Ένα μίνι κινηματογραφικό φεστιβάλ, μία ενδιαφέρουσα έκθεση φωτογραφίας και η παρουσίαση μιας πρωτότυπης συλλογής διηγημάτων μας περιμένουν τον Μάρτιο στο Ινστιτούτο Θερβάντες, όλα με κεντρικό άξονα την γυναίκα.
Ο Ρόμπινσον επιχειρεί να μεταφέρει στην μεγάλη οθόνη το γνωστό βιβλίο, και το κάνει με αποτυχημένα αστεία, στερεότυπη αφήγηση και αδιάφορο στιλ, έχοντας για άσσο στο μανίκι του την γοητεία του Τζόνι Ντεπ, ο οποίος διασώζεται αλλά δεν μας... μεθάει.
Το βουβό “The Artist” θριάμβευσε με 5 Όσκαρ στις κυριότερες κατηγορίες, το “Hugo” του Σκορσέζε πήρε άλλα τόσα αλλά στις τεχνικές κατηγορίες και η Meryl Streep «τσέπωσε» το τρίτο της αγαλματίδιο. Δείτε τα καλύτερα της λαμπερής αλλά χωρίς εκπλήξεις οσκαρικής βραδιάς.
Ποιος θα είναι ο μεγάλος νικητής κάθε κατηγορίας την Κυριακή; Τι κάνει στην κατηγορία καλύτερου "πρωτότυπου" σεναρίου το Bridesmaids; Και γιατί λάμπει διά της απουσίας της μία από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς; Σκέψεις και προβλέψεις για τα φετινά Όσκαρ.
Αν σκεφτήκατε «δράμα» είστε μέσα. Όχι, όμως, απόλυτα. Το BBC έφτιαξε ένα πολύ ενδιαφέρον, interactive διάγραμμα με τις κατηγορίες των ταινιών που βραβεύτηκαν ανά δεκαετία με το Όσκαρ καλύτερης ταινίας. Hint: Οι παγκόσμιοι πόλεμοι είχαν περισσότερο δράμα από τα 70s.
Ένα εξαιρετικό θρίλερ παλιομοδίτικης αισθητικής, με άριστη φωτογραφία, υποβλητική ατμόσφαιρα και έναν άψογο Λίαμ Νίσον στον πρωταγωνιστικό ρόλο είναι η κινηματογραφική πρόταση της εβδομάδας.
Η Ιστορία του κινηματογράφου ξετυλίγεται στο απολαυστικό, 3D παραμύθι που στήνει ο Μάρτιν Σκορτσέζε συνδυάζοντας δράση, χιούμορ και κινηματογραφικές αναφορές με ένα υψηλού επιπέδου καστ.
Ποια είναι η καλύτερη αισθηματική ταινία που μας χάρισε η έβδομη τέχνη; Το in2life προτείνει 12 love stories που ενδείκνυνται για ρομαντικές βραδιές και εξίσου ρομαντικούς θεατές. Χαρτομάντιλα προαιρετικά.
Και μεγάλο αφιέρωμα στη Μέριλ Στριπ, και φόρο τιμής στον Θόδωρο Αγγελόπουλο, και Μάικ Λι επί κεφαλής της επιτροπής και σκηνοθετικό ντεμπούτο της Αντζελίνα Τζολί... Και τι δεν έχει η φετινή Berlinale!
Αν και εξαιρετικά ερμηνευμένη και κινηματογραφημένη, με βιντεοκλιπίστικη αισθητική και υπέροχο soundtrack, η ταινία του Στιβ Μακουίν μας αφήνει τελικά με ένα τεράστιο κενό, και η ντροπή μένει... μισή (δική του).
