Ο Γιάννης που μας κάνει πιο έλληνες

Η κατάκτηση του μεταλλίου από την εθνική Ελλάδας στο μπάσκετ ήταν πραγματική έκπληξη για εκείνους που γνωρίζουν και παρακολουθούν το άθλημα. Η εθνική μας ομάδα δεν διαθέτει εκτός του Γιάννη ιδιαίτερο ταλέντο ή υπολογίσιμη ποσότητα παικτών επιπέδου ευρωλίγκας. Ανάμεσα στους πανηγυρικούς που συνοδεύουν κάθε εθνική αθλητική προσπάθεια η επιφυλακτικότητα των δημοσιολογούντων ήταν εμφανής,

Η τρίτη θέση και γενικώς ο «μικρός τελικός» ήταν κάτι που παραδοσιακά δεν ενδιαφέρει το ελληνικό κοινό. Γαλουχημένοι με το ιδανικό της «ελληνικής υπεροχής» ενθουσιαζόμαστε μόνο με τις πρώτες θέσεις είτε αυτές αφορούν αθλητικές διακρίσεις είτε την κατάταξη του μουσακά σε λίστες φαγητών, είτε στη θέση μιας ελληνικής παραλίας στη λίστα με τις ωραιότερες του κόσμου. Αν είναι να νιώσουμε ότι βγαίνουμε από τη μιζέρια μας με κάτι που καμαρώνουμε θέλουμε να είναι πρωτιά.   

Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο μας έκανε να αγαπήσουμε το χάλκινο μετάλλιο που πήρε -καθ υπέρβαση, το ξαναλέω- η εθνική ομάδα. Σχεδόν έκπληκτοι παρακολουθούσαμε τις χαρές και τα πανηγύρια όλων των παικτών και κυρίως του Γιάννη και των αδελφών του, μέχρι που στο τέλος είπαμε «ναι, γιατί όχι; Τόσα χρόνια είχαμε να πάρουμε μετάλλιο- μια χαρά επιτυχία είναι!». Στην πραγματικότητα παρακολουθήσαμε ανθρώπους συγκινημένους με αυτό που πέτυχαν και αυτό μας συνεπήρε.       

Αυτός είναι ένας τόπος εθνικής συνείδησης που μας έδειξε ο μετανάστης Αντετοκούνμπο. Δεν με ενδιαφέρει αν το ένιωσε ως αποτέλεσμα της περιθωριοποίησης που ένιωθε μικρός από την ελληνική πολιτεία και τον κύκλο του. Δεν με ενδιαφέρει αν το ένιωσε γιατί θέλει να έχουν παιδάκια του ρίζες ή για όποιον άλλο λόγο. Σε έναν μάλιστα βαθμό έχω την τάση να σνομπάρω την πολλή αγάπη για την πατρίδα (υπερπατριώτες, συμπαθάτε με). Όμως θεωρώ σούπερ συγκινητικό -σαν ένα συναισθηματικό success story- να βλέπω κάποιον να δακρύζει γιατί κατάφερε να γίνει αποδεκτός.

Θεωρώ ακόμη σούπερ ευχάριστο αυτή η προσπάθεια να προέρχεται από οικογένεια μεταναστών που τρίβει στη μούρη «μετανοημένων» ρατσιστών την εθνική αποδοχή που έχει να αγαπάς κάτι ανυπόκριτα και πηγαία και όχι για να μαζεύεις ψηφαλάκια. Έναν κουβά μέλι πίνω (που λέει και η μανούλα μου) σε κάθε τέτοια συγκυρία.

Να είσαι καλά, Γιάννη μας, και μακάρι αυτός ο τόπος να αξίζει στην παιδική αγνότητα με την οποία τον επιλέγεις.