Η Ρόζα Παρκς και η... μπουγάτσα με ρατσισμό

Αν και οι γενικεύσεις είναι συνήθως συναισθηματικές και αφελείς, σκεφτόμουν ότι αντί για «ερωτική» πόλη, ο χαρακτηρισμός που πιο συχνά επιβεβαιώνει η Θεσσαλονίκη είναι αυτός της «μαύρης» πόλης- μαύρης με την έννοια της οπισθοδρομικότητας, της μισαλλοδοξίας και του ρατσισμού.

Αυτά τουλάχιστον μου έρχονται στο μυαλό διαβάζοντας τα περί ταυ ΚΤΕΛ της πόλης που -έχει εδώ χρόνια!- θεσπίσει ειδικό δρομολόγιο μόνο για… σκουρόχρωμους μετανάστες, απαγορεύοντάς τους να βγάζουν εισιτήριο και να μετακινούνται με τα ημερήσια δρομολόγια!

Το εντυπωσιακό δεν είναι απλώς ότι κάποιος από τους ιθύνοντες του οργανισμού είχε την ιδέα ή ότι οι υπόλοιποι τους είπαν «μπράβο ρε συ, ωραία ιδέα», αλλά ότι αυτό συμβαίνει εδώ και επτά το λιγότερο χρόνια, κάτω από τη μύτη θεσμών και κοινωνίας. Το ότι αυτή η πρακτική αποκλεισμού δεν είδε το φως της δημοσιότητας όλον αυτόν τον καιρό θα πει ότι κανείς από όσους το είχαν τυχόν πάρει χαμπάρι δεν φρίκαρε τόσο ώστε να το αναφέρει ή να το δημοσιοποιήσει.

Ας το σκεφτούμε λίγο αυτό.

Τα περισσότερα κοινωνικά εγκλήματα συνήθως συντελούνται σε κοινή θέα και όχι σε κάποιο σκοτεινό μπουντρούμι Είναι μπροστά στα μάτια μας και γίνονται μέρος της κανονικότητας (μας) αθόρυβα και αναίμακτα- επειδή δεν απορούμε για τη λογική κάποιου κανονίσματος που μοιάζει να εξυπηρετεί κάποιους.

Στις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα η μαύρη Ρόζα Παρκς και η άρνησή της να μετακινηθεί στο πίσω μέρος του λεωφορείου ξεκίνησε το κίνημα της διεκδίκησης ίσως δικαιωμάτων για τους μαύρους. Και εκεί που νομίζαμε πως με αυτά έχουμε ξεμπερδέψει, έρχεται αυτή η αποκάλυψη που μας δείχνει ότι τίποτα δεν είναι βέβαιο και κανένα δικαίωμα ανθρώπου εξασφαλισμένο σε έναν κόσμο τραμπιστών και λοιπών εθνοπορωμένων ρατσιστών.

Μόνο ντροπή.