Γλέζος- Θεοδωράκης δείχνουν τον (δύσκολο) δρόμο

Επισήμως πια η κυβέρνηση βρίσκεται αντιμέτωπη με το πρώτο «μνημονιακού τύπου» εσωτερικό μέτωπο. Την ίδια ώρα το 95% των ψηφοφόρων της βρίσκεται μπροστά στην πραγματικότητα που διάλεξε. Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι όσο σημαντικό ήταν προεκλογικά για τους δημοσκοπούμενους το αντιμνημονιακό προφίλ του Σύριζα, άλλο τόσο σημαντικό ήταν το «δεν φεύγουμε με τίποτα από το Ευρώ».

Το πολιτικό αυτό… υβρίδιο, όπως προσπαθούσε να ικανοποιήσει δύο (αντίθετες) πάντες, έτσι κάποια στιγμή θα έφτανε να τις απογοητεύσει και τις δύο.

Οι πιο ψύχραιμοι ψηφοφόροι του Σύριζα, έπαιρναν τα μέτρα τους για να μην απογοητευτούν- τουλάχιστον σε αυτά που έλεγαν: «Ναι, είναι πιθανό να αποδειχθεί ένα σκέτο ΠΑΣΟΚ, αλλά τουλάχιστον θα κάνει και ένα- δύο πράγματα για τον κόσμο που ζορίζεται». Οι περισσότεροι βέβαια το έβλεπαν ποδοσφαιρικά: “Θάνατος στο Μνημόνιο” και άλλες ιστορίες. 

Nομίζω ότι μέχρι τώρα, ως ελληνική κυβέρνηση, ο Σύριζα τα πάει καλά, με την έννοια ότι εκτελεί ακριβώς την εντολή που του έδωσαν οι πολίτες. Να διαπραγματευτεί σκληρότερα δηλαδή από τους προηγούμενους αλλά να μην αμφισβητήσει το ευρωπαϊκό μας διαβατήριο.

Αυτό που μένει τώρα στην Κουμουνδούρου είναι να εξηγήσουν και στις συνιστώσες τον τρόπο με τον οποίο έγιναν πρώτο κόμμα και τη σχέση που αντέχει να έχει ένα κόμμα εξουσίας με τις ρομαντικές επιδιώξεις του σοσιαλισμού. Δεν νομίζω ότι η ηγετική ομάδα του Σύριζα έχει ή είχε την ψευδαίσθηση ότι δεν θα υπάρχουν εξ αριστερών αντιδράσεις.

Φαντάζομαι ότι, μακροπρόθεσμα, ξέρει πώς με κάποιον τρόπο οι συνιστώσες αυτές θα σταματήσουν σε κάποια στιγμή να στηρίζουν την Κυβέρνηση, μόλις γίνει σαφές ότι δεν πρόκειται για μια διακυβέρνηση επαναστατικής ανατροπής, αλλά για απόπειρα βελτίωσης της καθημερινότητας εντός απολύτως αστικών ορίων.

Εικάζω ότι φιλοδοξούν πως μέχρι τότε ο Σύριζα θα έχει αποκτήσει μια άλλη πολιτική δυναμική που θα στηρίζεται στο συντριπτικά μεγαλύτερο ποσοστό στους ψηφοφόρους- πρόβατα «που ψηφίζουν κυβέρνηση», αν αυτή είναι εντός ενός εύρους ευπρέπειας και έχει μια κάποια πυγμή. Οι μεν είναι πιο πιστοί υποστηρικτές, οι δεν είναι πιο πολλοί. Χάρη σε αυτούς τους τελευταίους θα μπορέσει να πάει σε μια επανεκλογή σε κάποιους μήνες από σήμερα, από όπου θα βγει «αυτοδύναμος» χωρίς ο εξουσιαστικός ρεαλισμός του να έχει ανάγκη δεκανικιών εντός ή εκτός κόμματος.
 
Τέλος πάντων, αυτό θα φανεί.

Οι πρώτες φωνές αντιρρήσεων είναι αυτές που δεν έχουν την πρόνοια να προετοιμαστούν πριν συγκρουστούν. Δηλαδή, άνθρωποι όπως ο Γλέζος και ο Θεοδωράκης. Προφανώς δεν έχω σκοπό να μπω στην ουσία των όσων καταμαρτυρούν τα ιστορικά στελέχη της αριστεράς στη σημερινή κυβέρνηση. Όμως, η επικοινωνιακή άμυνα στην οποία το Μαξίμου ήδη επιδίδεται (βλέπε συνάντηση Τσίπρα με Μ. Θεοδωράκη) θα είναι μια καλή προθέρμανση για τις άλλες συγκρούσεις που υφαίνονται με «μυστική διπλωματία» και θα είναι σφοδρότερες.