Γιατί οι γονείς ΔΕΘέλουν άλλους Σεπτέμβρηδες

Έχει η γονεϊκότητα εκείνες τις στιγμές της διαπολιτισμικής και παναθρώπινης αλληλεγγύης· εκείνες τις στιγμές που όλοι είναι σε θέση να συνειδητοποιήσουν το δράμα του να μεγαλώνει τα βλαστάρια σου. Δυο εξ αυτών είναι η αρχή των διακοπών και η αρχή του σχολείου – για διαφορετικούς, ομολογουμένως, λόγους η κάθε μία.

Η αρχή των διακοπών σημαίνει ότι τα πολυαγαπημένα τέκνα θα περνούν όλον τον χρόνο στο σπίτι. Το «σπίτι» σημαίνει οθόνη και η πολλή οθόνη φορτώνει με τύψεις τους δόλιους γονείς οι οποίοι δεν έχουν την δυνατότητα τρίμηνων διακοπών. Όλο αυτό το σκηνικό πολλαπλασιάζει τις τριβές με τους γονείς σε κάτι που θυμίζει πολύ έντονα το «Σπιρτόκουτο» του Γιάννη Οικονομίδη και τους τρυφερούς διαλόγους του.

Η άλλη πονεμένη εποχή είναι η εποχή που πρέπει άλλος ένας μισθός να κατευθυνθεί σε σχολικά είδη και σε μυστηριώδεις λέξεις, όπως «κανσόν». Η εποχή που τα ξενόγλωσσα βιβλία απαιτούν το ένα σου νεφρό και που ξεκινά το σαφάρι για τους σωστούς τύπους τετραδίου («ριγέ με περιθώριο, όχι σπιράλ, ως 50 σελίδες με μπλε εξώφυλλο», «μιλιμετρέ μονής όψης», «μισό-μισό 60φυλλο με κόκκινο ή σιέλ εξώφυλλο» και άλλα τέτοια όμορφα).

Οι ουρές στα βιβλιοπωλεία αυτή την τελευταία εβδομάδα είναι τόπος περισυλλογής για τον γονιό. Πώς βρέθηκες από την παραλία με το μαγιώ σε αυτό το μέρος με αρμαθιές βιβλία και τετράδια στο χέρι; Γιατί δεν έγινες συντηρητής έργων τέχνης στο MoMA; Τι υπάρχει στο επέκεινα;  

Κυρίως όμως είναι αυτή η εποχή που πρέπει να εγκαθιδρυθούν εκ νέου ρουτίνες που αφορούν δρομολόγια, μεταβάσεις, ωράρια, μαγειρέματα, γεύματα και…. διαβάσματα. Εδώ η  διαφορά με την θερινή ξεγνοιασιά (βλέπε οθόνη που λέγαμε) είναι κολοσσιαία. Διότι δεν μπορεί κανείς που δεν είναι γονιός να καταλάβει το ανυπολόγιστο απόθεμα ενέργειας και υπομονής που απαιτείται για να κάνεις τα περισσότερα από τα πιτσιρίκια να καθίσουν κάτω και να ξεκινήσουν -ή να μην διακόψουν- το διάβασμα. Είναι μια από τις περιστάσεις που σίγουρα επιδεινώνει την υπογεννητικότητα:

Αν έχεις ήδη έστω και ένα, το διπλοσκέφτεσαι για το επόμενο, και να ένα δημογραφικό ίσα με την τσάντα που προσπαθούν να κουβαλήσουν- με το συμπάθειο.  

Πέρα από την πλάκα, οι κυβερνητικές προθέσεις για την ενίσχυση των γεννήσεων δεν αρκούν για να πείσουν τους γονείς ότι μπορούν να ανταπεξέλθουν (ακόμη και χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τα δεινά του κάθε Σεπτεμβρίου). Αυτό είναι κάτι που το ξέρουν όλοι και, μεταξύ αυτών, η κυβέρνηση. Γιατί η ανησυχία και ο φόβος είναι συναισθήματα που περνά χρόνος για να υποχωρήσουν και δεν έχουν πολύ να κάνουν με τη λογική και με το αν θα έχει κάποιος 50 ή 100 ευρώ παραπάνω το μήνα για κάθε παιδί.

Για να αλλάξεις γνώμη σχετικά με τον αριθμό των παιδιών που θα κάνεις πρέπει να αντλείς σταθερά εμπιστοσύνη ότι η κοινωνία στην οποία ζεις είναι μια κοινωνία που δεν θα αδιαφορήσει για εσένα και θα σε στηρίξει. Και αυτή είναι μια νοοτροπία για τη σχέση κράτους -  πολίτη που δεν χτίζεται ούτε με επιδόματα ούτε με το να τη θυμόμαστε κάθε Σεπτέμβριο από τη ΔΕΘ.