The Skin I Live In: Ο Πέδρο σε κρίση

του Λουκά Τσουκνίδα

Το θέαμα ενός σκηνοθέτη που κατρακυλά απ' το βάθρο του δεν είναι καθόλου ωραίο, αν και, όταν το βάθρο είναι πλασματικό το ίδιο πλασματικό είναι και το πέσιμο. Στην περίπτωση του Πέδρο Αλμοδόβαρ οι απόψεις κλίνουν προς το ότι η θέση του στο βάθρο του αξίζει και, αργά ή γρήγορα, θα το αποδείξει και πάλι. Κάτι τέτοιο πάντως, δεν πρόκειται να συμβεί με ταινίες όπως η τελευταία του.

Το “The Skin I Live In” περιλαμβάνει όλα τα γνωστά θεματολογικά βίτσια του σε έναν αχταρμά επιστημονικής φαντασίας και ψυχολογικού θρίλερ που δε σώζεται ούτε απ' τις ερμηνείες ούτε απ' την αισθητική ούτε καν απ' τη σεναριακή ανατροπή που υποτίθεται ότι πρέπει να μας σοκάρει και να μας κάνει να συζητήσουμε θέματα ταυτότητας κι άλλα τέτοια μεγαλόσχημα.

Η υπόθεση

Ο πλαστικός χειρουργός Ρόμπερτ Λεντγκάρντ (Αντόνιο Μπαντέρας) έχει αποσυρθεί από καιρό στο ιδιωτικό του φρούριο, όπου πραγματοποιεί ένα πείραμα μοναδικό με διαδικασίες, όμως, οι οποίες δε συμφωνούν με την βιοηθική και τις οδηγίες περί σχετικής δεοντολογίας. Εκεί, ζει με τη πιστή του υπηρέτρια και παλιά του γκουβερνάντα Μαρίλια (Μαρίσα Παρέδες) και με μια γυναίκα ονόματι Βέρα (Έλενα Ανάγια), η οποία μοιάζει πολύ με τη συγχωρεμένη σύζυγό του, κρατείται φυλακισμένη σε ένα δωμάτιο και παρακολουθείται από κάμερες σα πειραματόζωο.

Απ' ότι φαίνεται, το πείραμα έχει φτάσει στο τέλος του, η επιστημονική κοινότητα δεν είναι έτοιμη να δεχτεί τις ανακαλύψεις του Ρόμπερτ και το υποκείμενο των ερευνών του ζητά να απελευθερωθεί για να ζήσει μια κανονική ζωή. Θεωρητικά, αυτό μπορεί να γίνει και όλα όσα έγιναν τα τελευταία χρόνια να μπουν στο αρχείο του, όμως απ' ότι μαρτυρούν τα γεγονότα που οδήγησαν τα πράγματα ως εδώ, τίποτε δεν είναι τόσο απλό όσο φαίνεται...

Η κριτική

Ο Αλμοδόβαρ μας εισάγει στους κεντρικούς χαρακτήρες και τις μεταξύ τους σχέσεις σε μικρές δόσεις αρχικά, ώστε να κεντρίσει το ενδιαφέρον μας πριν προχωρήσει στα φλας-μπακ που θα μας δώσουν όλη την εικόνα και επιστρέψει τελικά, πίσω στο παρόν για το μεγάλο φινάλε. Ως σινεφίλ και γνώστης των κινηματογραφικών ειδών, επιχειρεί να παντρέψει όσα είδη επικαλείται εδώ με το αγαπημένο του, το μελόδραμα, δηλαδή, που στο επίκεντρό του έχει τη γυναικεία φιγούρα να οριοβατεί ανάμεσα στο αντρικό στερεότυπο και την ακραία καρικατούρα. Πρώτη ύλη του, το νουάρ μυθιστόρημα του Τιερί Ζονκέ “Mygale”, πάνω στο οποίο πάτησε χαλαρά για να γράψει τη δική του εκδοχή της βεντέτας του κεντρικού ήρωα.

Δεν έχω διαβάσει το βιβλίο, αλλά είμαι σίγουρος ότι αποκλείεται να φλερτάρει τόσο πολύ με τη σαπουνόπερα όσο το σενάριο που σκαρφίστηκε ο Ισπανός δημιουργός, ένα σερί από απιθανότητες και βλακώδεις αποκαλύψεις που όχι μόνο κάνουν το στοιχείο επιστημονικής φαντασίας να μοιάζει ότι πιο αληθοφανές στην ιστορία του, αλλά υπονομεύουν το όποιο θρίλερ επιχειρεί να χτίσει προκαλώντας το γέλιο και προδίδοντας την περίφημη ανατροπή και στον λιγότερο υποψιασμένο θεατή. Ο Ρόμπερτ Λεντγκάρντ δεν αρκεί να είναι ένας ιδιοφυής μα και φιλόδοξος άνθρωπος που του έστριψε λιγάκι στην πορεία. Πρέπει αυτό να εξηγηθεί και με όρους ψυχαναλυτικούς, λες και αν μείνει η παιδική του ηλικία στη σκιά ο χαρακτήρας θα στέκει λιγότερο απ' ότι τώρα.

Ο Αλμοδόβαρ φλυαρεί γιατί αλλιώς η ταινία του θα διαρκούσε μισή ώρα, αφού όσα γίνονται σε φλας μπακ θα μπορούσε να τα διηγηθεί ένας απ' τους χαρακτήρες σε 5 λεπτά. Ίσως έτσι να είχαν μεγαλύτερο αντίκτυπο και να εξυπηρετούσαν καλύτερα το στοιχείο της αγωνίας αντί να πασχίζουν να μας πείσουν για την μηδενική αληθοφάνεια της πλοκής.

Όσο για τα άλλα δύο πρόσωπα, τη Μαρίλια και τη Βέρα, αλλά και για τον τύπο που εμφανίζεται απ' το πουθενά φορώντας μια στολή τίγρη ή τον παλιό συνεργάτη με τη σκιώδη ατζέντα, αποτελούν λαμπερό παράδειγμα χαρακτήρων που γράφτηκαν ως δεκανίκια για τον κεντρικό ήρωα και το σενάριο γενικότερα. Δεν πείθουν ούτε στιγμή για όσα πρεσβεύουν και όσο κι αν το παλεύουν οι ηθοποιοί που κλήθηκαν να τους δώσουν ζωή το αποτέλεσμα είναι το ίδιο μηχανικό κι επίπεδο. Ο Μπαντέρας πάλι, έχει τον πιο αβανταδόρικο ρόλο και τον φέρνει εις πέρας με φαινομενική ευκολία και με μια δόση της γνωστής του φινέτσας. Απλώς, όταν όλα καταρρέουν γύρω του, ο στεγνός, υποτονικός τρόπός με τον οποίο διάλεξε να ερμηνεύσει τον πληγωμένο ήρωα αδυνατεί να σώσει τη συνολική εικόνα της ταινίας.

Το “The Skin I Live In” είναι μια κακή ταινία του Πέδρο Αλμοδόβαρ που θα πάρει σύντομα μια θέση στις ξεχασμένες της φιλμογραφίας του. Εκτός κι αν την βαφτίσουν καλτ, οπότε...

Βγαίνουν ακόμη:

- Το συμπαθητικό κατασκοπικό θρίλερ “The Debt”, το αδιάφορο μη-θρίλερ “Contagion” του Στίβεν Σόντερμπεργκ, η αξιοπρεπής ταινία δράσης “Killer Elite” με τους Τζέισον Στέιθαμ και Κλάιβ Όουεν, η ταινία τρόμου “Paranormal Activity 3” και η περιπέτεια κινουμένων σχεδίων “Winx Club 3D: Μαγική Περιπέτεια”.

Όλες οι Ταινίες