Ο Χάρι Πότερ τελειώνει, ο Τζακ Σπάροου επιστρέφει, ο Θορ γίνεται για πρώτη φορά 3D ταινία, η σχέση του Καθηγητή Ξαβιέ με τον Μαγκνέτο ξεκαθαρίζει και οι πρωταγωνιστές του Hangover πάνε... Μπανγκόκ. Αν μη τι άλλο, μας περιμένει ένα πολύ διασκεδαστικό καλοκαίρι.
Ο Κεσίς σκηνοθετεί απλά και χωρίς εντυπωσιασμούς ένα «ενοχλητικό» βραδύκαυστο κινηματογραφικό φιτίλι, του οποίου η άκρη καταλήγει στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια και στους καθωσπρεπισμούς μιας ρατσιστικής, «διαφωτισμένης» κοινωνίας.
Ένα από τα πλέον αγαπημένα θέματα του βρετανικού κινηματογράφου, η ενηλικίωση στις εργατοσυνοικίες του '70, αποτυπώνεται υπέροχα από τον Πίτερ Μούλαν σε μια ταινία γεμάτη σασπένς και συμβολισμούς. Στα συν, η υπέροχη ερμηνεία του κεντρικού ήρωα.
Ρεαλιστική ατμόσφαιρα, αριστοτεχνική σκηνοθεσία, φρενήρης ρυθμός. Όλα καλά μέχρι εδώ, για την νέα ταινία του Βρετανού Τζο Ράιτ, η οποία δυστυχώς υστερεί σε σενάριο, χαρακτήρες και ερμηνείες.
Ραδιουργούν, δολοφονούν, γρυλίζουν, παίρνουν κεφάλια και δεν είναι μπρατσωμένοι κακοποιοί που ξεχειλίζουν από τεστοστερόνη, αλλά σατανικά θηλυκά που σφράγισαν με τις ερμηνείες τους την «ράτσα των κακών» του κινηματογράφου.
Πόσο επιτυχημένα μπορεί να αναβιώσει ένα θρυλικό κινηματογραφικό είδος που ήρθε και παρήλθε; Στην περίπτωση του όμορφου αλλά προβλέψιμου νοσταλγικού νουάρ του Μίκαελ Χάφστρεμ, καθόλου.
Την animation αυλαία του έκλεισε το 6ο Animfest, βραβεύοντας τις καλύτερες προσπάθειες, φέρνοντας μυρωδιά Όσκαρ στην Αθήνα και επιφυλάσσοντας (κουκλο)θεατρικές εκπλήξεις για τους φίλους του θεσμού. Δείτε τον απολογισμό του φεστιβάλ και απολαύστε video με τις καλύτερες ταινίες.
Λίγα blockbuster, λίγος Κεν Λόουτς, λίγος Μάικ Λι. Ρίχνουμε μια ματιά πίσω από την βιτρίνα που οι περισσότεροι ξέρουμε ως "βρετανικό σινεμά" κι ανακαλύπτουμε μικρά διαμαντάκια που γεννούν επίκαιρους συνειρμούς.
Την τελευταία της πνοή άφησε σήμερα σε ηλικία 79 ετών μία από τις μεγαλύτερες σταρ όλων των εποχών. Μια ματιά στις καλύτερες στιγμές της καριέρας της, μέσα από πέντε βίντεο.
Ο μεγάλος νικητής του ξενόγλωσσου Όσκαρ είναι μια ταινία που δεν καταφέρνει να αποφύγει τα κλισέ και το άσκοπο μελό, καταλήγοντας τελικά σε εκείνο το αποτέλεσμα που γέννησε τον όρο "αμερικανιά". Ίσως έτσι να εξηγείται...
