Hasta la Vista: Κομεντί με... σοβαρό θέμα

του Λουκά Τσουκνίδα
 
Μετά το πρόσφατο “The Sessions”, ακόμη μια ταινία αντλεί υλικό απ' την πραγματικότητα για να μας μεταφέρει στον κόσμο της σεξουαλικής αφύπνισης των ανθρώπων με περιορισμένη κινητικότητα, αντιμετωπίζοντας τις επιπλοκές με χιούμορ και τα κίνητρα με τη δέουσα τρυφερότητα. Με αφετηρία την πραγματική ιστορία του Άστα Φίλποτ, οι δημιουργοί του “Hasta la Vista” μας δίνουν μια ισορροπημένη κομεντί με αισιόδοξες αποχρώσεις, παρά το ευαίσθητο κεντρικό θέμα και το αναπόφευκτο δράμα που ελλοχεύει διαρκώς στην ατμόσφαιρα.

Η υπόθεση

Ο Φίλιπ, ο Λαρς και ο Γιόζεφ είναι τρεις φίλοι με συγκεκριμένες ιδιαιτερότητες, οι δύο αναγκασμένοι να κινούνται με καροτσάκι κι ο τρίτος με δυσκολία λόγω της περιορισμένης όρασής του. Παρ' όλ' αυτά, ο ένας συμπληρώνει τον άλλον και, με τη στήριξη των οικογενειών τους, καταφέρνουν να έχουν μια ικανοποιητική και δραστήρια κοινωνική ζωή. Είναι όμως αυτό αρκετό; Ο Φίλιπ αρχίζει να πιστεύει το αντίθετο κι έτσι, όταν ανακαλύπτει την ύπαρξη ενός οίκου ανοχής με ειδίκευση σε πελάτες σαν κι εκείνον, βάζει τους φίλους του στην πρίζα να φύγουν για ένα μεγάλο ταξίδι στον “δρόμο του κρασιού”...



Η κριτική

Η σεξουαλική ζωή των ανθρώπων που είναι αναγκασμένοι να “συμβιώσουν” με κάποιου είδους αναπηρία ή ειδική ανάγκη, λείπει απ' τη δημόσια συζήτηση για ευνόητους λόγους, παρά την τόση πρόοδο που έχει γίνει, στον Δυτικό κόσμο τουλάχιστον, στον τομέα της ένταξής τους στην καθημερινή ζωή, την κοινωνική και την επαγγελματική. Προφανώς, υπάρχει πολύς δρόμος ακόμη, αλλά η ερωτική επιθυμία είναι κάτι υπαρκτό και αναπόφευκτο, πόσο μάλλον σε ανθρώπους που τα έχουν τετρακόσια, έχουν ανακτήσει μέρος της αυτοπεποίθησής τους κι έχουν επαρκές υποστηρικτικό περιβάλλον.

Ο Άστα Φίλποτ είναι από εκείνους που εξέθεσαν το ζήτημα σε δημόσια θέα, αφήνοντας το BBC να κινηματογραφήσει το ταξίδι “σεξοτουρισμού” που έκανε με δύο φίλους στην Ισπανία —εκεί όπου ο ίδιος είχε χάσει την παρθενιά του λίγο καιρό πριν— κι ανοίγοντας έτσι ακόμη μια μακρόσυρτη κουβέντα, που ίσως δε σηκώνει άλλη αναβολή.

Οι βέλγοι Τζέφρι Εντόφεν και Πιερ Ντε Κλερκ παίρνουν τα βασικά συστατικά της ιστορίας του Φίλποτ, όπως οι τρεις φίλοι με διαφορετικού είδους ιδιαιτερότητες και το πορνείο στην Ισπανία, τα ανακατεύουν με τις συμβάσεις του ρόουντ μούβι και των ιστοριών ενηλικίωσης, προσθέτουν ένα αντισυμβατικό φλερτ, λίγη φλαμανδική καφρίλα και μερικές δόσεις κωμικής υπερβολής και μας σερβίρουν ένα αποτέλεσμα που υπογραμμίζει τη σοβαρότητα του θέματός του, χωρίς να την εκμεταλλεύεται για να αποσπάσει εύκολα γέλια ή κλάμματα.

Οι τρεις φίλοι, θιασώτες συναντήσεων οινογνωσίας, πακετάρουν το ταξίδι τους ως περιήγηση στο “δρόμο του κρασιού” κι έτσι το πλασάρουν στους έκπληκτους γονείς τους που, δεδομένης της παρουσίας ενός έμπειρου συνοδού, λένε το “ναι” σχετικά εύκολα. Οι γιατροί του Λαρς όμως έχουν άλλη γνώμη κι έτσι το ταξίδι αναβάλλεται επ' αόριστον, δίνοντάς τους μια αφορμή για να σπάσουν τα “δεσμά” τους και να διεκδικήσουν το δικαίωμά τους στην ενηλικίωση με τους δικούς τους όρους. Ο “οδηγός” τους βεβαίως, δεν μπορεί να τους “φυγαδεύσει”, αλλά ξέρει κάποιον που θα το κάνει με το κατάλληλο αντίτιμο.

Κι έτσι, η πραγματική ελευθερία ταυτίζεται εντελώς “κινηματογραφικά” με έναν συνδυασμό παραβατικότητας, ανευθυνότητας και ανεμελιάς, δηλαδή, μιας εφηβικής προσέγγισης στη ζωή, την οποία οι ήρωές μας δε γνώρισαν ποτέ μέσα στο αναπόφευκτα προστατευμένο περιβάλλον όπου έπρεπε να μεγαλώσουν, ως παιδιά περισσότερο παρά ως έφηβοι.

Οι χαρακτήρες του Ντε Κλερκ αλληλοσυμπληρώνονται υπέροχα —κατά τα γνώριμα σεναριακά πρότυπα πάντα— ενώ η καινούργια συνοδός τους, η εκκεντρική Κλοντ, με το δικό της σκοτεινό παρελθόν και την τραχιά συμπεριφορά που θα μαλακώσει στην πορεία, αποδεικνύεται ο τέλειος οδηγός προς την περιπέτεια και την χειραφέτηση απ' το “σπίτι”. Διαθέτει τα διαπιστευτήρια της επιβίωσης στον έξω κόσμο, επιδεικνύει την πυγμή του γονιού και την τρυφερότητα του φίλου, αλλά εκπέμπει και μια παρόμοια μ' εκείνους ανάγκη να γίνει αποδεκτή και να γνωρίσει τον έρωτα απ' την αρχή. Φυσικά, οι ερμηνείες των πρωταγωνιστών είναι όλες εξαιρετικές κι αυτό κάνει τους χαρακτήρες πολύ πιο πιστευτούς και οικείους.

Το “Hasta la Vista” είναι μια καλή κομεντί, που κρατά τα προσχήματα χωρίς να αμβλύνει εντελώς τις αιχμές του ζητήματος που βρίσκεται στο επίκεντρό της.

Βγαίνουν ακόμη:
Το μακρόσυρτο, αλλά εύπεπτο θρίλερ “Dead Man Down”, το γαλλικό δράμα “A Better Life”, η αμερικάνικη κωμωδία “Admission”, η ταινία φαντασίας “Jack the Giant Slayer” και η ταινία του Πέτρου Σεβαστίκογλου, “Attractive Illusion”.