Με την αναμονή της ψήφου εμπιστοσύνης ξεκίνησε, με νέα κυβέρνηση τελείωσε το 52ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Η φετινή διοργάνωση -μεταβατική κι αυτή απ' την περίοδο των υπέρογκων χρεών σε μια πιο ταπεινή διαχειριστική πολιτική- κύλησε ομαλά, με το κοινό να γεμίζει επαρκώς τις αίθουσες της όμορφα ανακαινισμένης αποβάθρας-Α και του "Ολύμπιον", όπου προβλήθηκαν μερικές πάρα πολύ καλές ταινίες νέων σκηνοθετών, δικαιώνοντας το σκάουτινγκ των υπεύθυνων του Φεστιβάλ.
Κάθε χρόνο, ψάχνω για την ταινία που χρειάζομαι να δω εκείνον τον καιρό, αυτή που θα ταιριάξει με τη διάθεση και τις σκέψεις που με απασχολούν. Φέτος, ήταν το "The Salesman" του γαλλοκαναδού Σεμπαστιέν Πιλότ, μια χρονογράφηση της οικονομικής κατάρρευσης σε μια κωμόπολη κοντά στο Κεμπέκ που έρχεται πακέτο με το κλείσιμο του τοπικού εργοστασίου χάρτου, μέσα από τα μάτια ενός πωλητή αυτοκινήτων, του καλύτερου στην περιοχή.
Μιας και για να πάμε στις προβολές και στα πάρτι περνούσαμε δίπλα από ανθρώπους που ψάρευαν μέσα στα λύμματα, η αφήγηση που ήθελα να δω δε θα μπορούσε να είναι άλλη απ' την εξαιρετική ματιά του Πιλότ σε μια κοινωνία που συντηρεί τη φούσκα της και εθελοτυφλεί εγκληματικά μπροστά στα προφανή ενδεχόμενα. Η επιτροπή πάλι, δεν ήθελε να δει κάτι τέτοιο.
Ο Χρυσός Αλέξανδρος πήγε φέτος σε χέρια ρωσικά, σ' εκείνα της Αντζελίνας Νικόνοβα για την ταινία της "Twilight Portrait", ενώ το αργυρό και το χάλκινο αντίστοιχα τσίμπησαν ο τσέχος Βάτσλαβ Κάντρινκα για το οικογενειακό του δράμα "Eighty Letters" κι ο κολομβιανός Αλεχάντρο Λάντες για το υβρίδιο μυθοπλασίας-ντοκιμαντέρ του "Porfirio", με τον έλληνα Θύμιο Μπακατάκη στη διεύθυνση φωτογραφίας.
Για τη σκηνοθεσία του στο "Without" βραβεύτηκε ο αμερικανός Μαρκ Τζάκσον ενώ το βραβείο σεναρίου απέσπασε ένας βορειοιρλανδός, ο Τζον Μακίλνταφ, για το "Behold the Lamb". Οι ερμηνείες που τιμήθηκαν ήταν εκείνη της Στεφανίας Γουλιώτη για το "J.A.C.E." του Μενέλαου Καραμαγκιώλη και του γερμανού Βόταν Βίλκε Μέρινγκ για το "The Fire" της Μπριγκίτε Μαρία Μπέρτελε. Το κοινό βράβευσε με τη σειρά του το "The Flood" του ισραηλινού Γκι Νατίβ, το "Tyrannosaur" του Πάντι Κόνσινταϊν και το τοπικό έπος "Σούπερ Δημήτριος" του Γιώργου Παπαϊωάννου.
Κλείνοντας, ιδιαίτερη αίσθηση έκαναν φέτος οι ταινίες του αυστριακού τιμώμενου Ούλριχ Ζάιντλ, σε ένα απ' τα πιο ενδιαφέροντα αφιερώματα στην ιστορία αυτού του Φεστιβάλ. Ο πολύ ιδιαίτερος αυτός δημιουργός έδωσε το παρόν στη Θεσσαλονίκη και μας τίμησε με μια μίνι διάλεξη πάνω στη δουλειά του, όπου πρόβαλλε μερικά αποσπάσματα απ' τις ταινίες πάνω στις οποίες δουλεύει τώρα. Η Αυστρία που σκιαγραφεί, όχι επικριτικα ή επιδοκιμαστικά, αλλά με τρόπο που σε αφήνει αμήχανο και ταραγμένο, δεν απέχει και τόσο μακριά απ' τη δική μας μεσοαστική κόλαση κάνοντας το τάιμινγκ του Φεστιβάλ να μοιάζει τέλειο. Αναρωτιέμαι, βέβαια, αν είχαν κανένα αντίκτυπο οι ταινίες του σε όσους τις είδαν, αλλά αυτό είναι κάτι που ίσως χρειάζεται το χρόνο του για να φανεί.
Μέχρι του χρόνου, λοιπόν, που οι άνθρωποι θα έχουν αλλάξει, καλό κουράγιο να 'χουμε να ξανανέβουμε στη Θεσσαλονίκη.
