Midnight in Paris: Φρέσκος Γούντι Άλεν

του Λουκά Τσουκνίδα 

Ακόμη μια ταινία για τον Γούντι Άλεν –αισίως η 41η του– κι ακόμη ένα ταξίδι σε μια άλλη μυθοποιημένη πόλη, μακριά απ' την αγαπημένη του Νέα Υόρκη. Το “Midnight in Paris” είναι μια αγιογραφία της Πόλης του Φωτός του σήμερα και του χθες που βασίζεται σε μια απλή, καλή ιδέα κι έχει όλα εκείνα τα συστατικά που κάνουν μια ταινία του Άλεν αναγνωρίσιμη, συν τον εξαιρετικό Όουεν Γουίλσον. Το αποτέλεσμα, αν και άνισο, είναι αρκούντως απολαυστικό.

Η υπόθεση

Ο Γκιλ (Όουεν Γουίλσον), ονειροπόλος κι επίδοξος συγγραφέας, βγάζει το ψωμί του ως σεναριογράφος στο Χόλιγουντ κι είναι στα πρόθυρα του γάμου με την Ινέζ (Ρέιτσελ Μακάνταμς), κόρη δύο αποκρουστικών μελών της συντηρητικής συνομοταξίας των πλούσιων Αμερικάνων. Στο Παρίσι, όπου έχουν έρθει μαζί με τα πεθερικά για μπίζνες του “μπαμπά”, περνούν την ώρα τους με ένα φιλικό ζευγάρι, τον πομπώδη ξερόλα Πολ (Μάικλ Σιν) και τη γυναίκα του Κάρολ. Ο Γκιλ, μεγάλος λάτρης της εποχής των μποέμ, τότε που έσκαγαν μύτη στην πόλη ο Σκοτ Φιτζέραλντ και ο Έρνεστ Χέμινγκγουέι, έχει ξανάρθει παλιότερα και ακόμη ονειρεύεται τον εαυτό του να ζει και να εργάζεται εδώ. Η Ινέζ τον θεωρεί λιγάκι ονειροπαρμένο, ενώ οι γονείς της ούτε που θέλουν να τον βλέπουν. Όταν ο Γκιλ της αποκαλύπτει με ποιο τρόπο πέρασε την προηγούμενη νύχτα του, όταν εκείνη τον άφησε να βολτάρει μόνος του η νεαρή κοπέλα δείχνει να θέλει, αλλά δε μπορεί να το πιστέψει με τίποτα. Κι όμως, όλα έμοιαζαν πολύ αληθινά για να ήταν μόνο ένα όνειρο...
 


Η κριτική

Προφανώς, ο κεντρικός χαρακτήρας δε διαφέρει και πολύ απ' τους κεντρικούς χαρακτήρες πολλών απ' τις ταινίες του Γούντι Άλεν. Ο Γκιλ είναι αποτυχημένος συγγραφέας κι αναπολεί διαρκώς μια εποχή την οποία δεν έζησε ποτέ, τότε που γράφτηκαν τα μεγάλα αμερικάνικα μυθιστορήματα, λες και αν ζούσε τότε θα αρκούσε για να έγραφε κι εκείνος κάτι σπουδαίο. Φυσικά είναι εξόφθαλμα συμβιβασμένος, κάνει μια πνευματική δουλειά με όρους χειρωνακτικής, ετοιμάζεται να “βολευτεί” με μια γυναίκα που δε λέει να τον αποδεχτεί και να μπει σ' έναν κόσμο όπου δεν ταιριάζει καθόλου. Η ανάγκη για φυγή μπλέκεται με την ανάγκη του να βρεθεί σ' ένα γνήσια δημιουργικό περιβάλλον κι έτσι, μια συνέχεια που φέρνει συνειδητοποίηση, ετεροχρονισμένη ενηλικίωση και ανατροπή μοιάζει εντελώς φυσιολογική.

Το πρόβλημα με την, κατά τ' άλλα απολαυστική, ταινία του Άλεν είναι η εισαγωγή και ο επίλογος, εκεί όπου ο δημιουργός μοιάζει αδικαιολόγητα βιαστικός και χαλά τη γενική εικόνα της αφήγησης. Βιάζεται να προχωρήσει στο ψητό απ' τη μια και να βγει με ένα μεγάλο συμπέρασμα που δικαιολογεί την ύπαρξη του φιλμ απ' την άλλη. Έτσι, δε γνωρίζουμε ποτέ πραγματικά τους δευτερεύοντες χαρακτήρες, ενώ όλο το εισαγωγικό τμήμα λειτουργεί αποθαρρυντικά μιας και θυμίζει πολύ έντονα οτιδήποτε άλλο έχουμε δει απ' τον δημιουργό σε μια ακόμη κόπια, αδικώντας κατάφωρα την ευφάνταστη συνέχεια. Στο τέλος πάλι, ο Άλεν δε χάνει ευκαιρία να μας πετάξει το κεντρικό του μήνυμα κατάμουτρα με τρόπο οριακά μη-προσβλητικό, χωρίς καμία συναίσθηση ότι έχει ήδη υπονοηθεί αρκετά ή ότι δεν είναι και τόσο “φιλοσοφημένο” ή “ψαγμένο” ώστε να μην το πιάσουμε με τη μία.

Όλα τα υπόλοιπα, το χιούμορ, οι αναφορές, η φωτογραφία και η μουσική δουλεύουν άψογα με στόχο την απόλαυσή μας και, χωρίς να είναι τίποτα το εξαιρετικό, η ταινία σου μένει για λίγη ώρα μετά τη θέαση. Απλώς, κάποτε οι ταινίες του Άλεν σε έκαναν να θέλεις να τις ξαναδείς κι αυτό είναι κάτι που μοιάζει δύσκολο να το ξανακατακτήσει. Στα συν και ο Όουεν Γουίλσον, ο οποίος παίζει ουσιαστικά μόνος του, αφού οι υπόλοιποι ρόλοι είναι κυρίως καρικατούρες και αναπλάσεις ηρώων στο ευφάνταστο μυαλό του, κερδίζοντας την προσοχή και τη συμπάθειά μας με τις απαραίτητες και μόνο δόσεις γουντιαλενιάς στην ερμηνεία του. Αφήνει το στίγμα του σε ταινία του Άλεν, κάνοντας ουσιαστικά δικό του ένα ρόλο που είναι συνήθως γραμμένος για τον ίδιο το δημιουργό.

Το “Midnight in Paris” είναι μια ταινία που θ' απολαύσει όποιος απορροφηθεί απ' την κεντρική ιδέα και την υλοποίησή της. Κατά τ' άλλα, είναι ακόμη μια μέτρια δουλειά για τον ακάματο Γούντι Άλεν.

Βγαίνουν ακόμη:
- Το εντυπωσιακό, αλλά προχειρογραμμένο “The Three Musketeers”, το συμπαθητικό ριμέικ της θρυλικής κωμωδίας τρόμου “Fright Night”, το ενδιαφέρον γαλλικό δράμα “Tomboy”, το μουσικό ντοκιμαντέρ του Μάρτιν Σκορτσέζε “George Harrison: Living in the Material World”, “Ο Βασιλιάς των Λιονταριών” σε έκδοση 3D και, σε επανέκδοση, το “Les Enfants du Paradis (1945)” του Μαρσέλ Καρνέ.