Εντάξει, ότι και να πείτε έχετε δίκιο. Το ξέρω ότι έχω καθυστερήσει φρικτά να σας διηγηθώ τις εντυπώσεις μου από το τελευταίο μου ταξίδι στο Μπορντώ, που ήταν, όπως αναμενόταν, γεμάτο απολαύσεις. Έχει πέσει, όμως, απίστευτος φόρτος εργασίας το τελευταίο διάστημα και σύντομα θα μάθετε το γιατί. Και αν για κάτι αισθάνομαι λίγο ήσυχος είναι το γεγονός ότι εσείς που θα πάτε στο Μπορντώ για τη διεθνή έκθεση Vinexpo έχετε χρόνο ακόμα μέχρι να φύγετε, αλλά και για να σημειώσετε τα μέρη για τα οποία θα σας διηγηθώ, που αξίζει "με τα χίλια" να επισκεφτείτε. Πάμε λοιπόν...
Όπως ίσως θυμάστε, αφορμή για το ταξίδι μου ήταν ο διεθνής διαγωνισμός οίνου Les Citadelles du Vin 2013, στον οποίον ήμουν προσκεκλημένος ως κριτής για 3η συνεχή χρονιά. Ο διαγωνισμός είχε, όπως πάντα, εξαιρετικό ενδιαφέρον και ήταν τέλεια οργανωμένος. Στο προσκήνιο της δημοσιότητας ήταν φέτος ο Καναδάς, οι εκπρόσωποι του οινικού κλάδου του οποίου μας έκαναν ειδική παρουσίαση, ενώ για τα κρασιά του Καναδά η ομάδα των εκπροσώπων της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Δημοσιογράφων Οίνου (FIJEV) δώσαμε και ένα ξεχωριστό, ειδικό βραβείο. Πρέπει να σας πω ότι, αν και φέτος η εκπροσώπηση των χωρών με δείγματα στον Διαγωνισμό ήταν αυξημένη, η Ελλάδα "κατέβηκε" με μόλις 15 συμμετοχές. Έτσι, στα αποτελέσματα που αναμένεται να ανακοινωθούν σε λίγες μέρες, δεν ξέρω αν μπορούμε να έχουμε υψηλές προσδοκίες.
Κατά τα άλλα, όσον αφορά στα κρασιά που η δική μου υπο-επιτροπή δοκίμασε, πρέπει να σας πω ότι για άλλη μια φορά τα κρασιά της Χιλής διέπρεψαν με τη φιλικότητα και τη θέρμη τους, ενώ αποκάλυψη ήταν - για παρεμφερείς λόγους - και τα ερυθρά της γειτονικής μας Σικελίας. Στον αντίποδα, επαληθεύτηκε για ακόμη μια φορά το ρητό "ό,τι λάμπει δεν είναι χρυσός", με αποδέκτες το Μπορντώ και την Καμπανία. Κι αυτό γιατί, σε δύο διαφορετικά flights με ερυθρά από το Μπορντώ και Σαμπάνιες, τα δείγματα ήταν, στην πλειονότητά τους, εξαιρετικά χαμηλού επιπέδου.
|ig:1-8|
Στα ευρύτερα highlights του Διαγωνισμού εννοείται ότι συμπεριλαμβάνω τον καθιερωμένο μπουφέ με φρέσκα στρείδια από τον Ατλαντικό, τα οποία απολαμβάνουμε κάθε χρόνο στο μεσημεριανό της δεύτερης μέρας μαζί με Σαμπάνια και κάποια από τα βραβευμένα λευκά της περυσινής διοργάνωσης. Και αυτό είναι κάτι που όλοι περιμένουμε κάθε χρόνο και είναι απλά... magnifique!
Επιπλέον δεν μπορώ να παραλείψω την επίσκεψη στο αγαπημένο (Troisième Grand Cru Classé) Château Lagrange, στο πανέμορφο Saint-Julien, όπου έλαβε χώρα το αποχαιρετιστήριο gala dinner προς τιμήν ημών των κριτών του διαγωνισμού. Η περιήγηση στους χώρους του εξαιρετικής ομορφιάς κτήματος ήταν απολαυστική, ενώ ακόμα απολαυστικότερο ήταν το δείπνο, τα εκλεκτά πιάτα του οποίου συνοδεύτηκαν από - τι άλλο; - τα κρασιά του Château Lagrange. Και εκεί, βέβαια, όλοι μαγεύτηκαν κυρίως με το κλείσιμο του δείπνου, που έγινε με ένα εκπληκτικό πλατώ τυριών, το οποίο συνοδεύτηκε από το εξαιρετικό Château Lagrange 1989.
Θέλω να σας πω όμως και για το Max Bordeaux. Πρόκειται για ένα μέρος που αυτοαποκαλείται "Wine Gallery" - και είναι ακριβώς αυτό: ένας χώρος τέχνης, όπου αντικείμενο της τέχνης είναι το κρασί. Σε κεντρικό σημείο στην πόλη, με εξαιρετικά υψηλή αισθητική και τέλεια καταρτισμένο προσωπικό, στο Max Bordeaux μπορεί κανείς να δοκιμάσει και να αγοράσει κρασιά από όλη την ευρύτερη περιοχή. Θα μείνω στο θέμα "δοκιμή", καθώς στον χώρο υπάρχουν πολλές επαγγελματικές μηχανές συντήρησης και σερβιρίσματος κρασιού σε ποτήρι - οι γνωστές της μάρκας Enomatic - οι οποίες λειτουργούν με το σύστημα της "κάρτας". Ο πελάτης παίρνει μία κάρτα, την οποία "φορτώνει" με τα χρήματα που θέλει να ξοδέψει, παίρνει κι ένα ποτήρι Riedel και ξεκινάει τις δοκιμές. Κάθε κρασί σερβίρεται σε "μερίδες" των 25, 50 ή 75ml και, ανάλογα με την ετικέτα και τη χρονιά, η δοκιμή κοστίζει από 1 ως 30 ευρώ (η μικρότερη δόση).
|ig:9-15|
Οι επιλογές των κρασιών που προσφέρει το Max Bordeaux είναι πραγματικά πολλές, ωστόσο εκεί που πραγματικά αξίζει είναι στα "μεγάλα" κρασιά, για τα οποία είναι σίγουρα πιο εύκολο να δώσεις έστω και 25 ευρώ για να τα δοκιμάσεις, παρά να διαθέσεις κάμποσες εκατοντάδες ευρώ για να τα αγοράσεις. Κάπως έτσι λοιπόν κινήθηκα εγώ. Φόρτισα την κάρτα μου καταλλήλως και δοκίμασα με τη σειρά: το εκπληκτικής αρωματικής έντασης Petit Mouton (2η ετικέτα του Château Mouton-Rothschild) 2009 προς €10 τα 25ml (τιμή φιάλης €195). Το φινετσάτο Château Pontet-Canet 2007 προς €7 τα 25ml (τιμή φιάλης €140). Το εξαιρετικά μεστό και γήινο Château Angelus 2007 προς €11 τα 25ml (τιμή φιάλης €295). Το μαγικά πολύπλοκο Château Margaux 2006 προς €25 τα 25ml (τιμή φιάλης €650). Μετά τα ερυθρά πέρασα στα γλυκά, κάνοντας "προπόνηση" με το όμορφα μελάτο Château Doisy Daëne 2004, ένα Second Grand Cru Classé από το Barsac, προς €5 τα 25ml (τιμή φιάλης €45), για να καταλήξω στο μυθικό και αμαρτωλά τέλειο Château d'Yquem 2006 προς €25 τα 25ml (τιμή φιάλης €680), που ήταν η επιτομή της φινέτσας, της ισορροπίας και της εξέλιξης. Με άλλα λόγια, η επίσκεψή μου στο Max Bordeaux μου κόστισε €83 για την απολαυστική δοκιμή 6 πολύ ειδικών κρασιών, τα οποία έχουν συνολικό κόστος αγοράς €2005. Όπως καταλαβαίνετε, θεωρώ μία επίσκεψη στο Max Bordeaux επιβεβλημένη για κάθε οινόφιλο. Και επειδή η λίστα των κρασιών προς δοκιμή ανανεώνεται συνέχεια (διαφορετικές ετικέτες αλλά και χρονιές), θα το επισκέπτομαι σε κάθε μου ταξίδι στο Μπορντώ. Για όποιον ενδιαφέρεται περισσότερες πληροφορίες υπάρχουν στην ιστοσελίδα του (www.maxbordeaux.com) αλλά και στο ειδικό application του Max Bordeaux για smartphones.
Και φτάνουμε στο Gabriel, ένα εκ των κορυφαίων εστιατορίων της πόλης, βραβευμένο με αστέρι Michelin, στο οποίο απόλαυσα ένα από τα καλύτερα γεύματα της (ως τώρα) ζωής μου. Το Gabriel βρίσκεται σε εκπληκτικό σημείο της πόλης, στην Place de la Bourse, με θέα στο ποτάμι. Διαθέτει μπαρ και ένα πιο χαλαρό bistrot, ωστόσο αυτό που μας ενδιαφέρει στην προκειμένη περίπτωση είναι το "restaurant gastronomique". Εκεί, αφού απόλαυσα ένα δροσιστικό Vesper Martini μαζί με τα φίνα amuse-bouche της αρχής, έριξα μια ματιά στον κατάλογο, αλλά και στη λίστα κρασιών, που θυμίζει αυτά τα τεράστια άλμπουμ με φωτογραφίες που είχαμε όταν ήμασταν παιδάκια (εμείς οι παλιότεροι). Δεν έδωσα περαιτέρω βάση, ωστόσο, γιατί είχα από πριν αποφασίσει να "αφεθώ" στα έμπειρα χέρια του Σεφ και του Σομελιέ, κι έτσι παρήγγειλα το "Le grand menu découverte" 7 πιάτων για να δοκιμάσω - ουσιαστικά - κάθε πτυχή της κουζίνας, συνοδευόμενο από τις "επιλογές του Σομελιέ", μια σειρά από κρασιά της ημέρας (εκτός λίστας) σε ποτήρι, καθένα ταιριασμένο σε κάθε πιάτο (με έξτρα χρέωση). Ο μοναδικός περιορισμός που έθεσα στον τελευταίο ήταν να μην επιλέξει σε καμία περίπτωση οτιδήποτε σχετικό με Pinot Noir ή/και ερυθρή Βουργουνδία.
|ig:16-28|
Και μπορώ να πω ότι έπραξα πολύ σωστά. Το γεύμα, λοιπόν, εξελίχθηκε εκτυλίχθηκε ως εξής: Το πρώτο πιάτο ήταν χαβιάρι "ντόπιο" της Ακουιτανίας, σερβιρισμένο σε βελουτέ κουνουπίδι με καπνιστό σολομό. Λεπτή θαλασσινή γεύση, που συνοδεύτηκε από ένα όμορφα μεταλλικό και αρκετά φρέσκο Pouilly-Fumé του 2011. Ακολούθησε το δεύτερο πιάτο, που ήταν σωταρισμένο φουα-γκρα με στρείδια, ξινό χυμό εσπεριδοειδών και πουρέ μαύρου σκόρδου. Αγαπημένες γεύσεις, που ταίριαξαν επιδέξια με ένα όμορφα (αλλά όχι πολύ) εξελιγμένο Αλσατικό Riesling του 2009. Ακολούθησε το τρίτο πιάτο, πετροσωλήνες σωταρισμένοι σε λίπος από chorizo, με εποχιακά λαχανικά και ginger. Φίνα συνάντηση θάλασσας και στεριάς, με έμπειρη συνοδεία από ένα επιβλητικό Αυστριακό Grüner Veltliner Reserve του 2010. Το "θαλασσινό" κυρίως πιάτο ήταν χριστόψαρο με σπαράγγια και φράουλες, σε αφρό από Sauce Maltese (Hollandaise με πορτοκάλι). Ένα όμορφα ισορροπημένο ψαροφαγικό πιάτο, που ταίριαξε τέλεια με ένα ελαφρά βαρελάτο λευκό κρασί από το St. Emilion (από τα ελάχιστα που παράγει η ζώνη) εσοδείας 2009. Το "κρεατικό" κυρίως ήταν εκπληκτικό: καρέ αρνιού γάλακτος από τα πυρηναία, ψημένο (τέλεια) σενιάν και με γαρνιτούρα σορμπέ ανατολίτικων μπαχαρικών και χαρίσα (ντιπ της Μαροκινής και Τυνησιακής κουζίνας) με ντομάτα και πικάντικα μπαχαρικά. Το πιάτο ήταν εξαιρετικό, όπως ήταν και το δέσιμο του αρνίσιου κρέατος με όλα αυτά τα εξωτικά μπαχαρικά. Εκεί ακριβώς έδεσε τέλεια και το οινικό ταίριασμα, που ήταν ένας "ταπεινός" αλλά άκρως ψαγμένος τοπικός οίνος από τον Ροδανό με βάση το Syrah, εσοδείας 2009. Ακολούθησε ένα εντυπωσιακό τρόλλεϋ τυριών, από τα οποία διάλεξα κάποια κίτρινα και αρκετά ώριμα, που συνοδεύτηκαν από μία από τις αγαπημένες μου Σαμπάνιες: την Jacquesson Cuvée 736. Πριν το επιδόρπιο, το κέρασμα για το "καθάρισμα του ουρανίσκου" ήταν σορμπέ από πράσινο μήλο με αφρό σέλινου, ενώ το επιδόρπιο καθαυτό ήταν gateau πλούσιας σοκολάτας με σορμπέ από passion fruit και αφρό από lime. Συνοδεύτηκε από ένα από τα λιγότερο γνωστά (αλλά ομολογουμένως εκλεκτό και αρκετά "ψαγμένο") Sauternes του 2008, για να κλείσει το δείπνο γλυκά και όμορφα. Στο τέλος της βραδιάς, ο Σεφ Francois Adamski, σχετικά νεαρός σε ηλικία αλλά με κάμποσες εθνικές και διεθνείς διακρίσεις "στη ζώνη του", βγήκε στη σάλα, πέρασε από όλα τα τραπέζια, συζήτησε με τους πελάτες και ζήτησε τα σχόλια και τις παρατηρήσεις τους. Το δείπνο μου αυτό στο Gabriel ήταν μια πραγματικά εξαιρετική εμπειρία από κάθε άποψη, την οποία ξαναθυμάμαι τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές και μου τρέχουν τα σάλια. Να σας πω ότι το "grand menu découverte" στο Gabriel κοστίζει €120 κατ' άτομο, ενώ οι επιλογές του Σομελιέ σε ποτήρι για κάθε πιάτο κοστίζουν €50. Περισσότερες πληροφορίες για το Gabriel θα βρείτε στην ιστοσελίδα του (http://restaurant.bordeaux-gabriel.fr/)
Ήταν (άλλο) ένα εκπληκτικό ταξίδι στο Μπορντώ. Η φημισμένη μητρόπολη του κρασιού της Γαλλίας (και του κόσμου) κρύβει σε κάθε της γωνιά μοναδικούς θησαυρούς και εκπλήξεις οινο-γαστρονομικού χαρακτήρα. Σε όποιον την επισκεφτεί σύντομα, κάτι που προτείνω ανεπιφύλακτα, εύχομαι καλό ταξίδι και αξέχαστες απολαύσεις!...
