Life of Pi: Το blockbuster της χρονιάς

του Λουκά Τσουκνίδα
 
Με μια ταινία επικών διαστάσεων, αλλά και μετρημένης διάρκειας, ο Ανγκ Λι επιστρέφει στο προσκήνιο και μας θυμίζει και πάλι για ποιο λόγο πηγαίνουμε σινεμά. Το “Life of Pi”, βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο του Γιαν Μαρτέλ, είναι μεν μια δίωρη τρισδιάστατη οπτική πανδαισία με κάπως αποστειρωμένη “ψηφιακή” αισθητική, χωρίς όμως να παραμελεί την ιστορία πίσω απ' το υπερθέαμα για χάρη μιας “ενυδρειακής” παρουσίασης του φυσικού μας κόσμου. Με έναν πολύ ανθρώπινο ήρωα στα χέρια του, και κρατώντας όλες τις ισορροπίες υπό έλεγχο, ο Λι μας δίνει το καλύτερο, μέχρι στιγμής, μπλοκμπάστερ της χρονιάς και μάλλον, την καλύτερη επιλογή για τη γιορτινή μας έξοδο.

Η υπόθεση

Ένας συγγραφέας σε αδιέξοδο, ακολουθεί τη συμβουλή του ινδού φίλου του και ταξιδεύει στον Καναδά για να ακούσει την ιστορία του ανηψιού του, μοναδικού επιζώντα κάποτε ενός τραγικού ναυαγίου. Ο Πισίν “Πάι” Πατέλ τον υποδέχεται με χαρά και του αφηγείται όσα έζησε, τα γεγονότα που οδήγησαν στο ναυάγιο και τη μάχη του με τα στοιχεία της φύσης έως την τελική λύτρωση, όντας μόνος του σε μια βάρκα παρέα με μια επιβλητική και πεινασμένη τίγρη της Βεγγάλης...



Η κριτική

Η ιστορία του Πάι ξεκινά κάπου στην πρώην γαλλοκρατούμενη ινδική ακτή, σε ένα θέρετρο για αποικιοκράτες, όπου μετά την απελευθέρωση ο πατέρας του στήνει ένα ζωολογικό κήπο μέσα στο βοτανικό πάρκο που άφησαν πίσω τους οι Γάλλοι. Ο μπαμπάς είναι ένας μοντέρνος Ινδός, ένας ορθολογιστής που αποστρέφεται κάθε είδους θρησκοληπτική προσέγγιση, αλλά αφήνει στον μικρό Πάι, ήδη δεινό κολυμβητή και χορτοφάγο, την ελευθερία να ψάξει τον Θεό ενώ προσεταιρίζεται τρεις διαφορετικές θρησκείες, τον ινδουισμό της μαμάς του, το ισλάμ αλλά και τον καθολικισμό. Όταν τα πράγματα χειροτερεύουν ο αρχηγός της οικογένειας παίρνει την απόφαση να μετακομίσουν στον Καναδά και να πουλήσουν τα ζώα τους κι έτσι βρίσκονται όλοι μαζί σ' ένα ιαπωνικό υπερωκεάνιο στη μέση μιας τρομερής καταιγίδας.

Σ' αυτή την πρώτη πράξη όπου μαθαίνουμε όσα χρειάζεται να ξέρουμε για τον ήρωά μας, θα μπορούσε κανείς να καταλογίσει στον Λι και στον σεναριογράφο του μια βιασύνη, έτσι όπως η ταυτότητα του Πάι Πατέλ μας ξεδιπλώνεται με τρόπο σχηματικό, ένα χιούμορ λίγο παράταιρο, κάποια σκόρπια στερεότυπα και μια αναπόφευκτη, ίσως, συγκαταβατικότητα. Κοντολογίς, το πρώτο μέρος μας δίνει όλη την απαραίτητη πληροφορία, αλλά δε μας “βάζει στο κλίμα” γι' αυτό που θα ακολουθήσει μετά το ναυάγιο. Ένα ναυάγιο, δοσμένο εντυπωσιακά και ολοζώντανα, που όμως συμβαίνει εντελώς απότομα, σβήνοντας με ένα κύμα απ' τη μνήμη μας όλα όσα προηγήθηκαν.

Από εδώ κι ύστερα, βεβαίως, η ταινία απογειώνεται και ο Λι, με την αριστοτεχνική χρήση της ψηφιακής επεξεργασίας και της τρισδιάστατης εικόνας, μας βάζει σ' έναν κόσμο μαγικό καθώς παρακολουθούμε τον αγώνα του Πάι να επιβιώσει σε μια έρημο από νερό και να σώσει την τίγρη γλιτώνοντας παράλληλα κι από τα δόντια της. Νομίζω ότι δεν έχω δει πιο ζωντανό ψηφιακό ζώο στο σινεμά από τον Ρίτσαρντ Πάρκερ (το όνομα της τίγρης), ενώ μου είναι αδύνατο να θυμηθώ ένα ψεγάδι έστω σε ολόκληρο το εγχείρημα του Λι, ο οποίος εκμεταλλεύεται πλήρως τα πλεονεκτήματα του 3D χωρίς να το καταχραστεί σε καμία περίπτωση.

Ο ήρωας λοιπόν μένει μόνος του στην απόλυτη δοκιμασία του ανθρώπου, να αντιμετωπίσει τον εαυτό του, τους φόβους και τους δαίμονές του, να μάθει τα όρια και τις αντοχές του, να ψάξει επιτέλους τον Θεό που τόσο αδημονούσε να ανακαλύψει. Όσο κι αν είναι προφανείς, οι συμβολισμοί της περιπέτειας του Πάι μένουν στο παρασκήνιο, πίσω από τα περιστατικά που αποτελούν τη νέα καθημερινότητά του, την καθημερινή του πάλη με τα εμπόδια που γνωρίζει, αλλά κι εκείνα που προκύπτουν σ' αυτό το ταξίδι προς το άγνωστο με το θάνατο να καραδοκεί διαρκώς. Αν και ωραιοποιημένη οπτικά, η φρίκη δεν αποκρύπτεται απ' τον Λι, ούτε οι εύλογες δυσκολίες στη συμβίωση με μια τίγρη, κάτι που είναι πρακτικά αδύνατο. Η λεπτή ισορροπία ανάμεσα στο παραμύθι και την πραγματικότητα διατηρείται εξαιρετικά μέχρι την τελευταία πράξη, όταν και εξηγούνται όλα με τρόπο απομυθοποιητικό, που μας προσγειώνει σε οικείο έδαφος, μακριά απ' τα πολύ πιο παρήγορα σύννεφα όπου πετάξαμε για λίγο μαζί με τον Πάι.

Το “Life of Pi” είναι μια εξαιρετικά απολαυστική ταινία που, παρά την αισιόδοξη φύση της, δεν αποφεύγει να κρατήσει και μια γροθιά για το τέλος.

Βγαίνουν ακόμη:
Η όμορφη κομεντί του Κεν Λόουτς “The Angels' Share”, η αμερικάνικη κωμωδία “Gambit”, το “Παπαδόπουλος και Σία” του Μάρκου Μάρκου και οι ταινίες κινουμένων σχεδίων “Wreck-it Ralph” και “Sammy`s Adventures 2”.