Η επικοινωνία και η ουσία της καταστροφής
Τι σημασία έχει αν χαμογελάει ή όχι ο Μητσοτάκης όταν οι πολιτικές επιλογές του είναι εκείνες που τον επιβαρύνουν με ευθύνες;
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Οι ευθύνες της παρούσας κυβέρνησης για τις καταστροφές που προκάλεσαν οι πρόσφατες φωτιές στην Αττική είναι αναμφισβήτητες, όπως- για να είμαστε ειλικρινείς- ισχύει για κάθε κυβέρνηση. Ο λόγος είναι απλός. Η ευθύνη συνίσταται στο να έχεις κάνει ό,τι χρειαστεί για να μην συμβούν τα δυσάρεστα γεγονότα. Δεν έχει νόημα να αναζητάς τρόπους να περιγράψεις κάτι από όσα θα έπρεπε να έχεις κάνει ως «αδύνατον» ή εκτός των καθηκόντων σου.
Πέρα από την γενική αυτή κριτική, η σημερινή κυβέρνηση ευθύνεται για το ότι προτίμησε να μην προσλάβει πυροσβέστες και ταυτόχρονα να δαπανήσει χρήματα για την πρόσληψη άλλων λειτουργών όπως οι αστυνομικοί και οι κληρικοί. Αυτό αποτελεί μια πολιτική επιλογή για την οποία η κυβέρνηση μπορεί να εγκαλείται- και δικαίως εγκαλείται- με αφορμή τις φωτιές. Αυτό είναι σοβαρή κριτική που θέλει αρμόδια απάντηση.
Αντίθετα, δεν θεωρώ σοβαρή κριτική την προσπάθεια να βρεθούν φωτογραφίες όπου αυτές τις μέρες μέλη της κυβέρνησης γελούν ή μειδιούν και να συνοδεύονται από λεζάντες του στυλ «γελούν οι άκαρδοι» ή δεν ξέρω και εγώ τι άλλο. Μου μοιάζει σαν το αποκορύφωμα της αντιπολιτευτικής ρητορικής να είναι κομμάτι μιας επικοινωνιακής παράστασης, όπου το μόνο που μετράει είναι η στιγμιαία εντύπωση.
Προφανώς και η εντύπωση είναι βασικό σημείο του πολιτικού παιχνιδιού με τους όρους που παίζεται σήμερα, αλλά δεν θα πρέπει να γίνεται κυρίαρχο θέμα στην ατζέντα. Στο κάτω κάτω ας ήταν πιο αποτελεσματική η παρέμβαση του κράτους στην προστασία του πολίτη και ποιος θα νοιαζόταν για το πόσο χαμογελαστός είναι ο Μητσοτάκης ή με το εάν φορούσε πουκάμισο ή μπλουζάκι.
Η Κυβέρνηση επιχειρεί να διασώσει την εικόνα της στο θέμα αποτελεσματικής διαχείρισης των πυρκαγιών προβάλλοντας τις μηδενικές απώλειες ανθρώπινων ζωών. Είναι ένα επιχείρημα που δεν μπορεί να μακροημερεύσει, όπως φάνηκε και πέρσι στις καταστροφές της Βόρειας Εύβοιας. Ο λόγος είναι ότι οι ιδιοκτήτες νιώθουν ότι αν δεν μένουν κοντά στα υπό απειλή σπίτια τους, ο κρατικός μηχανισμός δεν κινητοποιείται επαρκώς ώστε να προστατέψει τις περιουσίες τους. Κάπως έτσι το «ε, ας καεί, θα δώσουμε αποζημίωση μετά. Συμφέρει περισσότερο από το να κάνουμε επενδύσεις σε προσωπικό και υλικό ώστε οι πυρκαγιές να καταστέλλονται άμεσα» φαίνεται να αποτελεί τον άξονα σκέψης των κυβερνώντων.
Αν ένα πράγμα είναι κάπως παρήγορο σχετικά με το επίπεδο της εγχώρια πολιτικής, είναι ότι τελικά, οι επικοινωνιακές πολιτικές και τα τερτίπια δεν μπορούν να καλύψουν την ουσία των πολιτικών που υπάρχουν πίσω και πέρα από αυτές. Με κάποιο- σχεδόν μαγικό- τρόπο (και αυτός σίγουρα δεν είναι η σωστή λειτουργία των ΜΜΕ!) οι έχοντες την εξουσία κρίνονται όντως για τον τρόπο διακυβέρνησής τους και όχι για το περιτύλιγμά του.
Πέρα από την γενική αυτή κριτική, η σημερινή κυβέρνηση ευθύνεται για το ότι προτίμησε να μην προσλάβει πυροσβέστες και ταυτόχρονα να δαπανήσει χρήματα για την πρόσληψη άλλων λειτουργών όπως οι αστυνομικοί και οι κληρικοί. Αυτό αποτελεί μια πολιτική επιλογή για την οποία η κυβέρνηση μπορεί να εγκαλείται- και δικαίως εγκαλείται- με αφορμή τις φωτιές. Αυτό είναι σοβαρή κριτική που θέλει αρμόδια απάντηση.
Αντίθετα, δεν θεωρώ σοβαρή κριτική την προσπάθεια να βρεθούν φωτογραφίες όπου αυτές τις μέρες μέλη της κυβέρνησης γελούν ή μειδιούν και να συνοδεύονται από λεζάντες του στυλ «γελούν οι άκαρδοι» ή δεν ξέρω και εγώ τι άλλο. Μου μοιάζει σαν το αποκορύφωμα της αντιπολιτευτικής ρητορικής να είναι κομμάτι μιας επικοινωνιακής παράστασης, όπου το μόνο που μετράει είναι η στιγμιαία εντύπωση.
Προφανώς και η εντύπωση είναι βασικό σημείο του πολιτικού παιχνιδιού με τους όρους που παίζεται σήμερα, αλλά δεν θα πρέπει να γίνεται κυρίαρχο θέμα στην ατζέντα. Στο κάτω κάτω ας ήταν πιο αποτελεσματική η παρέμβαση του κράτους στην προστασία του πολίτη και ποιος θα νοιαζόταν για το πόσο χαμογελαστός είναι ο Μητσοτάκης ή με το εάν φορούσε πουκάμισο ή μπλουζάκι.
Η Κυβέρνηση επιχειρεί να διασώσει την εικόνα της στο θέμα αποτελεσματικής διαχείρισης των πυρκαγιών προβάλλοντας τις μηδενικές απώλειες ανθρώπινων ζωών. Είναι ένα επιχείρημα που δεν μπορεί να μακροημερεύσει, όπως φάνηκε και πέρσι στις καταστροφές της Βόρειας Εύβοιας. Ο λόγος είναι ότι οι ιδιοκτήτες νιώθουν ότι αν δεν μένουν κοντά στα υπό απειλή σπίτια τους, ο κρατικός μηχανισμός δεν κινητοποιείται επαρκώς ώστε να προστατέψει τις περιουσίες τους. Κάπως έτσι το «ε, ας καεί, θα δώσουμε αποζημίωση μετά. Συμφέρει περισσότερο από το να κάνουμε επενδύσεις σε προσωπικό και υλικό ώστε οι πυρκαγιές να καταστέλλονται άμεσα» φαίνεται να αποτελεί τον άξονα σκέψης των κυβερνώντων.
Αν ένα πράγμα είναι κάπως παρήγορο σχετικά με το επίπεδο της εγχώρια πολιτικής, είναι ότι τελικά, οι επικοινωνιακές πολιτικές και τα τερτίπια δεν μπορούν να καλύψουν την ουσία των πολιτικών που υπάρχουν πίσω και πέρα από αυτές. Με κάποιο- σχεδόν μαγικό- τρόπο (και αυτός σίγουρα δεν είναι η σωστή λειτουργία των ΜΜΕ!) οι έχοντες την εξουσία κρίνονται όντως για τον τρόπο διακυβέρνησής τους και όχι για το περιτύλιγμά του.
