Όχι, δεν θα σας προτείνουμε να δείτε για χιλιοστή φορά τα Home Alone. Έχουμε πέντε ωραιότατες ταινίες που μυρίζουν Χριστούγεννα... όσο πρέπει. Λίγο, δηλαδή.
Παλαιότερο των 360 ημερών
του Λουκά Τσουκνίδα
Είναι Κυριακή μεσημέρι, μόλις 10 ημέρες απ' την επέτειο της γέννησης του Θείου Βρέφους και κατεβαίνω βαριεστημένα την άδεια Ιπποκράτους όταν, απέναντι απ' τα άδεια γραφεία του ΠΑΣΟΚ, μια γνώριμη φιγούρα κουνάει τα χεράκια της και με τη λεπτή της φωνούλα δηλώνει κατηγορηματικά ότι “έρχεται το τέλος τους”. Είναι η Ελένη Λουκά σε πλήρη συντονισμό με το πνεύμα των καιρών, αλλά τελείως ασύμβατη με το πνεύμα των Χριστουγέννων, εκείνο της συγχώρεσης, της συμφιλίωσης, της υπόσχεσης για αυτοβελτίωση και νέα ξεκινήματα μετά το χανγκόβερ της Πρωτοχρονιάς. Δυστυχώς για όλους, σ' αυτά τα ζοφερά χρόνια της κρίσης, το πνεύμα αυτό ισχναίνει διαρκώς στον στενό, αλλά και στον ευρύτερο κοινωνικό μας περίγυρο. Ευτυχώς για εμάς όμως, υπάρχει πάντα το σινεμά... Κλαπ! Κλαπ! Κλαπ!
DINER του Μπάρι Λέβινσον Αααα... τα μετεφηβικά χρόνια της άσκοπης παλινδρόμησης. Υπέροχα όσο και αγχωτικά, ακόμη και στο μακρινό 1959, όταν οι φίλοι μας ξαναμαζεύονται για τα Χριστούγεννα στο νεανικό τους στέκι, ένα τυπικό αμερικάνικο εστιατόριο της Βαλτιμόρης, προσπαθώντας να ανασυνθέσουν το παζλ της εφηβικής τους ανεμελιάς ως μοναδικό αντίβαρο στην επιτακτική φύση των επιλογών που παρουσιάζονται μπροστά τους... οι σπουδές, η περιπέτεια, ο γάμος, η οικογενειακή επιχείρηση κ.ο.κ. Το τέλος μιας περιόδου, η αρχή μιας άλλης.