Τις περισσότερες φορές που μπαίνω σε ένα καινούργιο εστιατόριο είμαι εξαιρετικά καχύποπτος, γεγονός που πιθανότατα πηγάζει από το φόβο για το άγνωστο (μενού) και την περιπέτεια (που θα περάσω αν κάτι δεν μου αρέσει).
Με μια φανερή διάθεση να κριτικάρω τα πάντα, κάθομαι συνήθως σε κάποια γωνία του μαγαζιού και προσπαθώ να παραγγείλω κάτι που δεν θα με κάνει να πιστέψω ότι έπεσα θύμα του μάρκετινγκ ενός σεφ ή ενός σερβιτόρου και παράλληλα να είναι και σχετικά ασφαλές και ενδεχομένως εύκολο στην παρασκευή του ώστε να περιορίσω την πιθανότητα λαθών.
Μπαίνοντας προ μερικών μηνών στο Pere Ubu, κάθισα για άγνωστους λόγους στο bar, δεν κοίταξα κατάλογο, παράγγειλα αυτό που μου πρότεινε η υπεύθυνη του καταστήματος και ήπια κρασί που μου πρότεινε ο barman. Οι πιθανότητες μιας ολικής καταστροφής ήταν πολλές, αλλά ο εξαιρετικά καλόγουστος χώρος και το ιδιαίτερα φιλικό προσωπικό με προδιέθεταν για μια τόσο… ευάλωτη στάση.
Πραγματικά το Pere Ubu ήταν μια αποκάλυψη. Χωρίς να διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας και με μια απλότητα δυσεύρετη για εστιατόριο στο κέντρο της Γλυφάδας αποτελεί σίγουρα μια εναλλακτική λύση στο άλυτο πρόβλημα ”πού να τσιμπήσουμε κάτι;”.
Η μεγάλη εισαγωγή του κειμένου θα διαπιστώσετε ότι οφείλεται στην αδυναμία να περιγράψει κανείς το αντικείμενο, δηλαδή το μενού, χωρίς καμία πάντως διάθεση να το υποβαθμίσει. Ο σεφ αλλάζει τον κατάλογο τακτικότατα (εξ ου και τυπωμένος σε λευκές κόλλες από υπολογιστή) και μόνο ενδεικτικά μπορεί κανείς να σας εξηγήσει τι θα φάτε με την ελπίδα να... το βρείτε (μιας και μιλάμε για τον σεφ, αργότερα ενημερώθηκα ότι στους Ολυμπιακούς αγώνες ήταν executive chef του Ολυμπιακού χωριού).
Η κουζίνα είναι ποικίλου ενδιαφέροντος με αρκετά πιάτα που εκπλήσσουν ευχάριστα και άλλα που, αν και λιγότερο ενδιαφέροντα, δεν θα σας απογοητεύσουν. Το μενού είναι δομημένο έτσι που επιτρέπει είτε ένα πλήρες δείπνο είτε τσιμπολόγημα συνοδεία κρασιού από την ικανοποιητική και αρκετά ”ψαγμένη” για το μέγεθός της λίστα. Υπάρχουν κάποιες καλές ελληνικές ετικέτες και αρκετά κρασιά από τον λεγόμενο ”Νέο Κόσμο”, έμφαση στην Αυστραλία με πολύ καλές προτάσεις και γενικά καλές τιμές.
Στα ορεκτικά (ή μικρά πιάτα με τη λογική των tapas, αν προτιμάτε) λείπει η εθνική ταυτότητα όμως μια προσεκτική επιλογή και λίγη βοήθεια από τον σερβιτόρο μπορούν να οργανώσουν ένα καλό σύνολο. Πρόσωπο-κλειδί στην εξυπηρέτησή σας η Σία, που συνήθως ξέρει ποιο πιάτο ”έχει τα κέφια του”. Τα τυριά και τα αλλαντικά αποτελούν μια εξαίρετη επιλογή, καθώς ο κατάλογος του Pere Ubu θυμίζει ντελικατέσεν, ενώ την απόλαυση συμπληρώνουν οι εξαιρετικές σάλτσες (dips επί το ελληνικότερον) που συνοδεύουν τα τυριά και περιλαμβάνουν περίεργα υλικά όπως σύκα και σταφύλια.
Μπορείτε ακόμη να δοκιμάσετε τα ινδικά σαμόσα με λαχανικά, που αν και λίγο στεγνά αξίζουν την προσοχή σας, ή τα κινέζικα dim sum που θυμίζουν –νόστιμα- μπουρεκάκια.
Για τους πιο παραδοσιακούς υπάρχει και ένα κάλο πιάτο με χειροποίητο λουκάνικο σε σάλτσα κόκκινου κρασιού, ενώ οι μικρές πίτσες (έξι νομίζω τον αριθμό), χωρίς να είναι εντυπωσιακές, αποτελούν μια λύση για fingerfood κυρίως λόγω του toppings και λιγότερο για τη ζύμη τους. Οι σαλάτες φαίνονται καλά σχεδιασμένες και οι πρώτες ύλες καλά διαλεγμένες. Δοκιμάσαμε μία με σπανάκι, μαρούλι, βαλεριάνα, ψητά φουντούκια και γκοργκοντζόλα με βινεγκρέτ από αβοκάντο και διάφορα μπαχαρικά. Μπορείτε επίσης να μοιραστείτε και ένα οσομπούκο που δεν βρίσκει κανείς εύκολα στα αθηναϊκά εστιατόρια και που αν είχε λίγο λιγότερο αλάτι θα ήταν εξαιρετικό.
Τα κυρίως πιάτα ακολουθούν επίσης τη λογική της Βαβέλ. Αρκετές επιλογές σε ”μεταλλαγμένο” ψάρι, με εξαιρετική κατά τη γνώμη μας την επιλογή του σολομού σχάρας με κρούστα από σουσάμι σερβιρισμένο επάνω σε ένα αξιοπρεπέστατο ριζότο λαχανικών που θα ”στεκόταν” ενδεχομένως και μόνο του ως κυρίως πιάτο.
Πολύ καλή και η ”σχάρα” με σωστή ανταπόκριση στον χρόνο ψησίματος ανάλογα με την παραγγελία. Ενδεχομένως να το παρακάνουν λίγο με τη σος, όπως π.χ στην περίπτωση ενός κατά τα άλλα νόστιμου φιλέτου με μανιτάρια και πουρέ που δοκιμάσαμε.
Στα γλυκά –που δοκιμάσαμε- οι εντυπώσεις ήταν μικτές. Η λεμονόπιτα (ένα δύσκολο γλυκό) ήταν αξιοπρεπέστατη, ενώ το προφιτερόλ με παγωτό δεν μπορούσε να ακολουθήσει την ”ομάδα”. Στα θετικά σημεία του Pere Ubu πρέπει κανείς να συνυπολογίσει την καλή κάβα, εκτός των κρασιών που ήδη αναφέραμε. Ενημερωμένο προσωπικό θα σας φτιάξει σωστά κοκτέιλ, θα σας σερβίρει γκράπες με χαρακτήρα και λοιπά συμπαθή αποστάγματα, ενώ είναι καλή και η επιλογή των ετικετών σαμπάνιας.
Φεύγοντας το Pere Ubu θα σας αφήσει μια υπέροχη αίσθηση value for money, ενώ δεν πρέπει να παραλείψουμε τη σωστή μουσική (πολλές φορές jazz) που, χωρίς να σε ξεκουφαίνει, δεν είναι απλώς μουσική ”ασανσέρ”. Άλλωστε ο χώρος με τίποτε δεν θυμίζει κάτι τέτοιο και το ψηλό ταβάνι σε συνδυασμό με τη βαριά μπάρα αμέσως μόλις μπαίνεις στο μαγαζί κερδίζουν τις εντυπώσεις.
Υπολογίστε περίπου 60 ευρώ το άτομο, στα οποία θα περιλαμβάνεται και μια (λογική) επιλογή κρασιού.
Tip: Αν είστε μεθυσμένοι να μην επισκεφθείτε την τουαλέτα!
Υ.Γ.: Θα πρέπει να ξεπεράσετε γρήγορα το σοκ της σωστής προφοράς του Pere Ubu, η οποία είναι Περ Ιμπί. Οι παλαιότεροι (και πιο ροκ) θα θυμάστε το θρυλικό avant garde συγκρότημα από το Κλίβελαντ, ενώ προς ενημέρωσή σας ο Pere Ubu ήταν –ανατρεπτικός- χαρακτήρας του θεατρικού συγγραφέα Αλφρέντ Ζαρί.
Σταμάτης Ζαχαρός
”Pere Ubu”: Κύπρου 74 Γλυφάδα, τηλ.: 210-8941.450
