Συναυλίες στο YouTube: Η οθόνη είναι η νέα σκηνή

της Ηρώς Κουνάδη

Τα φώτα της σκηνής ανάβουν. Το πλήθος κάτω από την σκηνή ουρλιάζει. Ο Mick, ο Freddie, ο John, η Adele, ο Bob, η Britney, η Lady Gaga ή οποιοσδήποτε βρίσκεται στη μέση της σκηνής πλησιάζει το μικρόφωνο. Τα ημερολόγια δείχνουν 1966, 1975, 1986 ή 2011. Δεν βρισκόμαστε στη μηχανή του χρόνου, αλλά στο YouTube, του οποίου η τελευταία τρέλα είναι οι full-length συναυλίες. Από το Glastonbury μέχρι το Royal Albert Hall και από το Wembley μέχρι το γερμανικό Rock Am Ring, η οθόνη –μαζί με τα ηχεία του υπολογιστή– μετατρέπονται σε δονούμενο stage και το crowdsurfing δεν ήταν ποτέ ασφαλέστερο.

Στις 21 Ιουλίου του 1979 ο Bob Marley και οι Wailers διοργάνωσαν ένα μεγάλο live στο Harvard Stadium της Βοστώνης, για να εκφράσουν τη συμπαράστασή τους στους απελευθερωτικούς αγώνες στη Ναμίμπια, τη Ζιμπάμπουε και την Νότιο Αφρική, και να συγκεντρωθούν τα χρήματα για να σταλεί ανθρωπιστική βοήθεια στις χώρες αυτές. Η συναυλία υπάρχει ολόκληρη στο YouTube, και περιλαμβάνει κλασικούς «ύμνους» όπως τα No Woman No Cry, Jammin και Get Up Stand Up.



Οι Gorillaz φέρνουν τα θρυλικά τους projections/ animations στη σκηνή του Glastonbury, το 2010, αλλά το πλήθος από κάτω μοιάζει να έχει έρθει για να δει κάποιον άλλο –που ίσως ήταν headliner εκείνη την βραδιά; Ακόμη κι έτσι, εξακολουθούμε να θεωρούμε την μία ώρα και 37 λεπτά που ακολουθούν απολαυστικά. Στο 1.33 ο Snoop Dog κάνει έκτακτη guest εμφάνιση για να ραπάρει (εύστοχα ή όχι, το αφήνουμε στην κρίση σας) με τους στίχους του Clint Eastwood.



Όπως εύστοχα το περιέγραψε ένας χρήστης του YouTube σε σχόλιό του: «Μπαίνουν. Τσεκάρουν. Πρώτη νότα, ο John πλησιάζει το μικρόφωνο. ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ. Μετά δεν ακούγεται τίποτα». Ποιος μπορεί, όμως, να κατηγορήσει τις Γιαπωνεζούλες κάτω από την σκηνή, που ζουν τον δικό τους Beatl-o-πυρετό το μακρινό 1966; Η συναυλία που ακολουθεί είναι σπάνιο υλικό. Ανάμεσα στις τσιρίδες μπορεί να ξεχωρίσετε, μεταξύ άλλων, τα She's A Woman, Day Tripper, Yesterday και Nowhere Man.



Ένα από τα πιο θρυλικά συγκροτήματα του κόσμου παίζει σε ένα από τα πλέον θρυλικά στάδια του κόσμου. Η φωνή του Freddie Mercury κάνει το Wembley να σείεται, κι εμείς δυναμώνουμε τη φωνή στο 1:16:03 για το Bohemian Rhapsody, και στο 1:40:40 για το We Will Rock You και ξανά στο 1:45:30 για το We are the Champions, κι ευχόμαστε να είχαμε μια μηχανή του χρόνου, να μας μεταφέρει στις 12 Ιουλίου του 1986.



Οι λήψεις της κάμερας του BBC από το Glastonbury του 2008 είναι υποδειγματικές, η εκλιπούσα Amy Winehouse δίνει ένα από τα τελευταία της ρεσιτάλ επάνω στη σκηνή, και το πλήθος παραληρεί με το You Know I’m No Good στο 46.53. Εμείς, πάλι, απολαμβάνουμε την εμπνευσμένη από ζεϊμπέκικο (;) χορογραφία των δύο κουστουμαρισμένων που την πλαισιώνουν, στο ίδιο κομμάτι. Η συναυλία είναι από τις μικρότερες που υπάρχουν στο YouTube, μόλις 58 λεπτά και 13 δευτερόλεπτα, για ευνόητους λόγους.



Δύο γεμάτες ώρες Metallica, και μάλιστα σε μια από τις –κατά κοινή ομολογία– καλύτερες συναυλίες που έχουν δώσει την τελευταία δεκαετία, στο Rock Am Ring της Νυρεμβέργης. Δεν έχει μόνο Enter Sadman και Nothing Else Matters, έχει και Extasy Of Gold, For Whom The Bell Tolls, No Remorse και Whiplash. Εντάξει, έχει και Master of Puppets. Και Justice for All. Θα σας έλειπαν αν δεν είχε, παραδεχτείτε το.



Άλλη μια υποδειγματική λήψη του BBC, το live της Adele στο επιβλητικό Royal Albert Hall μετρά 58 ολόκληρα λεπτά, και περιλαμβάνει μελωδικές επιτυχίες όπως τα Hometown Glory, Don't You Remember, Turning Tables, Set Fire to the Rain και Rumour Has It. Τα ημερολόγια δείχνουν 22 Σεπτεμβρίου 2011.



Δεκάδες συναυλίες των Rolling Stones είναι ανεβασμένες ολόκληρες στο YouTube: Από τότε που ο Keith Richards δεν είχε ούτε μια ρυτίδα και ο Mick Jagger κρατούσε στο ένα χέρι το τσιγάρο και στο άλλο το μικρόφωνο, μέχρι σήμερα που φαντασμαγορικά πυροτεχνήματα πλαισιώνουν τη σκηνή και κάθε συναυλία ξεκινά με το Start me Up. Η χορταστική μιάμιση ώρα που ακολουθεί είναι τραβηγμένη το μακρινό 1978, στο Austin του Texas.



Δεν έχει κοινό να παραληρεί. Δεν έχει κομμάτια από το “The Wall”. Δεν έχει πυροτεχνήματα, special effects και άλλα εντυπωσιακά να διαδραματίζονται επί σκηνής. Εδώ που τα λέμε, δεν έχει καν σκηνή. Κι όμως, το live στην Πομπηία παραμένει ένα από τα θρυλικότερα live όχι μόνο των Pink Floyd, αλλά και ολόκληρης της μουσικής Ιστορίας. Το director’s cut, που είναι ολόκληρο διαθέσιμο online –όπως και η άλλη, κατά τι συντομευμένη βερσιόν– διαρκεί μιάμιση ώρα και περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, τα Careful with That Axe Eugene, A Saucerful of Secrets, Us and Them και Brain Damage.



Το σκοτσέζικο T in the Park είναι ένα από τα μεγαλύτερα φεστιβάλ της Ευρώπης. Οι Killers, πάλι, ένα από τα αγαπημένα μας συγκροτήματα. Κι επίσης, ένα από τα λίγα που έχουμε δει να κάνει το πλήθος θα παραληρεί, την ώρα που ο ήλιος ακόμα λάμπει (!) πάνω από τα κεφάλια τους. Δείτε το βίντεο, κι αναρωτηθείτε μαζί μας τι σκέφτονταν οι διοργανωτές όταν τους έβαζαν να παίξουν με το φως της μέρας –και ξεχάστε το, με τις πρώτες νότες του When You Were Young, του Somebody Told Me, του Read My Mind ή του Mr. Brightside.