Μακάρι, Μαντανί!

Ο πρώτος μουσουλμάνος Δήμαρχος της Νέα Υόρκης είναι γεγονός και το γεγονός δεν θα ήταν τόσο μεγάλο αν δεν εξέπεμπε ο ίδιος και το προφίλ του την αύρα του αντισυστημικού και του αντισυμβατικού πολιτικού. Εδώ που τα λέμε ο κόσμος που δεν νιώθει καλά με την προεδρία Τραμπ -και είναι πολύς σε όλη την υφήλιο- ανακουφίστηκε βλέποντας να ανατέλλει ένα αντίπαλο δες στη νεοσυντηρητική, ακροδεξιά και ρατσιστική ρητορική Τραμπ.   

Το πρόβλημα με την ανάλυση της νίκης Μαμντανί είναι η επιθυμία των περισσότερων από όσους ασχολούνται να σημαίνει σώνει και καλά περισσότερα από όσα ίσως πράγματι σημαίνει. Θέλω να πω ότι, σε συμβολικό επίπεδο, προφανώς και είναι κάτι που πρέπει να χαροποιεί τους αντι-τραμπιστές. Ο Τραμπ εκβίασε το εκλογικό σώμα για να μην προτιμήσει τον Μαμντανί και εκείνο τον έβαλέ στη θέση του. Ιδανικό σενάριο.

Όμως η Νέα Υόρκη μόνο ΗΠΑ δεν είναι - και αυτό ισχύει περισσότερο από το ότι «το Λονδίνο δεν είναι Αγγλία», το «Παρίσι δεν είναι Γαλλία» και, πολύ περισσότερο από το ότι «η Αθήνα δεν είναι Ελλάδα». Κατά κοινή ομολογία στη Νέα Υόρκη είναι συγκεντρωμένη η αμερικανική πρωτοπορία, κατά συντριπτική πλειοψηφία δημοκρατική και φιλελεύθερη δεν χάνει ευκαιρία να μπει στο μάτι του Τραμπ. Καλλιτέχνες, άνθρωποι του πνεύματος, μετανάστες – ανθρωπογεωγραφία της Νέας Υόρκης δεν έχει τίποτα κοινό με τις περισσότερες από τις πολιτείες που βγάζουν κυβερνήσεις.

Αυτό ωστόσο δεν αρκεί για να μην πανηγυρίζει ο λεγόμενος προοδευτικός κόσμος την εκλογή στην «πρωτεύουσα» του δυτικού κόσμου, της Μέκκας του καπιταλισμού, ενός ανθρώπους με σοσιαλιστική ρητορική και σοσιαλιστικές υποσχέσεις- είναι θα έλεγα το πιο ελπιδοφόρο γεγονός για αυτόν τον κόσμο τα τελευταία 10-15 χρόνια.

Όμως τα πρόσωπα δεν κάνουν τις πολιτικές. Εννοώ ότι δεν νομίζω πως πολλοί από τους ψηφοφόρους Μαμντανί θα ήθελαν πραγματικά να περάσει ο νέος Δήμαρχος στην άλλη πλευρά υιοθετώντας στα σοβαρά εξ αριστερών πολιτικές. Εκτός και αν έγινε ξανά της μόδας η Αριστερά και δεν το πήραμε χαμπάρι.

Δεν κατάφερα να μην παραλληλίσω στο μυαλό μου την ευφορία από την νίκη Μαμντανί με την ευφορία από την νίκη Ομπάμα. Θα θυμάστε ότι εμφανιζόταν ως ο σούπερμαν της προόδου, ο Κένεντι του 21ου αιώνα και διάφορα άλλα πανηγυρικά που κατέληξαν σε κάποιος ηρωικούς λόγους και σε αρκετούς ανά τον κόσμο βομβαρδισμούς.

Ο Μαμντανί δεν μπορεί να βομβαρδίσει. Μια ριζοσπαστική όμως πολιτική πρόταση, η εξέλιξη της οποίας παρακολουθείται από όλον τον πλανήτη, μπορεί να αποτελέσει καταστροφικό μηχανισμό στην καρδιά αυτού του πολιτικού χώρου αν προδώσει την εμπιστοσύνη του.

Μακάρι να μην γίνουν έτσι τα πράγματα. Ο Κόσμος έχει ανάγκη ένα αντίπαλο δέος στον νεοσυντηρητισμό και μια "φωτοβολίδα" θα ρίξει ακόμη περισσότερο μαύρο γύρω μας.