Άλλος με την τράτα μας;

Δεν μπορεί, όλο και κάπου θα την έχει πάρει το μάτι σας. Η αφίσα που σατιρίζει (επιτυχημένα, ομολογουμένως) τα κακώς κείμενα του Εθνικού Θεάτρου –που οι παροικούντες την θεατρική Ιερουσαλήμ των Αθηνών αποκαλούν χαριτωμένα… Χατζικιστάν– είναι πια παντού στην πόλη.

Με το... πουλί της χούντας σε περίοπτη θέση, από κάτω το όνομα του «συγγραφέα» Κ.Χ. Mύρη, και μετά τον τίτλο της παράστασης: «Την τράτα λεν Μαρίτσα – μια παράσταση Πρόβα Εθνικού» ξεκινάς να διαβάζεις από πάνω και ακολουθεί το… χάος:

Σκηνοθεσία Σωτήρης Χατζάκης (με τα Σ στα… βυζαντινά), Σκηνικά Ερση Δρίνη, Εορταστική πρεμιέρα 21 Απριλίου 2014, Με την υποστήριξη της γενικής γραμματέως του ΥΠΠΟ Λίνας Μενδώνη, Περιοδεία: ορθόδοξα παράλια Εύξεινου Πόντου, Βάρνα, Οδησσός, ελεύθερη Κριμαία.

Και το… κερασάκι στην τούρτα: Μειωμένο εισιτήριο για όλους τους Έλληνες, πληροφορίες-κρατήσεις (πού λέτε;) στο κινητό του ιδίου του Σωτήρη Χατζάκη.

Έξαλλος, μαθαίνω, εκείνος απαντά στα τηλέφωνα ότι πρόκειται για φάρσα κάποιων κακοηθών θρασύδειλων που δεν τολμούν να υπογράψουν και να αναλάβουν την ευθύνη της πράξης τους. Και υποβάλλει μήνυση κατά αγνώστου.

Τώρα, ειδικός επί του θεάτρου δεν είμαι, οπότε γνώμη για το τι ακριβώς συμβαίνει στο Εθνικό δεν θέλω να εκφέρω. Ακούω ότι ο Χατζάκης έχει τσαντίσει κόσμο, αρχής γενομένης από το day one (που λέν’ και στο χωριό μου) της ταραχώδους θητείας του, όταν ανακοίνωνε το πρόγραμμα του Εθνικού οδηγώντας τον Σταύρο Ξαρχάκο στην παραίτηση.

Έχω διαβάσει και τις υπόλοιπες θυμωμένες επιστολές παραίτησης που φτάνουν σωρηδόν στα δημοσιογραφικά μαγαζιά από σκηνοθέτες και συνεργάτες τους που αποχωρούν έξαλλοι από το Εθνικό, έχω ακούσει και πόσο οργίστηκε η γραφιστική κοινότητα με την επικείμενη αλλαγή του λογοτύπου που μετρά μόνο τέσσερα χρόνια ζωής (κι είναι πολύ ωραίο το καημένο, εδώ που τα λέμε) αλλά μέχρι εκεί. Το θέμα μου εδώ δεν είναι τι κάνει λάθος ή σωστά ο Χατζάκης στο Εθνικό, και αν έχει δίκιο ή άδικο η αφίσα που τον κοροϊδεύει.

Ο προβληματισμός μου προέκυψε πολλές μέρες αφού είδα την αφίσα (και την προσπέρασα έχοντας σκεφτεί κάτι τόσο βαθιά απλό όσο το «χαχα, καλό») σήμερα το πρωί που διάβαζα αυτό το κομμάτι στην Εφημερίδα των Συντακτών το οποίο περιγράφει την αφίσα και τις οργίλες αντιδράσεις του Χατζάκη εναντίον των δημιουργών της. Ως εδώ καλά.

Μετά, όμως, έρχεται η θέση, που δεν είναι μια μεμονωμένη θέση, μιας συγκεκριμένης συντάκτριας, αλλά μια ιδιαίτερα διαδεδομένη τελευταία θέση που με κάνει να ανησυχώ για την αρτηριοσκλήρωση της μικρής μας κοινωνίας; Τι λέει αυτή η θέση; Ότι δεν είναι αστεία αυτά τα πράγματα, δεν ήταν καθόλου σωστό αυτό που έγινε, δεν κάνει να παίζουμε με τα σύμβολα της χούντας ούτε για πλάκα. Τη βλέπετε την αναφορά στη Χρυσή Αυγή να έρχεται κάπου εδώ; Ναι, κι εγώ την είδα. Και ήρθε.

Προφανώς και δεν είναι στις προθέσεις μου να αμφισβητήσω τη σοβαρότητα του κοινωνικού κινδύνου που λέγεται Χρυσή Αυγή, ή να αγνοήσω την κρισιμότητα της κατάστασης που πρώτα έκανε τον κίνδυνο υπαρκτό και μετά τον έβαλε στη Βουλή –και από εκεί στη φυλακή, αλλά αυτό είναι μια άλλη μεγάλη κουβέντα.

Όμως, από εκεί μέχρι το «μην κάνετε πλάκες με τα σύμβολα της χούντας γιατί έτσι κλωσάμε το αυγό του φιδιού» μεσολαβεί μια ολόκληρη άβυσσος στην οποία ο Αριστοφάνης σε παίρνει από το χέρι και σε πάει βόλτα –σταματώντας πού και πού για να σου εξηγεί τις βασικές αρχές της.

Λέγεται σάτιρα, και δεν εκκολάπτει φιδίσια αυγά, γιατί είναι πολύ απασχολημένη να τα τρώει για πρωινό.

Για το ότι οι αποδέκτες της (σ.σ. ο απλός κοσμάκης που βλέπει μια αφίσα στο διάβα του) δεν κατέχουν την απαραίτητη παιδεία για να την επεξεργαστούν σωστά, δεν φταίει η σάτιρα. Όπως δεν φταίει ο Αϊνστάιν για το ότι κάποιοι κάπου κάποτε πήραν την πυρηνική σχάση και την έκαναν ατομική βόμβα.