Είμαστε ακόμα σε mood Φεστιβάλ Καννών για αυτό κάνουμε το απαραίτητο binge watching σε τροπαιούχες ταινίες προηγούμενων ετών που στριμάρουν στο Cinobo.
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Το 76ο Φεστιβάλ των Καννών ολοκληρώθηκε πριν λίγες μέρες κι αποτέλεσε για ακόμη ένα έτος το απόλυτο κινηματογραφικό event της χρονιάς. Η ταινία «Anatomy of a Fall» της Τζαστίν Τρίετ ήταν εκείνη που θριάμβευσε κατακτώντας τον Χρυσό Φοίνικα, με την Τρίετ να γίνεται μόλις η τρίτη γυναίκα σκηνοθέτης που κατακτά το βραβείο στην ιστορία του θεσμού μετά την Τζέιν Κάμπιον (Μαθήματα Πιάνου, 1993) και την Ζουλιά Ντουκουρνό (Τιτάν, 2021).
Κάπως έτσι σκίρτησε η σινεφίλ καρδούλα μας, κι είπαμε να -ξανά- δούμε λατρεμένα ταινιάκια τα οποία είχαν κατακτήσει με τη σειρά τους τον Χρυσό Φοίνικα και κυκλοφορούν βραβευμένα κι ωραία στο Cinobo. Πάρε και αντίστοιχη λίστα για να μην ψάχνεσαι τι ταινία να δεις.
Το Τετράγωνο του Ρόμπερτ Έστλουντ (2017)
Ο ευφυής και ωραίος Christian (Claes Bang) είναι καταξιωμένος επιμελητής σε ένα μουσείο σύγχρονης τέχνης. Διαζευγμένος και αφοσιωμένος πατέρας δύο παιδιών, οδηγεί ηλεκτρικό αυτοκίνητο και υποστηρίζει κοινωφελείς οργανισμούς. Η επόμενη έκθεση που επιμελείται, με τίτλο The Square, είναι μια εγκατάσταση που προσκαλεί τους περαστικούς στον αλτρουισμό, υπενθυμίζοντας την ευθύνη απέναντι στον συνάνθρωπο. Αλλά καμιά φορά είναι δύσκολο να ανταποκριθείς στα ίδια σου τα ιδεώδη. Ο ίδιος ο Christian αντιδρά αλλόκοτα στην κλοπή του κινητού του και μπλέκεται σε ντροπιαστικές καταστάσεις. Μια από τις πιο σημαντικές ταινίες των τελευταίων ετών το Τετράγωνο του Έστλουντ είναι μια κινηματογραφική πρόκληση που καταφέρνει να γραπώσει τον θεατή από τον λαιμό και να τον βομβαρδίσει με ευφυές κι ακατέργαστο σινεμά επί 142 λεπτά.
Τα Παράσιτα του Μπονγκ Τζουν- Χο (2019)
Πριν τα Όσκαρ κι οι Κάννες είχαν υποκλιθεί στα Παράσιτα του Μπονγκ Τζουν –Χο δίνοντας ομόφωνα τον Χρυσό Φοίνικα στην ταινιάρα του Κορεάτη auteur της καρδιάς μας.
Η οικογένεια των Κιμ είναι αγαπημένη, αλλά είναι όλοι τους άνεργοι και το μέλλον τους διαγράφεται ζοφερό. Ο γιος της οικογενείας βρίσκει δουλειά ως καθηγητής ιδιαιτέρων κι ελπίζει επιτέλους σε σταθερό εισόδημα. Κουβαλώντας τις προσδοκίες όλης του της οικογένειας, πηγαίνει για συνέντευξη στο σπίτι των Παρκ- ιδιοκτητών μια διεθνούς εταιρίας πληροφορικής, για να συναντήσει την κυρία του σπιτιού. Εκεί όλα πηγαίνουν κατά διαβόλου κι εσύ παρακολουθείς επί οθόνης την κοινωνική αποσύνθεση να περιγράφεται με βαθείς και πανέξυπνους συμβολισμούς σε ένα φιλμ που δεν γίνεται συνειρμικά να μην φέρει στο νου σου τον Κυνόδοντα του Λάνθιμου. Μεγαλοφυής ταινία που σε ηλεκτρίζει σε κάθε της πλάνο κι αξίζει απερίφραστα όλα τα βραβεία του κόσμου.
Εγώ ο Ντάνιελ Μπλέικ του Κεν Λόουτς (2016)
O Daniel Blake είναι ένας 59χρονος ξυλουργός από το Newcastle. Για πρώτη φορά μετά από ένα βαρύ καρδιακό επεισόδιο, θα χρειαστεί τη βοήθεια της πολιτείας για να ζήσει, όμως η γραφειοκρατία τον οδηγεί σε αδιέξοδο. Μέσα από την περιπέτεια αυτή, διασταυρώνεται με μια ανύπαντρη μητέρα και τα δύο παιδιά της. Βρίσκοντας αναπάντεχη οικογενειακή θαλπωρή ο ένας στον άλλο, ενώνουν τις δυνάμεις τους και προσπαθούν να αντισταθούν στις δυσκολίες. Ο Κεν Λόουτς δεν φοβήθηκε ποτέ να κάνει ουμανιστικό σινεμά κι εδώ παρουσιάζει ίσως την πιο σύγχρονη ταινία του, βάζοντας στο μικροσκόπιό του για ακόμη μια φορά τα δεινά της εργατικής τάξης.
Λιτός, δεικτικός κι αποστομωτικός ο Βρετανός σκηνοθέτης παραδίδει μαθήματα αφηγηματικού τέμπου χτίζοντας γύρω από τις θορυβώδεις σιωπές και τα ξεσπάσματα των πρωταγωνιστών του μια σύγχρονη τραγωδία.
Titane της Ζουλιά Ντουκουρνό (2021)
Ένας πατέρας ξαναβρίσκει τον γιο του, που αγνοούνταν για 10 χρόνια. Μόνο που σχεδόν ταυτόχρονα με την άφιξή του, μια σειρά από φριχτούς φόνους συγκλονίζει την περιοχή.
Ο ανατρεπτικός Χρυσός Φοίνικας του Φεστιβάλ Καννών και δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία της Ζουλιά Ντουκουρνό μετά το Raw (2016) υπόσχεται να σε σοκάρει και να δοκιμάσει τα όριά σου. Πρόκειται για μία από τις ταινίες- σκάνδαλο που λατρεύουν να μισούν και τούμπαλιν κριτικοί και κοινό με μια σειρά από προκλητικές σκηνές που άφησαν ανεξίτηλο το ηλεκτρισμένο σημάδι τους στα μάτια και το μυαλό των θεατών της.
Μυστικά και Ψέματα του Μάικ Λι (1996)
Μετά το θάνατο των εύπορων θετών γονιών της, μια νεαρή μαύρη οφθαλμίατρος αναζητεί και βρίσκει τη φυσική της μητέρα, μια φτωχή λευκή εργάτρια από το ανατολικό Λονδίνο.
Εξέχουσα στιγμή στη φιλμογραφία του Μάικ Λι (μαζί με τον Γυμνό είναι ίσως οι καλύτερες ταινίες του), μοναδικής ευαισθησίας καταγραφή μιας καθημερινότητας όπως την ορίζει η αόρατη κάμερα και οι αυθεντικοί χαρακτήρες του που ψάχνουν μέσα από τα μυστικά και ψέματα του τίτλου την αλήθεια της ζωής. Θρίαμβος στις Κάννες του 1996, με Χρυσό Φοίνικα και σίγουρα μια ταινία που δεν πρέπει να λείπει από καμία λίστα με τα καλύτερα κινηματογραφικά φιλμ των τελευταίων 30 ετών. Απαράμιλλη αισθητική, υποδειγματική σκηνοθεσία κι αξέχαστες ερμηνείες συνθέτουν το παζλ αυτού του διαμαντιού.
Οι Ομπρέλες του Χερβούργου του Ζακ Ντεμί (1964)
Χρυσός Φοίνικας στις Κάννες το 1963 για μια ανεπανάληπτη στιγμή στην ιστορία του κινηματογράφου, ένα tecnicolor μιούζικαλ με τις υπέροχες μελωδίες του Μισέλ Λεγκράν, μαγικό σαν το σινεμά, γλυκόπικρο σαν τη ζωή. Οι Ομπρέλες του Χερβούργου είναι μια από τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών και σε αυτή την παραδοχή μπορούν να συμφωνήσουν τόσο το κοινό όσο και οι κριτικοί που έχουν αποθεώσει όλα αυτά τα χρόνια την ταινία.
Με μαεστρία ο Ζακ Ντεμί παρουσίασε το magnum opus του επενδύοντας σε αυτή την πανδαισία κινηματογραφικών χρωμάτων, η οποία σχεδόν 60 χρόνια μετά την πρώτη προβολή της παραμένει εκπληκτική, αναλλοίωτη κι αξεπέραστη.
