ΑΠΟΨΕΙΣTELEGOURMET

Από τα πρώτα μου, ερασιτεχνικά, βήματα στο κρασί, άρχισα να ταξιδεύω ανά την Ελλάδα και τον κόσμο, και να επισκέπτομαι οινοποιεία. Πίστεψα από την αρχή, και εξακολουθώ να το πιστεύω μέχρι σήμερα, ότι μόνο όταν βλέπεις το κρασί στον τόπο του, εκεί που πρωτοξεκίνησε τη "ζωή" του ως αμπέλι και μετέπειτα σταφύλι, μπορείς να το γνωρίσεις και να το εκτιμήσεις πραγματικά. Έτσι, τα τελευταία δέκα χρόνια έχω την χαρά να έχω επισκεφτεί το μεγαλύτερο ποσοστό των οινοποιείων του Ελληνικού αμπελώνα και να είναι λίγα αυτά που, ως τώρα, μου έχουν "ξεφύγει".

Δεν ξέρω αν, ποιοι και πόσοι θυμάστε την κουβέντα που είχε ξεκινήσει όταν άρχισαν να ανοίγουν τα πρώτα wine bars στην Αθήνα. Και η οποία θέριευε όσο αυτά πλήθαιναν... Τί ότι είναι μόδα, τί ότι είναι φούσκα, τί ότι δεν έχουν μέλλον, τί ότι θα κλείσουν νύχτα, τί ότι είναι τα νέα "frozen yoghurt", και πάει λέγοντας. Και ξέρετε κάτι; Το ξέρετε δήλαδή, γιατί το βλέπετε, όπως το βλέπω κι εγώ. Τα wine bars συνεχίζουν ακάθεκτα και πάνε - στην πλειονότητά τους - και πολύ καλά. Και όχι μόνο δεν είναι μόδα που πέρασε, αλλά είναι μια νέα δύναμη που είναι πραγματικά ευεργετική για τον οινικό κλάδο. Κι αυτό γιατί και φέρνουν τον κόσμο πιο κοντά στο κρασί, αλλά και του μαθαίνουν και πράγματα γύρω από αυτό, ενώ παράλληλα αυξάνουν την κατανάλωση, στηρίζοντας έτσι την παραγωγή του. Αν είναι, λοιπόν, να είναι έτσι οι μόδες, μακάρι να έχουμε κι άλλες τέτοιες!

Ειλικρινά δεν ξέρω πώς "κάθεται" έτσι κάθε χρόνο... Σταθερά, πάντως, εκεί προς τα τέλη του Φεβρουαρίου, λες και με καλεί η Ιταλία. Έτσι και φέτος, την Κυριακή κιόλας, αναχωρώ για το πρώτο από τα ουκ ολίγα ταξίδια που έχω να κάνω στην γειτονική μας χώρα μέσα στο 2015.

Ο καλός μου φίλος Γιάννης Καρβέλας, σταθερός συνοδοιπόρος στις οινο-γαστρονομικές μου εξορμήσεις εντός και εκτός συνόρων, μου πρότεινε προ καιρού να μου στείλει κάποιες πληροφορίες σχετικά με την ιστορία και την παράδοση της Τσικνοπέμπτης, και μάλιστα με παραστάσεις και εμπειρίες από τα μέρη του, στη Μεσσηνία, προκειμένου να γράψω ένα σχετικό άρθρο/post. Όταν μου τις έστειλε, συνειδητοποίησα ότι ήταν ένα έξοχο κομμάτι από μόνο του. Το διάβασα, το απόλαυσα, του έκανα ένα ανεπαίσθητο “editing” και σας το παραθέτω ως "guest post", σχεδόν αυτούσιο, για να θυμούνται οι παλαιοί και να μαθαίνουμε εμείς τα νιάτα, με τις ευχές μου για να περάσετε σήμερα μια όμορφη Τσικνοπέμπτη!

Ξέρω ότι οι φίλοι του Οινοχόου είσαστε πολλοί και φανατικοί, γι αυτό και μοιράζομαι τα νέα μαζί σας με ιδιαίτερο ενθουσιασμό. Κακά τα ψέμματα, άλλωστε, αυτές τις μέρες όλοι έχουμε ανάγκη από καλά νέα, για το αγαπημένο μας περιοδικό οίνου και όχι μόνο...

Και μια ενδιαφέρουσα είδηση από τη διεθνή οινική επικαιρότητα που μαθαίνετε πρώτοι εδώ: Ο καταξιωμένος Γάλλος οινοποιός Hubert de Boüard επεκτείνει την δραστηριότητά του και στην Πορτογαλία, μετά την ένταξή του στην βασική ομάδα του οινοποιείου Poças Junior, που βρίσκεται στο Douro.

Ταξιδεύω τακτικά στην Ιταλία. Ή και μέσω Ιταλίας (και συνήθως Ρώμης) σε άλλους διεθνείς προορισμούς. Αυτό συμβαίνει εδώ και κάμποσα χρόνια. Και με αυτόν τον τρόπο έμαθα καλά και αγάπησα πολύ το αεροδρόμιο της Ρώμης, το Fiumicino. Ίσως όχι βέβαια για λόγους που θα ήταν προφανείς στον περισσότερο κόσμο.

Αντί ανασκόπησης και περισυλλογής για το χρόνο που τελειώνει, σκέφτομαι με χαρά κάποιες πραγματικά δημιουργικές, νέες προσεγγίσεις στα οινικά events που σκέφτηκα και πραγματοποίησα μέσα στο 2014, οι οποίες, εκτός των άλλων, μου έδωσαν ιδέες και "τροφή" για το μέλλον. Γιατί μετά τις επιτυχημένες βραδιές "wine (stand) up comedy" που οργανώσαμε στις αρχές του έτους, ήρθε και το "Wine Musical", και ολοκληρώθηκε το "πακέτο" - για την ώρα δηλαδή. Και επειδή η πρώτη, εξαιρετικά επιτυχημένη, παράσταση έγινε σε εταιρικό επίπεδο, κεκλεισμένων των θυρών για τον "έξω κόσμο", θέλω να σας καλέσω σε άλλη μία (και μοναδική) που διοργανώνουμε στις αρχές του έτους, και στην οποία είστε όλοι ευπρόσδεκτοι!