Τύπου Ταβέρνα μας είπαν κι εμείς πήγαμε τρέχοντας στο Παγκράτι

Το Παγκράτι όσα χρόνια κι αν περάσουν όσες hyped πιάτσες κι αν αλλάξουν παραμένει μια από τις πιο όμορφες γειτονιές στο αθηναϊκό κέντρο, φιλοξενώντας πλήθος από μαγαζάκια που έχουν όλα τα φόντα να γίνουν το επόμενο στέκι σου. Κάπως έτσι λοιπόν βρεθήκαμε για άλλη μια φορά στα πέριξ του αναζητώντας μια Τύπου Ταβέρνα που έχει αρχίσει εδώ και λίγους μήνες να τραβά τα βλέμματα ολοένα και περισσότερων ταβερνομάχων. Πολύ κοντά στη θρυλική ταβέρνα του Καραβίτη, σε ένα μικρό πεζοδρομάκι με την επιγράφη της Οδού Ηρώνδα η Τύπου Ταβέρνα μας συστήνει ξανά έναν χώρο που παλαιότερα είχε φιλοξενήσει το Dear Manuka και το Amen. Πλέον νιώθεις ότι έχεις μπει σε χρονομηχανή κι έχεις μεταφερθεί νοητά στα πολύ αγαπημένα 80s και 90s όταν οι αστικές ταβέρνες μεσουρανούσαν.

Εδώ και λίγο καιρό ωστόσο η γαστρονομική σκηνή της πόλης έχει φέρει στον δρόμο μας μια σειρά από πρότζεκτ που θέλουν να τιμήσουν τις αστικές ταβερνίσιες ρίζες τους, με το Manari,  το OX, το Γίδι και την Grand Dame Athenian Tavern να πρωτοστατούν δίνοντάς μας πολλούς και πολύ καλούς γευστικούς λόγους για να τα επισκεπτόμαστε ανά τακτά χρονικά διαστήματα.

Η Τύπου Ταβέρνα αφίχθη με πολλές φιλοδοξίες να μπει κι αυτή στη παραπάνω λίστα κι έτσι με περισσή χαρά βρεθήκαμε ένα βράδυ του Σεπτέμβρη έξω από την πόρτα της για να δοκιμάσουμε το νέο της κατάλογο. Προτιμήσαμε τη δροσιά των τραπεζιών του πεζόδρομου που έμοιαζαν με μικρή αυτοσχέδια αυλή που ξεπήδησε από τα χρόνια που ξεσάλωναν οι «Κυρίες της Αυλής». Πριν κάτσουμε ωστόσο βγάλαμε και τις απαραίτητες φωτογραφίες στο εσωτερικό της δίπλα στην «Τύπου ταβέρνα κατάλαβες» επιγραφή που δεσπόζει στα λευκά πλακάκια του χώρου και κατακτά αργά αλλά σταθερά τα social media των food lovers της πρωτεύουσας.

Ο κατάλογος έφθασε στα χέρια μας κι είπαμε να δοκιμάσουμε το Χύμα Ροζέ από το Κτήμα Ζαχαριά (5,5€ τα 500 ml) για το οποίο είχαμε εξαιρετικές συστάσεις, δικαιολογημένα όπως αποδείχθηκε από τις πρώτες κιόλας γουλιές. To μενού των ποτών είχε ένα πολύ καλό selection από αγαπημένες ετικέτες του ελληνικού αμπελώνα (από 20€ η φιάλη) και διαλεχτές επιλογές σε τσίπουρο, τσικουδιά και ούζο (από 8,5€ τα 200ml)  για τους πιο μερακλήδες της παρέας.

Στη συνέχεια αφήσαμε στην άκρη τις προπόσεις για να δοκιμάσουμε τα αμπελοφάσουλα εποχής (10€) που ήρθαν συνοδεία μιας ωραιότατης σπιτικής τυροσαλάτας και μας υπενθύμισαν αυτόν τον υποτιμημένο γαστρονομικό θησαυρό της πατρίδας μας. Σειρά είχαν οι χειροποίητοι κολοκυθοκεφτέδες (8,5€) με ένα σωσάκι με γιαούρτι και μυρωδικά που είχαν τηγανιστεί θεσπέσια παραμένοντας τραγανοί και πλούσιοι στη γέμιση.

Το ευγενέστατο προσωπικό μας στεναχώρησε πρόσκαιρα όταν μας ενημέρωσε ότι η μανιταρόπιτα (από τις επιλογές της πίτας ημέρας) τελείωσε αλλά αφού προλάβαμε κοκορετσάκι όλα καλά δεν είπαμε κουβέντα.

Κομμένο στη μέση κι όχι ροδέλα, όπως οι ψήστες σε επαρχιακές χασαποταβέρνες συνήθιζαν να κάνουν παλαιότερα ήταν μαεστρικά ψημένο και μαλακό κρατώντας τα μπαχάρια στη γεύση του. Έπειτα το μοσχαρίσιο συκώτι (11,80€) με το καραμελωμένο κρεμμύδι σαν συνοδευτικό side να του δίνει ένταση στη γεύση και να δένει εξαιρετικά. Οι πατάτες με τα αυγά (7,5€) ήρθαν για να μας αποδείξουν ότι σαν τη φρεσκοκομμένη χεράτη αυγολουσμένη τηγανιτή πατατούλα δεν έχει. Μετά σειρά είχαν φυσικά τα αρνίσια παϊδάκια (39€ το κιλό) που νίκησαν στo τσακ το κατσικάκι στο φούρνο με πατάτες (27€ για δύο άτομα) στην επιλογή του κυρίως. Καλοψημένα και καλοθρεμμένα είχαν ελάχιστο λιπάκι και σωστό ψήσιμο που τα κρατούσε ζουμερά μέχρι τελευταίας μπουκιάς.

Στο τέλος η πορτοκαλόπιτα με παγωτό (6,5€) ήρθε κι έδεσε λες και ήταν από κάποιο ξακουστό αττικό ζαχαροπλαστείο. Σιροπιαστή και θηριώδης σε μέγεθος έκλεισε ένα δείπνο που σίγουρα θα συζητάμε με τους καλοφαγάδες φίλους μας για καιρό.