Πλατεία Αττικής: Φωτο-βόλτα σε μια πολύχρωμη γειτονιά
Ο φακός του in2life βολτάρει δίπλα σε πολύχρωμα νεοκλασικά, ανάμεσα σε παρέες χαρούμενων παιδιών και κάτω από ανθισμένες νεραντζιές, στην πιο απροσδόκητα όμορφη γειτονιά.
Κείμενο - φωτογραφίες: Ηρώ Κουνάδη
Μια νεαρή Αφρικάνα ποζάρει χαμογελαστή στον φακό της φίλης της, που τη φωτογραφίζει με φόντο τα διερχόμενα αυτοκίνητα. Ένας συμπατριώτης τους σπρώχνει ένα καροτσάκι του σούπερ μάρκετ γεμάτο μέχρι πάνω με ανακυκλωμένα αποκτήματα, κάτω από τις ανθισμένες νεραντζιές. Μια παρέα ηλικιωμένων Αλβανών έχει στήσει μια παρτίδα ντόμινο στην πλατεία. Δίπλα τους, ένα τσούρμο πιτσιρίκια που με μια πρώτη ματιά φαίνονται να μιλούν διαφορετικές γλώσσες, συνεννοούνται μια χαρά στη διεθνή διάλεκτο της μπάλας που κλωτσάνε. Εδώ είναι που πριν από λίγα χρόνια μισιούνταν όλοι μεταξύ τους;
Εδώ είναι. Οι εξηγήσεις του γιατί σταμάτησαν ξαφνικά να έρχονται τραγικές ειδήσεις για ξυλοδαρμούς και φόνους από τον Άγιο Παντελεήμονα, πολλές και διάφορες: «Γιατί επιβλήθηκε με τη βία η Χρυσή Αυγή», μου λέει ο Δημήτρης, που ζούσε παλιά στην περιοχή. «Γιατί καθίσαμε στο ίδιο τραπέζι και συζητήσαμε μαζί τους, με τους πιο σκληρούς χρυσαυγίτες. Και μετά από αυτή τη συζήτηση, για μήνες δε βγήκε κανένας χρυσαυγίτης να χτυπήσει κανέναν», μου λέει ο Ζαλμάι από το Αφγανιστάν, που ζει ακόμα εκεί.
Σίγουρα, αυτό δεν μετέτρεψε ξαφνικά τις γειτονιές του Αγίου Παντελεήμονα και της Πλατείας Αττικής στον απόλυτο αθηναϊκό προορισμό. Λίγοι κάτοικοι της πόλης περνούν το νοητό σύνορο της οδού Φυλής για να βολτάρουν στα δρομάκια της. Και χάνουν, έτσι, την ευκαιρία να περπατήσουν στη Ρεμούνδου, τον μοναδικό αθηναϊκό δρόμο εκτός Πλάκας που έχει μόνο νεοκλασικά από τη μια του γωνία ως την άλλη, να χαζέψουν τα πολύχρωμα, ευφάνταστα graffiti στον τοίχο του σταθμού του ΗΣΑΠ ή να ακούσουν τις ιστορίες των παππούδων στα καφενεία και τα γέλια των παιδιών που παίζουν στην πλατεία.
Και αν τύχει να σου φανεί εχθρικό το ύφος του συνομιλητή σου στο διπλανό τραπεζάκι του καφενείου, που λέει ότι «δεν είναι δικοί μας όλοι αυτοί, είναι ξένοι» ή να σε τρομάξουν λίγο τα γιγάντια μπλε «Ελλάς» που είναι ζωγραφισμένα στο έδαφος σε κάθε μεριά της πλατείας –για την περίπτωση, προφανώς, που ξεχάσεις σε ποια χώρα βρίσκεσαι– μπορείς πάντα να ξαναστρέψεις το βλέμμα σε εκείνο το πολύχρωμο (κυριολεκτικά και μεταφορικά) τσούρμο παιδιών που παίζει κάτω από τις μοβ ανθισμένες τζακαράντες. Και να συνεχίσεις να ελπίζεις, αν μη τι άλλο, στην άνοιξη. Κυριολεκτική και μεταφορική.
Μια νεαρή Αφρικάνα ποζάρει χαμογελαστή στον φακό της φίλης της, που τη φωτογραφίζει με φόντο τα διερχόμενα αυτοκίνητα. Ένας συμπατριώτης τους σπρώχνει ένα καροτσάκι του σούπερ μάρκετ γεμάτο μέχρι πάνω με ανακυκλωμένα αποκτήματα, κάτω από τις ανθισμένες νεραντζιές. Μια παρέα ηλικιωμένων Αλβανών έχει στήσει μια παρτίδα ντόμινο στην πλατεία. Δίπλα τους, ένα τσούρμο πιτσιρίκια που με μια πρώτη ματιά φαίνονται να μιλούν διαφορετικές γλώσσες, συνεννοούνται μια χαρά στη διεθνή διάλεκτο της μπάλας που κλωτσάνε. Εδώ είναι που πριν από λίγα χρόνια μισιούνταν όλοι μεταξύ τους;
Εδώ είναι. Οι εξηγήσεις του γιατί σταμάτησαν ξαφνικά να έρχονται τραγικές ειδήσεις για ξυλοδαρμούς και φόνους από τον Άγιο Παντελεήμονα, πολλές και διάφορες: «Γιατί επιβλήθηκε με τη βία η Χρυσή Αυγή», μου λέει ο Δημήτρης, που ζούσε παλιά στην περιοχή. «Γιατί καθίσαμε στο ίδιο τραπέζι και συζητήσαμε μαζί τους, με τους πιο σκληρούς χρυσαυγίτες. Και μετά από αυτή τη συζήτηση, για μήνες δε βγήκε κανένας χρυσαυγίτης να χτυπήσει κανέναν», μου λέει ο Ζαλμάι από το Αφγανιστάν, που ζει ακόμα εκεί.
Σίγουρα, αυτό δεν μετέτρεψε ξαφνικά τις γειτονιές του Αγίου Παντελεήμονα και της Πλατείας Αττικής στον απόλυτο αθηναϊκό προορισμό. Λίγοι κάτοικοι της πόλης περνούν το νοητό σύνορο της οδού Φυλής για να βολτάρουν στα δρομάκια της. Και χάνουν, έτσι, την ευκαιρία να περπατήσουν στη Ρεμούνδου, τον μοναδικό αθηναϊκό δρόμο εκτός Πλάκας που έχει μόνο νεοκλασικά από τη μια του γωνία ως την άλλη, να χαζέψουν τα πολύχρωμα, ευφάνταστα graffiti στον τοίχο του σταθμού του ΗΣΑΠ ή να ακούσουν τις ιστορίες των παππούδων στα καφενεία και τα γέλια των παιδιών που παίζουν στην πλατεία.
Και αν τύχει να σου φανεί εχθρικό το ύφος του συνομιλητή σου στο διπλανό τραπεζάκι του καφενείου, που λέει ότι «δεν είναι δικοί μας όλοι αυτοί, είναι ξένοι» ή να σε τρομάξουν λίγο τα γιγάντια μπλε «Ελλάς» που είναι ζωγραφισμένα στο έδαφος σε κάθε μεριά της πλατείας –για την περίπτωση, προφανώς, που ξεχάσεις σε ποια χώρα βρίσκεσαι– μπορείς πάντα να ξαναστρέψεις το βλέμμα σε εκείνο το πολύχρωμο (κυριολεκτικά και μεταφορικά) τσούρμο παιδιών που παίζει κάτω από τις μοβ ανθισμένες τζακαράντες. Και να συνεχίσεις να ελπίζεις, αν μη τι άλλο, στην άνοιξη. Κυριολεκτική και μεταφορική.
