(Άλλη μια) ανοιξιάτικη φασολάδα

της Αγάπης Μαργετίδη

Έχοντας μόλις τελειώσει το μαγείρεμα του σημερινού φαγητού, σαν να θυμήθηκα πως έχω φτιάξει κι άλλη φορά φασολάδα ανοιξιάτικη και πιρουνάτη. Ανατρέχω στη λίστα μου και, πράγματι, έτσι είναι. Έντρομη μήπως κι έχω φτιάξει το ίδιο φαγητό, διαβάζω τη συνταγή κι η καρδιά μου πάει στη θέση της. Άλλη ήταν η προ τεσσάρων ετών εαρινή φασολάδα. Ουφ! Δεν μπορώ να ξέρω αν την φτιάξατε κι αν σας άρεσε, οπότε, σας την ξαναδίνω και προχωρώ στο σήμερα (πατήστε εδώ).

Αν η προηγούμενη συνταγή είχε κάποια ιταλικά στοιχεία, η σημερινή έχει ντυθεί φουλ στα ιταλικά χρώματα, αφού είναι η περίφημη και πολυαγαπημένη σάλτσα puttanesca που νοστίμισε τα φασόλια. Πολλοί είναι οι μύθοι που περιβάλλουν το όνομα. Άλλοι μιλούν για τις φτωχογειτονιές της Νάπολης με τα κόκκινα φανάρια, κάποιοι για τη σημασία που έχει δοθεί στη λέξη puttana εννοώντας «ό,τι σου βρίσκεται πρόχειρο», άλλοι για πεινασμένους πελάτες που θέλουν να φάνε κάτι εδώ και τώρα. Παρόμοιες σάλτσες έχουν καταγραφεί από τον 19ο αιώνα, κάποιες άλλες στα μέσα του εικοστού, μερικές έχουν ρίζες στη Νάπολη κι άλλες στη Σικελία, με μικροδιαφορές στα υλικά.

Όπου και να βρίσκεται η αλήθεια, ένα είναι το γεγονός : πως η puttanesca είναι λατρεία. Κι αν την λατρεύουμε στα ζυμαρικά, μπορούμε να την χρησιμοποιήσουμε και σε άλλα φαγητά, έστω και ψιλοαυθαίρετα. Τα φασόλια πάντως την καταγάπησαν. Έχω κι άλλη ιδέα : Μιας και αύριο είναι ο μπακαλιάρος που έχει την τιμητική του, μπορείτε να τον κάνετε ala puttanesca, γιατί όχι; Εγώ έφτιαξα διπλή δόση και αυτό έχω σκοπό να κάνω, αφού δεν αγαπώ τη σκορδαλιά, κι εδώ που τα λέμε, ούτε αυτή με αγαπάει!

ΞΕΡΑ ΦΑΣΟΛΙΑ ΜΕ ΣΑΛΤΣΑ PUTTANESCA
Για 4 άτομα

Μουλιάζουμε για μια νύχτα 250 γρ. ξερά φασόλια σε άφθονο νερό. Την επομένη τα ξεπλένουμε και τα βράζουμε σε μέτρια φωτιά, σκέτα. Ξαφρίζουμε με επιμέλεια και προσέχουμε να βράσουν και να μαλακώσουν, χωρίς να χυλώσουν. Τα στραγγίζουμε.

Σε ένα βαθύ τηγάνι ή μία ρηχή κατσαρόλα σοτάρουμε σε μέτρια προς δυνατή φωτιά σε λίγο ελαιόλαδο 4 φιλέτα αντζούγιας και μόλις λιώσουν προσθέτουμε 1-2 σκ. σκόρδου πολύ ψιλοκομμένες ή λιωμένες με το ειδικό εργαλείο, 1 κ.σ. πελτέ ντομάτας και 2 καλές πρέζες μπούκοβο. Σοτάρουμε για λίγο ανακατεύοντας και προσθέτουμε 1 κουτί ολόκληρα ντοματάκια ψιλοκομμένα με τον χυμό τους, 1 χούφτα ξαρμυρισμένη κάππαρη, περίπου 20 ελιές χωρίς το κουκούτσι τους και τα φασόλια. Αλατοπιπερώνουμε σταδιακά γιατί ήδη υπάρχουν αλμυρά υλικά. Μαγειρεύουμε για περίπου 20΄, μέχρι να ενωθούν οι γεύσεις και να πήξει η σάλτσα από το άμυλο των φασολιών. Αν χρειαστεί προσθέτουμε λίγο νερό, σταδιακά και με μέτρο. Απομακρύνουμε από την φωτιά και προσθέτουμε κάποιο φρέσκο μυρωδικό της αρεσκείας μας : εγώ έβαλα μυρώνια που είναι της εποχής, ενώ αν ήταν καλοκαίρι θα έβαζα βασιλικό ή ρίγανη.

Σερβίρουμε το φαγητό ζεστό αλλά όχι καυτό, περιχυμένο με λίγο ωμό έξτρα παρθένο ελαιόλαδο, φρεσκοτριμμένο πιπέρι και συνοδεύουμε με φρυγανισμένες φέτες ψωμιού τριμμένες με μία σκελίδα σκόρδου και περιχυμένες με έξτρα παρθένο ελαιόλαδο.

Tips

Μην παραλείψετε την αντζούγια γιατί ενώ δεν ανιχνεύεται στη γεύση, δίνει εξαιρετική νοστιμιά. Βεβαίως, αν η ιδέα και μόνο σάς απωθεί, αφήστε το.
Παρόλο που η puttanesca έχει παραδοσιακά μαύρες ελιές, ταιριάζουν πολύ και οι πράσινες.
Αν κοιτάξετε προσεκτικά την φωτογραφία με τα υλικά, θα παρατηρήσετε και τις καρδιές αγκινάρας, οι οποίες σαφώς και δεν αποτελούν υλικό της puttanesca. Επειδή όμως είχα στο ψυγείο μου ένα μισογεμάτο βάζο με αγκιναράκια τουρσί, τα προσέθεσα αυθαίρετα. Κάνω συχνά κάτι τέτοια, νομίζω όμως πως ταίριαξαν πολύ όμορφα με τα υπόλοιπα υλικά. Τις έβαλα στο τέλος του μαγειρέματος για να κρατήσουν την υπόστασή τους ως τουρσί.
Το φαγητό τρώγεται άνετα και σε θερμοκρασία δωματίου, φτιάχνει και υπέροχες μπρουσκέτες για μεζέ.