Τι θα θυμόμαστε από το καλοκαίρι που φεύγει

Καλά, κακά, αστεία, στραβά και ανάποδα, όλα όσα σημάδεψαν άλλο ένα πανδημικό καλοκαίρι που φεύγει και μας αφήνει ακόμα ζωντανούς.
Τι θα θυμόμαστε από το καλοκαίρι που φεύγει
της Ηρώς Κουνάδη

Σκέφτεσαι κι εσύ καμιά φορά πως θα γεράσουμε και θα λέμε στα πιτσιρίκια «τι να μου πείτε εμένα, εγώ έχω περάσει πανδημία»; Καθώς άλλο ένα σουρεάλ καλοκαίρι φτάνει σιγά σιγά στο τέλος του, φτιάχνουμε μια λίστα με όλα εκείνα που θα θυμόμαστε και όλα τα άλλα που δεν θέλουμε να ξεχάσουμε, για να το αποχαιρετίσουμε όπως του αρμόζει.

Τη μέρα που άνοιξαν μετά από έξι μήνες ταβέρνες, μπαράκια, café και εστιατόρια, και η πόλη έμοιαζε με γιορτή, και δεν έβρισκες τραπέζι πουθενά, και αντί για καλημέρες ο κόσμος ευχόταν καλές αρχές. Ήταν 3 Μαΐου, και όχι, δεν γκουγκλάραμε για να βρούμε την ημερομηνία. Την θυμόμασταν.

Τις καταστροφικές πυρκαγιές που άφησαν παραπάνω από ένα εκατομμύριο στρέμματα καμένα σε ολόκληρη την χώρα, και την δίκαιη οργή του κόσμου ενάντια στην κυβέρνηση που έγινε hashtag στα social media.

Τον Μίλτο Τεντόγλου, τον Στέφανο Ντούσκο, τον Λευτέρη Πετρούνια, την Εθνική Ομάδα Πόλο και όλη την υπέροχη νέα γενιά αθλητών των Ολυμπιακών Αγώνων που αγωνίζεται σε απαράδεκτα αντίξοες συνθήκες, και μιλάει με χιούμορ και ειλικρίνεια έξω από τα δόντια, έτη φωτός μακριά από τα κούφια συνθήματα του παρελθόντος.

Τον Στέφανο Μίλλερ που έφυγε αφήνοντας την επιστήμη της αρχαιολογίας λίγο φτωχότερη, αλλά και ένα τιτάνιο έργο ζωής στη Νεμέα, δώρο στην ανθρωπότητα και τις γενιές του μέλλοντος.

Την γενικευμένη αίσθηση του δεν-ξέρουμε-τι-μας-ξημερώνει, που σε αντίθεση με το καλοκαίρι του 2020 (όταν θεωρήσαμε πως πάει αυτό ήταν, ξεμπερδέψαμε –πικρό γέλιο) δεν μας πολυάφηνε να κάνουμε σχέδια, για να μην τα δούμε να ακυρώνονται.

Τις καθιστές συναυλίες που είναι καλύτερες από τις καθόλου συναυλίες, τα απανωτά sold out του Φεστιβάλ Αθηνών τη μέρα που άνοιξε η προπώληση των εισιτηρίων, τα χρώματα με τα οποία πλημμύρισε ο Brian Eno το Ηρώδειο, τις παραστάσεις στην Επίδαυρο, και το πόσο διψασμένοι ήμασταν συλλογικά για τέχνη. Τόσο, που κανείς δεν μπορούσε να πει αν το ότι μας άρεσαν όλα όσα βλέπαμε οφειλόταν πράγματι στην καλλιτεχνική τους αξία, και όχι στο πόσο πολύ μας είχε λείψει να βλέπουμε γενικώς λάιβ πράγματα.

Το ακυρωμένο συνέδριο γονιμότητας, που αν επιλέξεις να σταθείς στη θετική του πλευρά (στη λέξη ακυρωμένο δηλαδή) σηματοδοτεί την δύναμη που έχουν τα social media ακόμα και όταν βρίσκονται απέναντι στην Προεδρία της Δημοκρατίας. Ίσως και ακριβώς τότε.

Τον παρ’ ολίγον θάνατο του Κρίστιαν Έρικσεν στο ματς του Euro Δανία-Φινλανδία, που πάγωσε το αίμα του πλανήτη σε ζωντανή μετάδοση. Και, κυρίως, το ότι βγήκε απ’ αυτόν νικητής.

…Σε αντίθεση με τον Μίκη Θεοδωράκη, που έκανε όλη την Ελλάδα να δακρύσει με τον θάνατό του την τελευταία εβδομάδα, στο κλείσιμο του καλοκαιριού.

Και τελικά, μάλλον περισσότερο απ’ όλα, τις βουτιές που κάναμε, τα παγωτά που φάγαμε, τα ξενύχτια με φίλους, τα σχέδια για ταξίδια που πραγματοποιήθηκαν και αυτά που θα πραγματοποιηθούν του χρόνου, τα κυριακάτικα μεσημέρια σε κάποια σκιερή αυλή, τα βιβλία που διαβάσαμε, τις ταινίες που είδαμε, τους έρωτες και τα δράματα και όλα εκείνα τα μικρά και καθημερινά που κάνουν αυτή τη δυστοπία που ζούμε σε συλλογικό επίπεδο τα τελευταία δύο χρόνια κάπως να αντέχεται σε ατομικό.

Μπείτε στη συζήτηση

σχόλια

v