Κάνουν πως διαβάζουν και δεν τον χαιρετάν΄

Κακό στον εαυτό της και όχι στη φήμη του Σαββόπουλου έκανε η Αριστερά που δεν παρέστει στην κηδεία του, αφήνοντας τις καρέκλες άδειες με τα ταμπελάκια τους έρημα και μόνα. Για μισό λεπτό: τις καρέκλες με τα ταμπελάκια τους είπα; Από που κι ως που σε κηδείες «κρατάμε θέσεις» σαν να πρόκειται για παράσταση; Ποιος το έστησε όλο αυτό κατ΄ αυτόν τον τρόπο και με τι κίνητρα άραγε;

Τέλος πάντων. αν δεν είχε κρατημένες καρέκλες και ταμπέλες απλώς θα προσέχαμε λιγότερο μια απουσία που στην ουσία της είναι ηχηρή. Και είναι ηχηρή όχι γιατί δείχνει μια ρεβανσιστική τάση εκ μέρους των κομμάτων της Αριστεράς, αλλά γιατί δείχνει την αδυναμία τους να συνδεθούν με το κοινό. Και με το κοινό «τους» και με το κοινό γενικότερα.

«Ακούω αυτούς της Νέας Αριστεράς να εξηγούν γιατί δεν πήγαν στην κηδεία και μου φαίνεται ότι εξηγούν γιατί θα πάρουν κάτω από 1% στις επόμενες εκλογές», μου έλεγε φίλος αστειευόμενος. Δεν μοιάζει παράλογο.

Δεν είναι μόνο ότι γυρίζεις την πλάτη σε μια ιδεολογική σου προγονικότητα, όπως η αμφισβήτηση της δεκαετίας του 1970, την οποία τραγούδησε δίνοντας της και σχήμα ο εκλιπών. Είναι ότι δείχνεις πως δεν μπορείς να διαχειριστείς ό,τι δεν είναι απολύτως στα μέτρα σου και ό,τι δεν είναι όπως έχεις συνηθίσει.

Για δες όμως! Μιλάμε για την απουσία της Αριστεράς και αθροίζουμε εκεί το ΚΚΕ, τον Σύριζα, Το ΠΑΣΟΚ, τους Τσιπραίους και δεν ξέρω εγώ ποιον άλλον. Λες και έχει κάνει κάτι – οτιδήποτε- η Αριστερά ενωμένη για να αναμένεται τώρα από αυτήν μια κοινή δράση! Φαίνεται, σκέφτομαι, ήθελε τον Σαββόπουλο για να δημιουργήσει κοινό μέτωπο.   

 Για να είμαστε όμως ακριβείς δεν μπορούμε να μιλάμε για όλους μαζί, Πρώτον το ΚΚΕ δεν θα ήταν εύκολο να βρεθεί επισήμως εκεί. Καλώς ή κακώς εκπροσωπεί έναν στεγανό ιδεολογικά χώρο όπου τα «χαλαρά» δεν χωρούν και όλες οι κινήσεις του κόμματος πρέπει να έχουν πολιτικό νόημα. Στο κάτω κάτω ο Θεοδωράκης που υπέγραψε… δήλωση μετανοίας και επέστρεψε στους κόλπους του κόμματος κορόιδο ήταν; Πώς θα αδειάσω εγώ τους Θεοδωράκηδες αν αγκαλιάζω και αυτούς που λένε δεξιούρες; Το ΚΚΕ με τον διακηρυγμένο απομονωτισμό του είναι αυτό που ήταν περισσότερο δικαιολογημένο να απουσιάσει.  

Η περίπτωση Ανδρουλάκη είναι εντελώς διαφορετική. Δεν θεωρώ πως ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ άκουγε ή έστω ότι ξέρει το έργο του Σαββόπουλου και το εκτιμά. Εδώ έχουμε μια περίπτωση άσχετου με το αντικείμενο – ακόμη και πιο άσχετου από τον Πρωθυπουργό, δηλαδή – που δεν έχει κάποιον δίπλα του να του σφυρίξει τι σημασία είχε να βρεθεί εκεί το ΠΑΣΟΚ.

Ακούω και το άλλο: «θα νομιμοποιούσαν το πανυγηράκι της κυβέρνησης και του Μητσοτάκη». Μα ποιος τους εμπόδιζε κατά την ομιλία του Πρωθυπουργού να περνούσαν επιδεικτικά έξω ή κάτι αντίστοιχο ώστε να δείξουν ότι είναι εκεί κρατώντας την ιδεολογική τους αυτοτέλεια;

Είναι σχηματισμοί χωρίς αντανακλαστικά, χωρίς αντίληψη τι περιμένει από αυτούς η κοινωνία και χωρίς διάθεση να το ανακαλύψουν.

Κάνουν πως διαβάζουν και δεν τον χαιρέτισαν. Αυτοί έχασαν.