Meza: Πικάντικο και "αλμυρό"
Αν και φημισμένο για την πικάντικη κουζίνα του, η γεύση που μας άφησε η πρόσφατη επίσκεψή μας στο λιβανέζικο Meza των Γιάννη Μπαξεβάνη και Majent Alomari, στην παραλία του Grand Resort, ήταν μάλλον… γλυκο-πικρη.
Το σκηνικό ειδυλλιακό. Λιτά αλλά περιποιημένα τραπεζάκια πάνω στο ξύλινο deck και δίπλα στο κύμα -της παραλίας του Grand Resort- με χαριτωμένα ανατολίτικα διακοσμητικά στοιχεία και αναπαυτικές καρέκλες σκηνοθέτη που συμβάλλουν στο χαλαρό feeling διακοπών. Η επιλογή της ώρας για το δείπνο μας, ενώ έδυε ο ήλιος, ήταν ιδανική και σε συνδυασμό με την lounge μουσική δημιουργούσε τις καλύτερες προϋποθέσεις για μία υπέροχη βραδιά.
Και κάπου εκεί «σκάει» η πρώτη βόμβα: Ένα ευγενέστατος σερβιτόρος πλησιάζει στο τραπέζι και μας ρωτάει «Θα πληρώσετε με κάρτα ή με μετρητά;». Του απαντάμε και μένουμε αποσβολωμένοι τουλάχιστον μέχρι να εμφανιστούν οι πρώτες γεύσεις του προκαθορισμένου μενού στο τραπέζι, οι οποίες ήταν ομολογουμένως αποπροσ-ανατολ-ιστικά δυνατές. Ξεκινήσαμε, λοιπόν, με μία μίνι σούπα χορταρικών σερβιρισμένη σε φλιτζάνι του espresso, αρκετά συμπαθητική και ελαφρώς καυτερή. Σύντομα ήρθαν και δύο δροσερές σαλάτες, η μία με φατούς και η άλλη με ταμπουλέ, ενώ ακολούθησε μία πανδαισία ορεκτικών, με μουτάμπαλ (πουρές μελιτζάνας με ταχίνι), χούμους, μία κόκκινη πολύ καυτερή αλοιφή (της οποίας το όνομα μου διαφεύγει), φαλάφελ (παρόμοια με τις κροκέτες από ρεβίθια), αραβική πίτα, ρύζι με διάφορα καρυκεύματα και κοτόπουλο, κάποια κίμπε (σαν κροκέτες με κιμά –πικάντικες και αυτές) καθώς και κάποια πολύ νόστιμα πιτάκια γεμισμένα με λιωμένο τυρί πάνω σε χορταρικά. Όλα τα ορεκτικά, πέραν κάποιων ιδιαίτερα καυτερών εξαιρέσεων, ήταν πολύ καλομαγειρεμένα, χορταστικά και ψημένα, σύμφωνα με τον σεφ, στον ξυλόφουρνο.
Ακολούθησαν, ως κυρίως, πατάτες και κολοκυθάκια τηγανιτά μαζί με δύο μεγάλες πιατέλες με κρεατικά. Η μία, η πιο καυτερή, απευθυνόταν στους φανατικούς λάτρεις της λιβανέζικης κουζίνας, με μαριναρισμένο κοτόπουλο σις ταούκ και κεμπάπ πάνω σε λεπτή πιτούλα και η άλλη με λιγότερο καυτερά κρεατικά, όπως κοτόπουλο, μαριναρισμένα παϊδάκια σχάρας και μοσχαρίσια φιλετάκια. Δεν είχαμε παράπονο. Όλα ήταν ζουμερά και νόστιμα. Ίσως λίγο παραπάνω καυτερά αυτά της πρώτης πιατέλας, από όσο αντέχει ο άμαθος στην ανατολίτικη κουζίνα ουρανίσκος, αλλά με συνοδεία τις τραγανές πατατούλες και τα κολοκυθάκια στην λαδόκολλα η θερμοκρασία εξισορροπούσε ευκολότερα, ενώ μερικές γουλιές δροσερό κρασί δρούσαν ανακουφιστικά.
Μιλώντας εδώ για το κρασί, όσο εντυπωσιακό κι αν δείχνει εξωτερικά το τεράστιο, δερματόδετο wine menu, άλλο τόσο απογοητευτικό είναι το άδειο εσωτερικό του αποτελούμενο από μία «ποικιλία» δώδεκα -το πολύ- λευκών, ροζέ και κόκκινων κρασιών. Ο σερβιτόρος, βέβαια, αμήχανος μας καθησύχασε όταν είδε την συγκρατημένη έκπληξή μας πως μπορούμε εναλλακτικά να επιλέξουμε μπύρα, κόκα κόλα ή πορτοκαλάδα. Έτσι, για να μην τον κάνουμε να νιώσει ακόμα πιο αμήχανα προτιμήσαμε ένα ποτήρι Αγιωργίτικο Νεμέας και μία παγωμένη μπύρα.
Ευχάριστο, και οπωσδήποτε δροσερό, διάλειμμα πριν τα γλυκά, η χορεύτρια με το belly-dancing. Δυστυχώς, όμως, δε μπορούμε να πούμε το ίδιο και για τα γλυκά, τα οποία ήταν επιεικώς μέτρια. Το ένα ήταν μπακλαβάς, τον οποίον ο έτερος συνδαιτυμόνας απλά δοκίμασε, και το άλλο ήταν μία φωλιά από κανταΐφι, με μία κρέμα έντονη σε γεύση και άρωμα (γαρύφαλλο ή τριαντάφυλλο, δεν είμαι σίγουρη) πασπαλισμένη με αμύγδαλο. Συμπαθητικότερο από τον μπακλαβά το συγκεκριμένο γλυκό, αλλά συνολικά σε καμία περίπτωση «μοναδική εμπειρία» όπως χαρακτηρίστηκαν (και τα δύο) από κάποιους κριτικούς εστιατορίων. Αφού ολοκληρώσετε το γεύμα σας μπορείτε αν θέλετε να δοκιμάσετε διάφορες γεύσεις ναργιλέ από το Shisha bar, απολαμβάνοντας την χαλαρωτική μουσική και τη θέα στην θάλασσα.
Συμπερασματικά και μετά τις διαφημιστικές τυμπανοκρουσίες, βρήκαμε το Meza ένα αναμενόμενο λιβανέζικο εστιατόριο (από άποψη γεύσεων) που σε κερδίζει με το υπέροχο περιβάλλον, το συμπαθητικό σέρβις και το χαλαρό σκηνικό, σε χάνει, όμως, όταν την ώρα του λογαριασμού συνειδητοποιείς ότι αντί για 35 ευρώ (το κόστος του ατομικού μενού τις καθημερινές) που νόμιζες ότι θα πληρώσεις, το κόστος ανέρχεται σε 55 ευρώ το άτομο (χωρίς τα ποτά) λόγω Παρασκευής -η τιμή ισχύει και για το σαββατοκύριακο- και χορού της κοιλιάς. Πληρώσαμε με κάρτα.
MEZA: 40ό χλμ. Αθηνών – Σουνίου (Grand Resort Lagonissi), τηλ. 22910 76000.
Ε.Μ.
Και κάπου εκεί «σκάει» η πρώτη βόμβα: Ένα ευγενέστατος σερβιτόρος πλησιάζει στο τραπέζι και μας ρωτάει «Θα πληρώσετε με κάρτα ή με μετρητά;». Του απαντάμε και μένουμε αποσβολωμένοι τουλάχιστον μέχρι να εμφανιστούν οι πρώτες γεύσεις του προκαθορισμένου μενού στο τραπέζι, οι οποίες ήταν ομολογουμένως αποπροσ-ανατολ-ιστικά δυνατές. Ξεκινήσαμε, λοιπόν, με μία μίνι σούπα χορταρικών σερβιρισμένη σε φλιτζάνι του espresso, αρκετά συμπαθητική και ελαφρώς καυτερή. Σύντομα ήρθαν και δύο δροσερές σαλάτες, η μία με φατούς και η άλλη με ταμπουλέ, ενώ ακολούθησε μία πανδαισία ορεκτικών, με μουτάμπαλ (πουρές μελιτζάνας με ταχίνι), χούμους, μία κόκκινη πολύ καυτερή αλοιφή (της οποίας το όνομα μου διαφεύγει), φαλάφελ (παρόμοια με τις κροκέτες από ρεβίθια), αραβική πίτα, ρύζι με διάφορα καρυκεύματα και κοτόπουλο, κάποια κίμπε (σαν κροκέτες με κιμά –πικάντικες και αυτές) καθώς και κάποια πολύ νόστιμα πιτάκια γεμισμένα με λιωμένο τυρί πάνω σε χορταρικά. Όλα τα ορεκτικά, πέραν κάποιων ιδιαίτερα καυτερών εξαιρέσεων, ήταν πολύ καλομαγειρεμένα, χορταστικά και ψημένα, σύμφωνα με τον σεφ, στον ξυλόφουρνο.
Ακολούθησαν, ως κυρίως, πατάτες και κολοκυθάκια τηγανιτά μαζί με δύο μεγάλες πιατέλες με κρεατικά. Η μία, η πιο καυτερή, απευθυνόταν στους φανατικούς λάτρεις της λιβανέζικης κουζίνας, με μαριναρισμένο κοτόπουλο σις ταούκ και κεμπάπ πάνω σε λεπτή πιτούλα και η άλλη με λιγότερο καυτερά κρεατικά, όπως κοτόπουλο, μαριναρισμένα παϊδάκια σχάρας και μοσχαρίσια φιλετάκια. Δεν είχαμε παράπονο. Όλα ήταν ζουμερά και νόστιμα. Ίσως λίγο παραπάνω καυτερά αυτά της πρώτης πιατέλας, από όσο αντέχει ο άμαθος στην ανατολίτικη κουζίνα ουρανίσκος, αλλά με συνοδεία τις τραγανές πατατούλες και τα κολοκυθάκια στην λαδόκολλα η θερμοκρασία εξισορροπούσε ευκολότερα, ενώ μερικές γουλιές δροσερό κρασί δρούσαν ανακουφιστικά. Μιλώντας εδώ για το κρασί, όσο εντυπωσιακό κι αν δείχνει εξωτερικά το τεράστιο, δερματόδετο wine menu, άλλο τόσο απογοητευτικό είναι το άδειο εσωτερικό του αποτελούμενο από μία «ποικιλία» δώδεκα -το πολύ- λευκών, ροζέ και κόκκινων κρασιών. Ο σερβιτόρος, βέβαια, αμήχανος μας καθησύχασε όταν είδε την συγκρατημένη έκπληξή μας πως μπορούμε εναλλακτικά να επιλέξουμε μπύρα, κόκα κόλα ή πορτοκαλάδα. Έτσι, για να μην τον κάνουμε να νιώσει ακόμα πιο αμήχανα προτιμήσαμε ένα ποτήρι Αγιωργίτικο Νεμέας και μία παγωμένη μπύρα.
Ευχάριστο, και οπωσδήποτε δροσερό, διάλειμμα πριν τα γλυκά, η χορεύτρια με το belly-dancing. Δυστυχώς, όμως, δε μπορούμε να πούμε το ίδιο και για τα γλυκά, τα οποία ήταν επιεικώς μέτρια. Το ένα ήταν μπακλαβάς, τον οποίον ο έτερος συνδαιτυμόνας απλά δοκίμασε, και το άλλο ήταν μία φωλιά από κανταΐφι, με μία κρέμα έντονη σε γεύση και άρωμα (γαρύφαλλο ή τριαντάφυλλο, δεν είμαι σίγουρη) πασπαλισμένη με αμύγδαλο. Συμπαθητικότερο από τον μπακλαβά το συγκεκριμένο γλυκό, αλλά συνολικά σε καμία περίπτωση «μοναδική εμπειρία» όπως χαρακτηρίστηκαν (και τα δύο) από κάποιους κριτικούς εστιατορίων. Αφού ολοκληρώσετε το γεύμα σας μπορείτε αν θέλετε να δοκιμάσετε διάφορες γεύσεις ναργιλέ από το Shisha bar, απολαμβάνοντας την χαλαρωτική μουσική και τη θέα στην θάλασσα. Συμπερασματικά και μετά τις διαφημιστικές τυμπανοκρουσίες, βρήκαμε το Meza ένα αναμενόμενο λιβανέζικο εστιατόριο (από άποψη γεύσεων) που σε κερδίζει με το υπέροχο περιβάλλον, το συμπαθητικό σέρβις και το χαλαρό σκηνικό, σε χάνει, όμως, όταν την ώρα του λογαριασμού συνειδητοποιείς ότι αντί για 35 ευρώ (το κόστος του ατομικού μενού τις καθημερινές) που νόμιζες ότι θα πληρώσεις, το κόστος ανέρχεται σε 55 ευρώ το άτομο (χωρίς τα ποτά) λόγω Παρασκευής -η τιμή ισχύει και για το σαββατοκύριακο- και χορού της κοιλιάς. Πληρώσαμε με κάρτα.
MEZA: 40ό χλμ. Αθηνών – Σουνίου (Grand Resort Lagonissi), τηλ. 22910 76000.
Ε.Μ.
