Ίτε παίδες Ελλήνων!

Αρματωμένοι σαν αστακοί, νιώθουν να εκπληρώνουν την αποστολή της φυλής. Αν περνάν αυτοί καλά, εμείς περνάμε καλύτερα...
Ίτε παίδες Ελλήνων!
Ποια ακριβώς είναι τα συστατικά του αστείου δεν το γνωρίζω. Σε μεγάλο βαθμό μάλιστα εκεί ακριβώς βρίσκεται και η αξία του· στο απρόσμενο. Στο ότι δεν ξέρεις τι θα περιλαμβάνει και κυρίως σε ποιες δόσεις.

Σχολιάζαμε με ένα φίλο τις προάλλες τη φύση του εν Ελλάδι «καλτ». Συμφωνήσαμε ότι βασικό συστατικό της καλτίλας είναι να νομίζει ο καλτ πρωταγωνιστής ότι αυτό που κάνει εκείνη τη στιγμή πραγματικά ωφελεί το προφίλ και τη φήμη του· ότι του προσθέτει «πόντους».

Η εικόνα των τύπων αυτών που περνούν αρματωμένοι με αρχαιοελληνικές πανοπλίες δίπλα σε ανύποπτους λουόμενους είναι πολύ κοντά- για τα δικά μου γούστα- στο απόλυτα ιλαρό. Η αντίθεση ανάμεσα σε αυτούς που νιώθουν ότι κάνουν κάτι φοβερό και στους άλλους που βλέπουν το κιτς θέαμα μου έφτιαξε πραγματικά τη διάθεση.

Στο περιθώριο της πλάκας ωστόσο καλό είναι να σκεφτούμε αυτό το ιδιόρρυθμο «κουλέρ λοκάλ» που φαίνεται να πηγάζει από την αρχαιολατρεία μας και που δεν μας πολύ- τιμά, αν όχι ιδεολογικά, τουλάχιστον πολιτισμικά.

Πολιτισμικά είπα και σκέφτηκα το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου. Το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου που από «γιορτή του αθλητισμού» και μπλα μπλα μπλα, εξελίσσεται σε… φεστιβάλ μίσους με συμπλοκές οπαδών, τζιχαντιστικές επιθέσεις και εθνικιστικές κορώνες, όπως το αλβανικό πανό, που δύσκολα το εντάσσει κάποιος στις αυθόρμητες πρωτοβουλίες των απλών φιλάθλων.

Είναι ουτοπικό να πιστεύουμε ότι κάθε φορά που «έχουμε γιορτή» (βλέπε Μουντιάλ, Eurovision, Euro ή καμιά λαμπρή Σύνοδο Κορυφής) θα μπορούμε να κρύψουμε τα σκουπίδια μας κάτω από το χαλί και να κάνουμε ότι δεν συμβαίνει κάτι. Η Ευρώπη- ως χωρικό πλαίσιο γιατί ως «ιδέα» γίνεται όλο και πιο αστείο να αναφερόμαστε σε αυτήν- αποτελεί ξανά πεδίο εθνικών και εθνικιστικών αντιπαραθέσεων.

Τα «τείχη» στους μετανάστες, η απουσία εθνικής αλληλεγγύης ανάμεσα στα κράτη, οι λογικές του «ο καθένας για πάρτη του» και τα πάθη της αποικιοκρατίας που ποτέ δεν ξεπεράστηκαν ακριβώς- όλα αυτά σωρεύουν οργή που κάνει τις διάφορες εκδηλώσεις αντιπαράθεσης να φαίνονται «αναμενόμενες».  

Μακριά από εμένα η κινδυνολογία. Δεν προτείνω να κάνουμε «κάτι για να είναι όλοι οι λαοί αγαπημένοι» και «να μην γίνονται τέτοια». Επιχειρώ απλώς να κωδικοποιώ τα πράγματα για να έχω όσο το δυνατόν περισσότερη κατανόηση του τι συμβαίνει.

Μπείτε στη συζήτηση

σχόλια

v