Jane Eyre: Εξαιρετικό δράμα εποχής

του Λουκά Τσουκνίδα

Ο καλιφορνέζος Κάρι Φουκουνάγκα μας συστήθηκε πριν από 2 χρόνια με το εξαιρετικό "Sin Nombre", ένα αξιοζήλευτο ντεμπούτο που άνοιξε το δρόμο για την επόμενη κίνησή του, κάτι ριψοκίνδυνο για έναν σκηνοθέτη που μόλις έχει κερδίσει την εμπιστοσύνη του κινηματογραφικού κόσμου.

Το μυθιστόρημα της Έμιλι Μπροντέ, "Jane Eyre", έχει μεταφερθεί πολλάκις στο σινεμά ή στην τηλεόραση, με μικρή επιτυχία σύμφωνα με τη σχετική γκρίνια. Ο Φουκουνάγκα κάνει τη δική του απόπειρα ελπίζοντας να κάνει όνομα ως εκείνος που τα κατάφερε καλύτερα από κάθε άλλον. Δεν ξέρω κατά πόσο πετυχαίνει στη μεταφορά, αλλά το δικό του "Jane Eyre" είναι ένα εξαιρετικό δράμα εποχής, ατμοσφαιρικό και συγκινητικό, μια αυτόνομη δημιουργία που στέκεται άψογα χωρίς το βιβλίο που το ενέπνευσε για δεκανίκι.

Η υπόθεση

Η ορφανή νεαρή Τζέιν (Μία Βασικόφσκα), μετά από μια δύσκολη παιδική ηλικία, το διωγμό της απ' το σπίτι της θείας της και τον εγκλεισμό της σε ένα οικοτροφείο θηλέων σωστό κολαστήριο, βγαίνει στον κόσμο και προσπαθεί να επιβιώσει εργαζόμενη ως γκουβερνάντα. Για καλή της τύχη, στην έπαυλη Θορνφιλντ, ο κύριος Ρότσεστερ (Μάικλ Φασμπέντερ) χρειάζεται μια κοπέλα για την ανατροφή του μικρού κοριτσιού που τελεί υπό την κηδεμονία του.

Εκεί ζει μια καλή ζωή κι έναν θερμό έρωτα με το αφεντικό της. Όταν της προτείνει να γίνει γυναίκα του όμως, η Τζέιν μαθαίνει κάτι τρομερό που ανατρέπει τα πάντα και την αναγκάζει να φύγει μακριά. Στο σπίτι του ιεροκύρηκα Σεντ Τζον Ρίβερς (Τζέιμι Μπελ) και των δύο αδελφών του νιώθει ότι έχει βρει την οικογένεια που της έλειψε, όμως ένα κομμάτι της καρδιάς της έχει μείνει πίσω στην έπαυλη Θορνφιλντ...

Η κριτική

Αν και νεαρός αμερικάνος απ' την ηλιόλουστη Καλιφόρνια, ο Φουκουνάγκα μοιάζει, πρώτ' απ' όλα, να προσεγγίζει με ιδιαίτερη άνεση την γκόθικ αισθητική της βρετανικής υπαίθρου και της συμπεριφοράς των ανθρώπων που την κατοικούν, κάτι πολύ σημαντικό για την δημιουργία και υποβολή της κατάλληλης ατμόσφαιρας. Μεταδίδει έτσι μια αίσθηση ότι οι χαρακτήρες είναι μόνοι τους απέναντι στην άγρια φύση, αλλά και όταν ακόμη τη δαμάσουν, βρίσκονται απέναντι σε μια ακόμη πιο άγρια κοινωνία ανθρώπων.

Το επακόλουθο είναι μια μόνιμα αιωρούμενη υποψία ότι η στέρεη σχέση που αναπτύσσεται σταδιακά μεταξύ τους κινδυνεύει από κάτι που κρύβεται πίσω απ' την επιφάνεια και τα προσχήματα.

Η νεαρή Τζέιν και ο ώριμος κύριος Ρότσεστερ, προσωπικότητες δυναμικές και ανεξάρτητες, φαίνεται ότι ταιριάζουν μια χαρά μεταξύ τους, αλλά όχι σ' αυτήν την εποχή και όχι σ' αυτό το περιβάλλον. Η γηραιά οικονόμος (Τζούντι Ντεντς) που έχει δει πολλά, το αντιλαμβάνεται γρήγορα και, αν και το αντιμετωπίζει ως αναπόφευκτο, φροντίζει να προειδοποιήσει για την πιθανή ρήξη. Ο σκηνοθέτης εστιάζει όπως είναι φυσικό σ' αυτούς τους δύο και στη μεταξύ τους ένταση που μετατρέπεται σιγά σιγά σε έλξη, ποντάροντας πολύ στους πρωταγωνιστές του και παίρνοντας τελικά το καλύτερο δυνατό.

Η Μία Βασικόφσκα, γλυκύτατη και ευάλωτη συνήθως, μετατρέπεται εδώ σε μια εξαιρετικά αυτοελεγχόμενη δεσποινίδα, μετρημένη αλλά και ντόμπρα, που ξέρει να κρατά τη θέση της αλλά και να βάζει τους άλλους στη δική τους. Ξέρει επίσης πολύ καλά τι της έχει λείψει και σκοπεύει να το διεκδικήσει χωρίς εκπτώσεις στις ηθικές της αξίες. Ο Μάικλ Φασμπέντερ, πολυάσχολος τον τελευταίο καιρό, φτιάχνει έναν κύριο Ρότσεστερ άγριο και τραχύ, αντιπαθή κατά βάση, αλλά εμφανώς βασανισμένο. Το βλέμμα του σε διαπερνά, αλλά σταματά μπροστά στο τείχος που αποτελεί η προσωπικότητα της Τζέιν αναγνωρίζοντάς την σαν ίσο. Ο έρωτάς τους γίνεται έτσι το κύριο διακύβευμα της αφήγησης, πιο πολύ κι απ' την επιβίωση της ηρωίδας του τίλου. Καλύτερα, ίσως, ταυτίζεται μ' αυτήν.

Το "Jane Eyre" είναι μια πολύ καλή ταινία με δυο υπέροχες ερμηνείες κι απ' ότι λεν αυτοί που γνωρίζουν καλύτερα, μια μεταφορά πιστή στο πνεύμα του ομώνυμου μυθιστορήματος.

Βγαίνουν ακόμη:

Η περιπέτεια “ Immortals ” και η γαλλική βιογραφία του Νικολα Σαρκοζί “ The Conquest ”.

Όλες οι Ταινίες