Εννιακόσιες ενενήντα εννέα… τυρόπιτες

Δεν γνωρίζω κατά πόσον μπορώ να σας δελεάσω με άλλη μία συνταγή για τυρόπιτα από τις μύριες που κυκλοφορούν. Η αλήθεια είναι ότι δίστασα αρκετά μέχρι να αποφασίσω να σας τη δώσω. Όσοι παρακολουθείτε τακτικά αυτή τη στήλη, μάλλον θα εκπλαγείτε. Δεν είναι που σνομπάρω τα κλασικά φαγητά, αυτά που μας μεγάλωσαν, αυτά με τα οποία μπορεί ακόμα και να βάλουμε τα κλάματα από τις αναμνήσεις που φέρνει η κάθε μπουκιά, ελπίζω να το έχετε καταλάβει αυτό. Κάθε άλλο, ένα ταψί με γεμιστά επί παραδείγματι, θα με συγκινεί πάντα και κάθε χρόνο που θα προχωράει το καλοκαιράκι φέρνοντας τις νόστιμες ώριμες ντομάτες, θα είναι από τα φαγητά που θα φτιάχνω και θα ξαναφτιάχνω.

Όταν άρχισα να σχεδιάζω το προφίλ της στήλης, αποφάσισα οι προτάσεις μου να είναι λίγο διαφορετικές, λίγο εναλλακτικές, λίγο αλλιώς, όπως ακριβώς μου αρέσει να τρώω άλλωστε. Μου αρέσουν τα πάντα ή, για να ακριβολογήσω, σχεδόν τα πάντα, από την ταπεινή στραπατσάδα μέχρι το πιο σοφιστικέ φαγητό. Απαραίτητη προϋπόθεση να έχουν χαρακτήρα και ταυτότητα, άριστα υλικά και βεβαίως να είναι καλομαγειρεμένα. Δεν βλέπω λοιπόν τι νόημα θα είχε να σας ζαλίσω με άλλη μια συνταγή για το τέλειο παστίτσιο. Φυσικά και φτιάχνω το καλύτερο παστίτσιο, καμία αμφισβήτηση δεν χωράει επ’ αυτού! Πώς είπατε; Αποκλείεται να είναι σαν της μαμάς σας; Για ελάτε να μετρηθούμε!

Καταλάβατε τώρα γιατί δεν έβλεπα το ενδιαφέρον στο να σας δώσω τη συνταγή για την τυρόπιτα; Όμως, προχθές που την έφτιαξα, είπα τι στο καλό; Αφού είναι νόστιμη, αλλά και απίστευτα εύκολη, γιατί όχι; Οι φωτογραφίες ήταν καλές, οπότε, γιατί να πάει χαμένος ο κόπος μου;

Η τυρόπιτα που αγαπώ περισσότερο από όλες και φτιάχνω συνήθως, κυρίως όταν έχω ξένους φιλοξενούμενους, είναι η κλασική του ταψιού με την κρεμώδη γέμιση που γίνεται με φέτα, μπεσαμέλ και αυγά. Την αρωματίζω με μπόλικο δυόσμο και είναι απίθανα νόστιμη, αλλά και φριχτά παχυντική. Έχει όμως μπελά για να γίνει, κακά τα ψέματα. Προχθές βιαζόμουν και θυμήθηκα μια τυρόπιτα που έφτιαχνε η μητέρα μου, που γίνεται στη στιγμή, με ελάχιστο κόπο και σχεδόν ανύπαρκτη λάτρα. Αν αυτό δεν είναι κίνητρο, τι είναι; Πάρτε λοιπόν την εννιακοσιοστή ενενηκοστή ένατη συνταγή για τυρόπιτα και σας εύχομαι να τις χιλιάσετε!



ΤΥΡΟΠΙΤΑ ΣΤΟ ΑΨΕ-ΣΒΗΣΕ

Για ένα μεγαλούτσικο ταψί που βγάζει 16 χορταστικά κομμάτια. Προθερμαίνουμε τον φούρνο στους 180ο C στη λειτουργία του αέρα και της κάτω αντίστασης. Βουτυρώνουμε τον πάτο και τα τοιχώματα του ταψιού και στρώνουμε διαδοχικά 4 φύλλα κρούστας, βουτυρώνοντάς τα γενναιόδωρα. Γεμίζουμε με 600 γρ. τυρί φέτα σπασμένη με τα δάχτυλά μας και 400 γρ. κασέρι, τριμμένο στον χοντρό τρίφτη, ή κομμένο σε μικρά κομμάτια. Πιπερώνουμε και ανακατεύουμε. Στρώνουμε άλλα 4 φύλλα με τον ίδιο τρόπο, μην παραλείποντας να βουτυρώσουμε και το επάνω τελευταίο φύλλο. Διπλώνουμε τα πλαϊνά και τις γωνίες. Με ένα μυτερό μαχαίρι χαράζουμε τα κομμάτια μέχρι κάτω, ακριβώς σαν να τα κόβαμε. Περιχύνουμε με 4 αυγά χτυπημένα και κουνάμε το ταψί για να εισχωρήσουν μέχρι κάτω. Τέλος, προσθέτουμε τα 2/3 από ένα κουτί σόδας (περίπου 200 ml). Η σόδα κάνει το πιο κριτσανιστό φύλλο που μπορεί να έχει μια πίτα. Ψήνουμε για περίπου 40΄, μέχρι να χρυσίσει η επιφάνεια. Για τα πρώτα 20΄ ακουμπάω το ταψί στο κάτω μέρος του φούρνου κι έπειτα το μεταφέρω στη μέση, έτσι σιγουρεύομαι ότι θα ψηθούν καλά τα κάτω φύλλα.

Tips
• Η αναλογία φέτας προς κασέρι είναι ενδεικτική, ο καθένας μπορεί να επιλέξει σε ποιο από τα δύο τυριά θα δώσει έμφαση. Παρόλα αυτά, το κασέρι που γίνεται μαστιχωτό όταν ψήνεται, δεν πρέπει, κατά τη γνώμη μου πάντα, να υπερισχύει. Σε κάθε περίπτωση, το παν έγκειται στο να είναι νόστιμα τυριά και όχι τα πλαστικά που βρίσκουμε συνήθως. Αναφέρομαι περισσότερο στο κασέρι, γιατί είναι δύσκολο να πετύχει κάποιος εύγευστο κασέρι, ενώ καλή φέτα βρίσκουμε πιο εύκολα.
• Τα φύλλα κρούστας είναι άλλο ένα θέμα. Ας φροντίσουμε να αγοράσουμε ό, τι καλύτερο βρούμε στην αγορά.
• Αν βουτυρώσετε τα φύλλα με βούτυρο γάλακτος, η γεύση θα απογειωθεί.
• Η τυρόπιτα καταψύχεται χωρίς κανένα πρόβλημα. Την αποψύχουμε στο ψυγείο και τη ζεσταίνουμε σε χαμηλό φούρνο (100ο C) για να ξαναγίνει το φύλλο κριτσανιστό.