Θα μου πεις εμένα για τα αγγλικά μου;

Βλέπω την ειρωνεία με την οποία η Έλενα Ακρίτα αντιμετώπισε τα αγγλικά του υπουργού Άδωνι Γεωργιάδη, μέσω των οποίων ο πρώην τηλεπωλητής αρχαιοελληνικού μεγαλείου προσφερόταν να στείλει σε κάποιον επιφανή το τελευταίο του πόνημα.

«Τα αγγλικά δεν είναι το φόρτε σου», γράφει η κ. Ακρίτα, προσφονώντας τον υπουργό υγείας «Αδωνι, χρυσούλι μου» και προθυμοποιούμενη να τον βοηθήσει με μια άλλη πιο ορθή γλωσσικά βερσιόν, η οποία – επιτρέψτε μου- δεν διεκδικεί δα και δάφνες ιθαγενούς ομιλίας. Ούτως ειπείν είναι επαρκή αλλά όχι και… απαστράπτοντα τα αγγλικά της κ. Ακρίτα.

Το θέμα μου ωστόσο εδώ δεν είναι ποιος την έχει καλύτερη (την γνώση της αγγλικής), αλλά το με ποιους όρους τελικά επιλέγεται τι θα αποτελέσει πεδίο πολιτικής αντιπαράθεσης.

Θεωρώ ότι αν δεν είχε πέσει το γνωστό κράξιμο στον Τσίπρα με αφορμή τις επιδόσεις του κατά την θλιβερή συνομιλία του με τον Μπιλ Κλίντον στις ΗΠΑ, αυτό το παράθυρο δεν θα είχε ανοίξει. Όμως οι συριζαίοι είχαν ακούσει πολλά τότε για τον ελλιπή κοσμοπολιτισμό τους δεν θα έχαναν ευκαιρία να ψέξουν επ’ αυτού τους απέναντι. Πολλώ μάλλον η κ. Ακρίτα που διαθέτει τις αστικές αρετές που κάθε καλός δεξιός ξέρει να εκτιμά. 

Το να μπορείς να τη λες σε κάποιον για κάτι είναι μάλλον επιχείρημα για να μην το κάνεις- τουλάχιστον στον κόσμο εκτός της πολιτικής επικοινωνίας. Ας ήταν όμως τα αγγλικά το πρόβλημα με την πολιτική δραστηριότητα του κ. Γεωργιάδη, και όχι οι πολιτικές του αναφορικά με το Εθνικό Σύστημα Υγείας, και θα είμαστε όλοι πολύ ευχαριστημένοι.

Τηρουμένων των αναλογιών, θεωρώ αυτούς τους ψόγους αντίστοιχους κοροϊδίας του στυλ «δείτε εκεί έναν χοντρό!» μια που αφορά ένα μειονέκτημα του άλλου που -όσο και αν προσβάλει την αισθητική του κρίνοντος- δεν σχετίζεται με την ποιότητα του προσβαλλόμενου ως ανθρώπου (ή ως πολιτικού εν προκειμένω).

Δηλαδή το κράξιμο στον Τσίπρα ήταν σωστό και στον Άδωνι λάθος; Ασφαλώς και όχι. Το κράξιμο για τα αγγλικά του Τσίπρα ήταν μικροπολιτική. Το κράξιμο όμως για το ότι δεν είχε το γνώθι σαυτόν ή έστω κάποιον δίπλα του να του πει «πρόεδρε, θα χρεαστούμε έναν μεταφραστή» είναι για (πολιτικές) καρπαζιές, γιατί δείχνει τσαπατσουλιά και προχειρότητα.     

Η άμιλλα δεν είναι για την πολιτική, θα πουν οι κυνικότεροι. Και όμως, τα ηθικά πλεονεκτήματα κρύβονται σε κάτι τέτοια. Αρκεί βέβαια να έχεις την όρεξη να τα αναζητήσεις.