Hyde Park on Hudson: Μια ανάλαφρη βιογραφία εποχής

του Λουκά Τσουκνίδα
 
Κι αφού ο Αβραάμ Λίνκολν, διά χειρός Σπίλμπεργκ, μονοπώλησε προσφάτως το κινηματογραφικό ενδιαφέρον, ήρθε σιγά-σιγά η ώρα ν' ασχοληθούμε μ' ένα ακόμη μέλος του Top-3 των αμερικανών Προέδρων, τον Φράνκλιν Ντιλέινο Ρούσβελτ. Το συμπαθητικό “Hyde Park on Hudson” του βρετανού Ρότζερ Μίτσελ επικεντρώνεται, επίσης, στην αναπαράσταση μιας πολύ σημαντικής στιγμής στην παγκόσμια ιστορία, αλλά με ύφος ελαφρύτερο και από μια σκοπιά, όχι τόσο ιστορική, όσο προσωπική και, κατά μία έννοια, ηθογραφική.

Η υπόθεση

Βρισκόμαστε λίγο πριν τον Β' ΠΠ και ο Πρόεδρος Ρούσβελτ έχει αποσυρθεί στην έπαυλη της μητέρας του για να ξεκουραστεί. Εκεί, συναντά τη μακρινή του εξαδέλφη Νταίζη, η οποία ζει ως γεροντοκόρη, φροντίζοντας μια άρρωστη θεία της, και σιγά-σιγά την σαγηνεύει παρασύροντάς την σε ένα παρατεταμένο φλερτ μπροστά στα μάτια της μητέρας, της βοηθού και της συζύγου του. Κάμποσο καιρό μετά, κι ενώ οι δυο τους έχουν έρθει ήδη πολύ κοντά, η Νταίζη θα γίνει μάρτυρας στην πρώτη επίσκεψη βρετανού μονάρχη σε αμερικάνικο έδαφος, και στην ιστορική συνάντηση του “αγαπημένου” της με τον Βασιλιά Γεώργιο τον 6ο...

Η κριτική

Η Μάργκαρετ “Νταίζη” Σάκλεϊ έζησε μέχρι να τα εκατοστήσει και κάτω απ' το κρεβάτι της βρέθηκαν γράμματα και ημερολόγια που αφηγούνται την ιδιαίτερη σχέση της με τον Φ. Ντ. Ρούσβελτ και, πιθανόν, όσα είδε κι έζησε απ' αυτή την προνομιούχα σκοπιά. Το σενάριο της ταινίας βασίστηκε σ' αυτά κι έτσι όσα βλέπουμε, τα βλέπουμε με τα μάτια της Νταίζη, μιας γυναίκας που η ζωή της χαρακτηριζόταν από μια βαρετή καθημερινότητα μέχρι να αποκτήσει την εν λόγω σχέση με τον Πρόεδρο των ΗΠΑ και αρκετά μακρινό εξάδελφό της. Όσα ζει λοιπόν, είναι αρκούντως εντυπωσιακά και θα συνέπαιρναν τον οποιονδήποτε, αφού ακόμη κι αν μιλάμε για μια απλή “χεράτη ικανοποίηση” εν μέσω της πανέμορφης νεοϋορκέζικης εξοχής, παραμένει μια υπηρεσία προς έναν απ' τους πιο σημαντικούς άνδρες της εποχής της.



Η ταινία επικεντρώνεται τελικά σε δύο ζητήματα, τη σχέση του Ρούσβελτ με τις γυναίκες και τη σχέση του με τους πολιτικούς του ομολόγους. Η Νταίζη ανακαλύπτει σταδιακά ότι δεν είναι η μόνη στης οποίας την παρέα ο Πρόεδρος ψάχνει καταφύγιο απ' την βαριά εργασία του και καλείται να το αποδεχτεί και να βρει ικανοποίηση στο ότι, εν τέλει, του είναι απαραίτητη, σε έναν άνθρωπο με το κύρος και την προσωπικότητα του Εφ Ντι Αρ. Ο Βασιλιάς Γεώργιος, αντίστοιχα χαμένος μέσα στο χάος των δικών του αρμοδιοτήτων και μιας ζωής που δε διάλεξε, έρχεται μεν να ρίξει τα μούτρα του Βασιλείου και να ζητήσει τη βοήθεια των αντιπαθών Αμερικάνων, αλλά αποζητά και την καθοδήγηση από έναν πραγματικό πολιτικό κι έναν άντρα που εμπνέει όσους συνεργάζονται μαζί του. Οι δυο θεματικές τρέχουν παράλληλα και αντιμετωπίζονται, ελαφρά μεν με τρυφερότητα δε, παρά την υπέρμετρα αισιόδοξη και αφελώς καλοπροαίρετη παρουσίαση των “γεγονότων”.

Ο Μίτσελ καταφέρνει να μας δώσει μια αφήγηση που μοιάζει αργόσυρτη αρχικά, αλλά παίρνει μπρος μόλις μπει στα προεόρτια της ιστορικής επίσκεψης και, υποβοηθούμενη απ' τις πολύ καλές ερμηνείες, της Λόρα Λίνεϊ κυρίως, κρατά το ενδιαφέρον μας όσο χρειάζεται. Άλλωστε, γίνεται γρήγορα αντιληπτό ότι δεν πρόκειται για μια ιστορική ταινία με βαρύγδουπες δηλώσεις και σημαντικές παρασκηνιακές αποκαλύψεις, αλλά μια ηθογραφική εκδοχή του αντίκτυπου στον στενότερο και ευρύτερο περίγυρο, μιας τέτοιας ιδιαίτερης προσωπικότητας όπως ο Ρούσβελτ και του τρόπου που διαχειριζόταν τον εαυτό του στην προσωπική και δημόσια ζωή του. Στα συν της η αναπαράσταση της εποχής, που μοιάζει εξαιρετική, όπως και η κατάφωτη νεοϋορκέζικη εξοχή που αποτελεί το καλύτερο δυνατό σκηνικό γι' αυτού του είδους την ιστορία.

Το “Hyde Park on Hudson” είναι μια ευχάριστη ταινία εποχής απ' την οποία, όμως, δε μαθαίνουμε τίποτε σημαντικό για τον ίδιο τον Ρούσβελτ, ούτε για τους ανθρώπους που έφτασαν πολύ κοντά του.

Βγαίνουν ακόμη:

Το κακό ντοκιμαντερίστικο αστυνομικό δράμα “End of Watch”, η αμερικάνικη περιπέτεια “Stolen” με τον Νίκολας Κέιτζ, το δράμα εποχής “Lore”, το πολιτικό δράμα “The Attack”, το “Ένα Πλοίο για την Παλαιστίνη” του Νίκου Κούνδουρου, ο “Ακάλυπτος” του Χρήστου Δήμα και η ταινία κινουμένων σχεδίων “Tad: Ο Χαμένος Εξερευνητής”.