνει μοναδικό pairing με ένα κόκκινο κρασί με πλούσιες τανίνες.

Για το τέλος κρατήσαμε το αγαπημένο εκ της δοκιμής μας πιάτο που δεν ήταν άλλο από το σουβλάκι πεσκανδρίτσας, σε πουρέ παστινάκι, με τριμμένο φουντούκι και μπέικον γιατί το surf n turf μπορεί να κινηθεί και πέρα από γαρίδες με μπέργκερ ευτυχώς. Το παστινάκι συνεχίζει να εμπνέει συγκλονιστικής γεύσης πιάτα, ωστόσο εδώ οφείλουμε να κάνουμε μια ξεχωριστή αναφορά στο ψήσιμο της πεσκανδρίτσας που ήταν με μια λέξη χάρμα.

Το γλυκό στο τέλος δεν γινόταν να μην είναι το ονομαστό τιραμισού που φιγουράρει στον κατάλογο στα 18 από τα 20 χρόνια λειτουργίας του Άνετον. Με σοκολατένια βάση και καραμελωμένους ξηρούς καρπούς ήρθε κι έδεσε με την πρώτη μπουκιά αφού η συγκλονιστική βελούδινη κρέμα του δεν μας άφησε περιθώρια αντίδρασης παρά μόνο άκρατου ενθουσιασμού. Με γευστικό πλούτο που θα ζήλευε κι ο πλέον επιδέξιος pastry chef μπαίνει δίχως δεύτερη σχέση στους διακριθέντες της βραδιάς.