The Twenty One: Τροφή και τέχνη, ένα ωραίο ζευγάρι
Όσα γεύτηκε και ιδιαίτερα όσα (υπέροχα) είδε η Αγάπη στο The Twenty One Restaurant and Bar της Κηφισιάς...
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
της Αγάπης Μαργετίδη
Σήμερα θα σας μιλήσω περισσότερο για αυτά που είδα και λίγο λιγότερο για αυτά που γεύτηκα και θα καταλάβετε γρήγορα το γιατί.
Κατ’ αρχάς, ας σας δώσω τις συντεταγμένες. Το Twenty One Restaurant & Bar βρίσκεται στο Κεφαλάρι της Κηφισιάς και ανήκει στο ομώνυμο ξενοδοχείο της αλυσίδας Yes Hotels, του γνωστού συλλέκτη έργων τέχνης Δάκη Ιωάννου. Τη διεύθυνση και λειτουργία του εστιατορίου, που δεν απευθύνεται αποκλειστικά στους πελάτες του ξενοδοχείου, έχουν αναλάβει οι επίσης γνωστοί από το Moda Bagno – Interni και τα εστιατόριά τους, Αλέξανδρος και Φίλιππος Βαρβέρης, μαζί με τον επιχειρηματία Γρηγόρη Ψάλτη.
Ήδη, μπορείτε να καταλάβετε πως το Twenty One δεν είναι απλά άλλο ένα εστιατόριο. Εδώ το καλό γούστο και η κομψότητα συνομιλούν με τη σύγχρονη τέχνη. Δεν είναι λοιπόν καθόλου τυχαίο που αυτό το μέρος καλοδέχτηκε την πρωτοποριακή ιδέα της αρχιτέκτονος-επιμελήτριας Δέσποινας Δαμάσκου και της ομάδας των εικαστικών Λάκη και Άρη Ιωνά (aka The Callas) και Όλγας Μηλιαρέση – Φωκά. Το 2016, το ανήσυχο μυαλό της Δέσποινας Δαμάσκου συνέλαβε την ιδέα του Spaghetto, ενός εγχειρήματος/πειράματος που απευθύνεται σε αρχιτέκτονες και εικαστικούς με σκοπό, μεταξύ άλλων, την εξαγωγή συμπερασμάτων πάνω στο μανιφέστο του Vito Acconci με θέμα “Public Space in a Private Time”. Η πολυσχιδής προσωπικότητα και το πλούσιο έργο του Acconci έδωσε τροφή για σκέψη, η οποία, με τη σειρά της, τροφοδότησε τα Spaghetto Tests.
Προσπαθώντας να αναλύσουν και να εξηγήσουν το γιατί οι άνθρωποι που απομονώνονται στον εσωτερικό τους χώρο καθηλώνονται εκεί και γίνονται απρόσιτοι, τα Spaghetto Tests έχουν καταλήξει σε κάποια συμπεράσματα που μεταφράζονται σε έργα τέχνης, τα οποία, αφού ταξίδεψαν σε γκαλερί και διεθνή εικαστικά γεγονότα, έφτασαν στο Twenty One.
Έτσι, το νέο πείραμα που διεξάγεται εκεί από τον περασμένο Δεκέμβριο και που θα διαρκέσει όλον τον χειμώνα που διανύουμε, έχει το όνομα “A Nice Pair Project” και όπως λέει χαρακτηριστικά η Δέσποινα Δαμάσκου, «ο δημόσιος χώρος είναι η ανάγκη μας να έχουμε κάτι να δούμε και ένα σταθερό έδαφος να σταθούμε. Είναι η επιθυμία μας να είμαστε μέρος των δρώμενων και να κατανοούμε τη σχέση της αιτίας και του αποτελέσματος».
Από τη στιγμή που μπήκα στο Twenty One, μέχρι τη στιγμή που έφυγα, αρκετές ώρες μετά, τα μάτια μου δεν χόρταιναν να κοιτούν τον χώρο και να ανακαλύπτουν συνεχώς μηνύματα, άλλα εμφανή με την πρώτη ματιά, όπως ο neon κόκκινος φοίνικας αλλά και ο απίστευτος χρυσός, σήμα κατατεθέν του Hollywood των σέβεντις, και άλλα που φανερώθηκαν αργότερα, όπως τα μαύρα μπαλόνια από ένα πάρτι γενεθλίων ή οι κυρτοί καθρέφτες στο υπέροχο αίθριο που σχηματίζουν την φιγούρα του Μίκυ Μάους. Άλλα ήταν άμεσα και έντονα, σαν την επιγραφή “Text Me Text Me Not” και άλλα πιο εσωστρεφή, όπως το λευκό πανί με φιλιά από ταλαιπωρημένο κόκκινο κραγιόν.
Όμως ένα εστιατόριο, πρωτίστως, σερβίρει φαγητό και ποτό. Υποδέχεται για λίγες ώρες ένα πλήθος ανθρώπων, όχι πάντοτε ομοιογενές, κι εκεί προσωπικά βρίσκω το ενδιαφέρον του νέου εγχειρήματος του Twenty One και του Spaghetto. Πώς, δηλαδή, ένα πολυτελές – και ακριβό – εστιατόριο μπορεί να ελκύσει και να φιλοξενήσει διαφορετικούς ανθρώπους. Στην Ελλάδα δεν είναι προφανές, ή, τουλάχιστον, δεν ήταν, στο άμεσο παρελθόν. Όταν στο εξωτερικό, εδώ και τριάντα και πλέον χρόνια, είχε τύχει να δω την ίδια στιγμή και στον ίδιο χώρο τον Roman Polanski με την παρέα του και στο ακριβώς δίπλα τραπέζι «νορμάλ» ανθρώπους σαν κι εμένα, ή πώς σε ένα club χόρευε ο Jean-Paul Gaultier χωρίς κανένας να του δίνει ιδιαίτερη σημασία, αυτά στη χώρα μας ήταν ανήκουστα. Κι εδώ έρχεται το δεύτερο σκέλος του “Nice Pair”. Ένα πιο ανέμελο και πιο προσιτό μενού, που μπορεί να τα απολαύσει στο μπαρ μια παρέα νέων, πίνοντας ένα funky cocktail.
Το Spaghetto menu μιλάει πολύ καλά ιταλικά. Μεταξύ άλλων, δοκιμάσαμε αυθεντικό prosciutto di Parma σε πίτα σαν πίτσα, burattina με ντομάτα και βασιλικό, σπαράγγια με αυγό ποσέ (εδώ θα πω πως αυτά τα δύο πιάτα, αν και εξαιρετικής ποιότητας, με ξένισαν λίγο μέσα στον χειμώνα), καταπληκτικά νιόκι με σύκα και κρέμα κατσικίσιου τυριού και δύο αλησμόνητα επιδόρπια που έπαιξαν με τα αχλάδια και την grappa, φαινομενικά μόνο παρόμοια, αφού εν τέλει τα γλυκά ήταν εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους. Στο πρώτο, το αχλάδι συνόδευε η grappa σε sorbet, ενώ στο δεύτερο, το αχλάδι έγινε με τη σειρά του sorbet, ποτίστηκε από grappa και συνοδεύτηκε από λαχταριστή bitter σοκολάτα. Τολμώ να πω ότι τόσο εύγευστο sorbet αχλαδιού, δεν θυμάμαι να έχω φάει.
Σίγουρα το Twenty One δεν είναι το καθημερινό εστιατόριο στο οποίο θα πεταχτείς για να φας ένα πιάτο φαγητό, είναι όμως το μέρος που θα σε εκπλήξει, και που θα σου αποκαλύψει, ίσως, μιαν άγνωστη πτυχή του εαυτού σου. Κι αυτό, νομίζω, ότι όλοι το έχουμε ανάγκη.
Σήμερα θα σας μιλήσω περισσότερο για αυτά που είδα και λίγο λιγότερο για αυτά που γεύτηκα και θα καταλάβετε γρήγορα το γιατί.
Κατ’ αρχάς, ας σας δώσω τις συντεταγμένες. Το Twenty One Restaurant & Bar βρίσκεται στο Κεφαλάρι της Κηφισιάς και ανήκει στο ομώνυμο ξενοδοχείο της αλυσίδας Yes Hotels, του γνωστού συλλέκτη έργων τέχνης Δάκη Ιωάννου. Τη διεύθυνση και λειτουργία του εστιατορίου, που δεν απευθύνεται αποκλειστικά στους πελάτες του ξενοδοχείου, έχουν αναλάβει οι επίσης γνωστοί από το Moda Bagno – Interni και τα εστιατόριά τους, Αλέξανδρος και Φίλιππος Βαρβέρης, μαζί με τον επιχειρηματία Γρηγόρη Ψάλτη.
Ήδη, μπορείτε να καταλάβετε πως το Twenty One δεν είναι απλά άλλο ένα εστιατόριο. Εδώ το καλό γούστο και η κομψότητα συνομιλούν με τη σύγχρονη τέχνη. Δεν είναι λοιπόν καθόλου τυχαίο που αυτό το μέρος καλοδέχτηκε την πρωτοποριακή ιδέα της αρχιτέκτονος-επιμελήτριας Δέσποινας Δαμάσκου και της ομάδας των εικαστικών Λάκη και Άρη Ιωνά (aka The Callas) και Όλγας Μηλιαρέση – Φωκά. Το 2016, το ανήσυχο μυαλό της Δέσποινας Δαμάσκου συνέλαβε την ιδέα του Spaghetto, ενός εγχειρήματος/πειράματος που απευθύνεται σε αρχιτέκτονες και εικαστικούς με σκοπό, μεταξύ άλλων, την εξαγωγή συμπερασμάτων πάνω στο μανιφέστο του Vito Acconci με θέμα “Public Space in a Private Time”. Η πολυσχιδής προσωπικότητα και το πλούσιο έργο του Acconci έδωσε τροφή για σκέψη, η οποία, με τη σειρά της, τροφοδότησε τα Spaghetto Tests.
Προσπαθώντας να αναλύσουν και να εξηγήσουν το γιατί οι άνθρωποι που απομονώνονται στον εσωτερικό τους χώρο καθηλώνονται εκεί και γίνονται απρόσιτοι, τα Spaghetto Tests έχουν καταλήξει σε κάποια συμπεράσματα που μεταφράζονται σε έργα τέχνης, τα οποία, αφού ταξίδεψαν σε γκαλερί και διεθνή εικαστικά γεγονότα, έφτασαν στο Twenty One.
Έτσι, το νέο πείραμα που διεξάγεται εκεί από τον περασμένο Δεκέμβριο και που θα διαρκέσει όλον τον χειμώνα που διανύουμε, έχει το όνομα “A Nice Pair Project” και όπως λέει χαρακτηριστικά η Δέσποινα Δαμάσκου, «ο δημόσιος χώρος είναι η ανάγκη μας να έχουμε κάτι να δούμε και ένα σταθερό έδαφος να σταθούμε. Είναι η επιθυμία μας να είμαστε μέρος των δρώμενων και να κατανοούμε τη σχέση της αιτίας και του αποτελέσματος».
Από τη στιγμή που μπήκα στο Twenty One, μέχρι τη στιγμή που έφυγα, αρκετές ώρες μετά, τα μάτια μου δεν χόρταιναν να κοιτούν τον χώρο και να ανακαλύπτουν συνεχώς μηνύματα, άλλα εμφανή με την πρώτη ματιά, όπως ο neon κόκκινος φοίνικας αλλά και ο απίστευτος χρυσός, σήμα κατατεθέν του Hollywood των σέβεντις, και άλλα που φανερώθηκαν αργότερα, όπως τα μαύρα μπαλόνια από ένα πάρτι γενεθλίων ή οι κυρτοί καθρέφτες στο υπέροχο αίθριο που σχηματίζουν την φιγούρα του Μίκυ Μάους. Άλλα ήταν άμεσα και έντονα, σαν την επιγραφή “Text Me Text Me Not” και άλλα πιο εσωστρεφή, όπως το λευκό πανί με φιλιά από ταλαιπωρημένο κόκκινο κραγιόν.
Όμως ένα εστιατόριο, πρωτίστως, σερβίρει φαγητό και ποτό. Υποδέχεται για λίγες ώρες ένα πλήθος ανθρώπων, όχι πάντοτε ομοιογενές, κι εκεί προσωπικά βρίσκω το ενδιαφέρον του νέου εγχειρήματος του Twenty One και του Spaghetto. Πώς, δηλαδή, ένα πολυτελές – και ακριβό – εστιατόριο μπορεί να ελκύσει και να φιλοξενήσει διαφορετικούς ανθρώπους. Στην Ελλάδα δεν είναι προφανές, ή, τουλάχιστον, δεν ήταν, στο άμεσο παρελθόν. Όταν στο εξωτερικό, εδώ και τριάντα και πλέον χρόνια, είχε τύχει να δω την ίδια στιγμή και στον ίδιο χώρο τον Roman Polanski με την παρέα του και στο ακριβώς δίπλα τραπέζι «νορμάλ» ανθρώπους σαν κι εμένα, ή πώς σε ένα club χόρευε ο Jean-Paul Gaultier χωρίς κανένας να του δίνει ιδιαίτερη σημασία, αυτά στη χώρα μας ήταν ανήκουστα. Κι εδώ έρχεται το δεύτερο σκέλος του “Nice Pair”. Ένα πιο ανέμελο και πιο προσιτό μενού, που μπορεί να τα απολαύσει στο μπαρ μια παρέα νέων, πίνοντας ένα funky cocktail.
Το Spaghetto menu μιλάει πολύ καλά ιταλικά. Μεταξύ άλλων, δοκιμάσαμε αυθεντικό prosciutto di Parma σε πίτα σαν πίτσα, burattina με ντομάτα και βασιλικό, σπαράγγια με αυγό ποσέ (εδώ θα πω πως αυτά τα δύο πιάτα, αν και εξαιρετικής ποιότητας, με ξένισαν λίγο μέσα στον χειμώνα), καταπληκτικά νιόκι με σύκα και κρέμα κατσικίσιου τυριού και δύο αλησμόνητα επιδόρπια που έπαιξαν με τα αχλάδια και την grappa, φαινομενικά μόνο παρόμοια, αφού εν τέλει τα γλυκά ήταν εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους. Στο πρώτο, το αχλάδι συνόδευε η grappa σε sorbet, ενώ στο δεύτερο, το αχλάδι έγινε με τη σειρά του sorbet, ποτίστηκε από grappa και συνοδεύτηκε από λαχταριστή bitter σοκολάτα. Τολμώ να πω ότι τόσο εύγευστο sorbet αχλαδιού, δεν θυμάμαι να έχω φάει.
Σίγουρα το Twenty One δεν είναι το καθημερινό εστιατόριο στο οποίο θα πεταχτείς για να φας ένα πιάτο φαγητό, είναι όμως το μέρος που θα σε εκπλήξει, και που θα σου αποκαλύψει, ίσως, μιαν άγνωστη πτυχή του εαυτού σου. Κι αυτό, νομίζω, ότι όλοι το έχουμε ανάγκη.
