Εξ οικείων οι καρπαζιές

Το να πέφτουν καρπαζιές επ’ αφορμή της επετείου του Πολυτεχνείου δεν είναι σπάνιο. Το να πέφτουν καρπαζιές και η αστυνομία να μην έχει σχέση δεν είναι και τόσο συνηθισμένο- αν και όχι πρωτοφανές, θα έσπευδαν να μας πουν όσοι γνωρίζουν την Ιερουσαλήμ.

Ας πάρουμε τα πράγμα από την αρχή. Ένα βράδυ μέσα στο τριήμερο των εορτασμών για το Πολυτεχνείο μια ομάδα μελών οργάνωσης της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς έκανε, κατά το κοινώς λεγόμενο, «ντου» στο κτίριο Γκίνη και ξυλοφόρτωσε μικρό αριθμό αναρχικών που βρίσκονταν εκεί. Είχαν, λένε, πληροφορίες ότι αναρχικοί θα ξεκινήσουν από εκεί για να προκαλέσουν μπάχαλα και… είπαν να τους προλάβουν.

Η ομάδα της ΑΡΑΣ, αυτών που χτύπησαν τους άλλους με καταδρομική επιχείρηση, μαθαίνω ότι έχει παρελθόν στα χτυπήματα αυτά που ορισμένοι θα χαρακτήριζαν τραμπούκικα. Ο λόγος ύπαρξης όμως αυτού του ποστ δεν είναι να πάρει το μέρος του ενός και του άλλου ή να καταδικάσει την πρωτοβουλία της συμπλοκής εντός του Πολυτεχνείου και των μηνυμάτων που κάτι τέτοιο εκπέμπει. Ο λόγος ύπαρξής του είναι τα μηνύματα που εκπέμπει και τα οποία εξέπεμψε.

Με περισσή χαρά διάφοροι λογαριασμοί κοινωνικής δικτύωσης «της άλλης πλευράς» (της Δεξιάς, ντε) εξέθεταν τα γεγονότα του ξυλοφορτώματος και το μπέρδεμα των οργανώσεων που διασπάστηκαν, τσακώθηκαν και διαφωνούν για μια φλούδα ερμηνευτικής θεώρησης του είπε ο Λένιν στο μεσοπόλεμο ή για το αν τα συμπεράσματα του τάδε συνεδρίου του ΚΚΣΕ ήταν «ρεβιζιονιστικά», πρόδιδαν τον σκοπό και λοιπά. Δεν τους αδικών- ήταν η ώρα τους, όπως κάθε τόσο είναι η ώρα των άλλων να χαίρονται με τα της δεξιάς πολυκατοικίας.  

Πράγματι δεν είναι εύκολο να βγάλει κανείς άκρη με τον χάρτη των Αριστερών Εξωκοινοβουλευτικών οργανώσεων και των διαφορών που έχουν μεταξύ τους. Ακόμη μεγαλύτερη αμηχανία προκαλεί η αδυναμία ακόμη και αυτών των ανθυπομάδων να έχουν ένα συμβολικά κοινό μέτωπο δράσης – έστω σε περιστάσεις όπως το Πολυτεχνείο.

Δεν είναι εύκολο να γίνει κατανοητή -ακόμη και από γνώστες- η σημασία των ιδεολογικών διαφορών όταν αυτές υπάρχουν. Αν όμως κάτι επιβεβαιώνει το περιστατικό, δεν είναι η βαρύτητα των ιδεολογικών διαφορών· είναι η ελαφρότητα με την οποία κάποιες ομάδες τις κουβαλάνε. Το Πολυτεχνείο έγινε – για ακόμη μια χρονιά – αφορμή να ξεπλυθούν πάθη και να αναθερμανθούν μικροσύμπαντα που το μόνο που παράγουν είναι μνησικακία και, όπως λέγανε παλιά, «μαγαζακισμό». Κι έτσι μένουμε όλοι με μια περίεργη αίσθηση: ότι η ιστορία (τους) δεν κινδυνεύει να επαναληφθεί ως τραγωδία, γιατί έχει βολευτεί άνετα στο να επαναλαμβάνεται ως φάρσα.

Τελικά, ίσως αυτό να είναι και το πιο ελληνικό στοιχείο της υπόθεσης: όχι οι ιδεολογικές διαφορές, ούτε οι εκπαιδευμένες γροθιές, αλλά η απίστευτη ικανότητα της ελληνικής Αριστεράς να διασπάται σε ολοένα μικρότερα κομμάτια χωρίς ποτέ να χάνει την αυτοπεποίθηση ότι είναι η αυθεντική κληρονόμος του 1940 παλιότερα και του 1973 έκτοτε. Ας κάνουν αναλύσεις οι άλλοι για τις προοπτικές Τσίπρα να ενώσει αυτούς του χώρους. Ίσως, η ροπή του ίδιου του Αλέξη να αποφεύγει αναφορές στην «Αριστερά» και στα προτάγματά της να είναι πιο σοφή επιλογή…