Antifa καρφώματα από τον Giannis
Τον Γιάννη Αντετοκούμπο τον χαίρομαι γιατί κάθε φορά που πάει καλά οι μπούφοι της Χρυσής Αυγής καταπίνουν τη γλώσσα τους.
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Ιδιαίτερη σχέση με τα αθλητικά δεν έχω. Τα παρακολουθώ αλλά μόνο μέσω των πρωτοσέλιδων των αθλητικών εφημερίδων- και αυτό για να διασκεδάζω με την καφρίλα των τίτλων και της οπαδικής αντιπαράθεσης. Σπάνια θα παρακολουθήσω κάποιο αθλητικό θέαμα και ακόμη σπανιότερα αυτό θα είναι ελληνικό. Ίσως να οφείλεται στο ότι κατάγομαι από αριστερό σπίτι και στο ότι, όπως διάβαζα πρόσφατα κάπου, κατά τη Χούντα πολλοί αριστεροί απέρριψαν την επαφή με τα αθλητικά, καθώς η δικτατορία έκανε προσπάθειες να συνδεθεί μαζί τους.
Τέλος πάντων, με αυτό το δεδομένο, αισθάνθηκα αμήχανα όταν έπιασα τον εαυτό μου να χαίρεται με την πρόοδο του Γιάννη Αντετοκούμπο. Ο βασικός λόγος δεν είναι φυσικά ότι «είναι έλληνας που δείχνει σε όοοολους τους άλλους ότι οι έλληνες είναι οι καλύτεροι». Ίσως σε κάποιο βαθμό να γλυκαίνομαι και εγώ από το success story του… καπιταλισμού που δείχνει ότι μόνο με την αξία του (και όχι με ξένες πλάτες) μπορεί κάποιος μέσα σε δυο χρόνια να βρεθεί από τα Σεπόλια στο All Star game του NBA.
«Είναι ο ένας στα δέκα εκατομμύρια που τον κάνουν λάβαρο του συστήματος των ευκαιριών» σαν να ακούω μια αριστερή φίλη να με νουθετεί ταρακουνώντας με ώστε να μην «χάνω το δάσος». Θα το δεχθώ, αν και σε μια άλλη εμβληματοποίηση του Giannis βρίσκεται η βασική αιτία της δικής μου εκτίμησης προς την επιτυχία του.
Το γεγονός ότι είναι μαύρος, σούπερ επιτυχημένος και αναμφισβήτητα έλληνας αναγκάζει τους μπούφους της Χρυσής Αυγής να δαγκώνονται κάθε φορά που βγαίνει στην δημοσιότητα. Έχουν να διαλέξουν ανάμεσα στο να κάνουν πιο ελαστική τη ρητορική τους για την αρχαία καταγωγή της λευκότητας του περιούσιου λαού, και στο να μειώνουν τη σημασία ενός εξαιρετικά δημοφιλούς συμβόλου επιτυχίας και πολυπολιτισμικότητας της ελληνικής κοινωνίας. Και τα δύο τους είναι δυσάρεστα, αφού και στις δύο περιπτώσεις η δημόσια εικόνα τους πλήττεται.
Όταν χρειαστεί, διαλέγουν απρόθυμα το δεύτερο, αλλά βασική τους επιλογή είναι να κάνουν την πάπια.
Κάθε φορά που ο Giannis θα καταφέρνει κάτι ή θα ενισχύει με τη συμμετοχή του την εθνική Ελλάδας, οι κρετίνοι θα ζορίζονται.
Γιάννη, αγόρι μου, πάντα επιτυχίες!
Τέλος πάντων, με αυτό το δεδομένο, αισθάνθηκα αμήχανα όταν έπιασα τον εαυτό μου να χαίρεται με την πρόοδο του Γιάννη Αντετοκούμπο. Ο βασικός λόγος δεν είναι φυσικά ότι «είναι έλληνας που δείχνει σε όοοολους τους άλλους ότι οι έλληνες είναι οι καλύτεροι». Ίσως σε κάποιο βαθμό να γλυκαίνομαι και εγώ από το success story του… καπιταλισμού που δείχνει ότι μόνο με την αξία του (και όχι με ξένες πλάτες) μπορεί κάποιος μέσα σε δυο χρόνια να βρεθεί από τα Σεπόλια στο All Star game του NBA.
«Είναι ο ένας στα δέκα εκατομμύρια που τον κάνουν λάβαρο του συστήματος των ευκαιριών» σαν να ακούω μια αριστερή φίλη να με νουθετεί ταρακουνώντας με ώστε να μην «χάνω το δάσος». Θα το δεχθώ, αν και σε μια άλλη εμβληματοποίηση του Giannis βρίσκεται η βασική αιτία της δικής μου εκτίμησης προς την επιτυχία του.
Το γεγονός ότι είναι μαύρος, σούπερ επιτυχημένος και αναμφισβήτητα έλληνας αναγκάζει τους μπούφους της Χρυσής Αυγής να δαγκώνονται κάθε φορά που βγαίνει στην δημοσιότητα. Έχουν να διαλέξουν ανάμεσα στο να κάνουν πιο ελαστική τη ρητορική τους για την αρχαία καταγωγή της λευκότητας του περιούσιου λαού, και στο να μειώνουν τη σημασία ενός εξαιρετικά δημοφιλούς συμβόλου επιτυχίας και πολυπολιτισμικότητας της ελληνικής κοινωνίας. Και τα δύο τους είναι δυσάρεστα, αφού και στις δύο περιπτώσεις η δημόσια εικόνα τους πλήττεται.
Όταν χρειαστεί, διαλέγουν απρόθυμα το δεύτερο, αλλά βασική τους επιλογή είναι να κάνουν την πάπια.
Κάθε φορά που ο Giannis θα καταφέρνει κάτι ή θα ενισχύει με τη συμμετοχή του την εθνική Ελλάδας, οι κρετίνοι θα ζορίζονται.
Γιάννη, αγόρι μου, πάντα επιτυχίες!
