Το εμπορικό τουρκικό σινεμά επιχειρεί να ανοιχτεί προς την νεοϋορκέζικη δράση, χωρίς αξιοπρεπή αποτελέσματα. Τρομοκρατικές και εθνικιστικές περιπέτειες, κλισέ διάλογοι και προβλέψιμη πλοκή σε μία ταινία για τους… αργόσχολους του Αυγούστου.
Οι τρείς πρώτες μπομπίνες της χαμένης ταινίας «The White Shadow» του μετρ της αγωνίας Άλφρεντ Χίτσκοκ, ανακαλύφθηκαν τυχαία από τους εργαζόμενους στο Κινηματογραφικό Αρχείο της Νέας Ζηλανδίας.
Εξαιρετικές ερμηνείες, "δύσκολα" ερωτήματα προς συζήτηση και ένα καλογραμμένο σενάριο είναι τα δυνατά χαρτιά του πολύ καλού οικογενειακού δράματος του Ντ. Σουίμερ, το οποίο ψυχαγωγεί και προβληματίζει αποφεύγοντας τα κλισέ και τους διδακτισμούς.
Έχετε διάθεση να… κλάψετε; Η επιστήμη είναι στο πλευρό σας αφού έχει βρει την πιο δακρύβρεχτη σκηνή στην ιστορία του κινηματογράφου. Το «The Champ» αποδεδειγμένα προκαλεί ποταμούς θλίψης, αλλά η επιστημονική κοινότητα είναι πάντα ανοικτή σε σινεφίλ προτάσεις…
Νομίζετε ότι δεν αντέχετε άλλο Χάρι Πόττερ; Είναι επειδή πιθανότατα δεν θυμάστε πόσο χειρότερη ήταν η μαζική ψύχωση με το Jurassic Park, τον Τιτανικό και τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών. Αναθεωρήσατε, ή να θυμίσουμε και Πολίτικη Κουζίνα;
Εξαιρετικές ερμηνείες, καταιγιστικοί ρυθμοί, σεναριακές υπερβολές που καλύπτονται από την σκηνοθεσία. Το αστυνομικό θρίλερ του Γάλλου Φρεντ Καβαγιέ φαντάζει σαν κινηματογραφική όαση στην καρδιά ενός άνυδρου καλοκαιριού.
Η Τζόντι Φόστερ σκηνοθετεί και ο Μελ Γκίμπσον πρωταγωνιστεί σε ένα υπαρξιακό δράμα με θέμα την κατάθλιψη που, όταν δεν είναι αφόρητα κλισέ, είναι απλά αστείο. Για να σπάει η μονοτονία, έχει και λίγο σπλάτερ.
Οι δρόμοι και οι γειτονιές της Αθήνας φιλοξενούν το 1ο Φεστιβάλ Θερινού Κινηματογράφου που διοργανώνει το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας στο πλαίσιο του Athens Every Week. Αναλυτικά όλο το πρόγραμμα.
Κάθε αξιοπρεπής ήρωας ταινίας πρέπει μεταξύ άλλων να είναι και ετοιμόλογος. Το αποδεικνύουν 15 ατάκες που έγραψαν την δική τους ιστορία στο κινηματογραφικό σκηνικό και έγιναν «σημαίες» των ταινιών στις οποίες ακούστηκαν. Απολαύστε τις.
Το δεύτερο μέρος του "επικού φινάλε" της ιστορίας του Χάρι Πότερ έχει σαφώς περισσότερη δράση από το πρώτο. Σκοντάφτοντας, όμως, επάνω σε κλισέ και εύκολες λύσεις, η ταινία καταλήγει να είναι κατάλληλη μόνο για οπαδούς.
