Δεν είναι πολυτέλεια οι προτεραιότητες

Τι είναι αυτό που μας κάνει να θέλουμε να βγαινουμε καλύτεροι από ό,τι είμαστε στις φωτογραφίες; Μην είναι η λαχτάρα για την υστεροφημία μας, μια που συνήθως οι φωτογραφίες μας ζουν περισσότερο από εμάς; Μην είναι το κυνήγι της αυτοπεποίθησης; Ότι και να είναι, είναι βέβαιο ότι είναι μια ανθρώπινη επιθυμία που οι περισσότεροι από εμάς την έχουμε.

Όμως το ζητούμενο με τη φωτογραφία της Νατάσας Μποφίλιου δεν είναι να απαντήσουμε στα κίνητρα της καλλιτέχνιδος και να ερμηνεύσουμε τη συμπεριφοοά της. Το ζητούμενο είναι να κατανοήσουμε το δικαίωμά της να εμφανίζεται όπως θέλει και για όποιο λόγο θέλει στις φωτογραφίες της ακόμη και αν αυτές είναι δημόσιες. Μπορεί να γίνει πλάκα με το ότι η Μποφίλιου ρουφάει την κοιλιά της ή με το ότι βάφει τα χείλη της για να φαίνονται πιο ενδιαφέροντα; Όχι, δεν μπορεί. Η διερμηνεία των προθέσεων ενός ανθρώπου και η διαπόμπευσή του είναι απαγορευμένες από την στοιχειώδη ηθική.

Στο κάτω-κάτω τι μας νοιάζει; Γιατί να αναζητήσουμε εκεί το αστείο που μόνο βεβιασμένα μπορεί να εξαχθεί. Η… επικήρυξη του «body shaming», του επίσημου όρου για το να ψέγεις κάποιον για το σώμα του, έχει βάση την κατανόηση και την αποδοχή των επιλογών ενός εκάστου και, τελικά, της ελευθερίας του. Η επισήμανση των ατελειών σε ένα σώμα είναι φτηνή και παραπέμπει σε θεωρίες ευγονικής. Πέρα από ανήθικη είναι κακόγουστη. Διαφωνούν με αυτό μόνο όσοι αντιπαθούν τον διαπομπευόμενο ή όσοι πασχίζουν να δώσουν θετική ώθηση στην δική τους εικόνα που πιθανώς να διαφέρει και που πιθανώς να μην παίρνει τους επαίνους που θεωρεί ότι αξίζει.

Αν και αυτά είναι απλώς αυτονόητα, είναι εντυπωσιακό το πώς η επικαιρότητα «τσιμπάει» με το να παρίσταται σε δημόσια δίκη ή/και προσβολή, ακόμη και αν αυτή είναι χαμηλού επιπέδου. Εδώ η επίθεση στο σώμα ενός άλλου αποκτά ακόμη περισσότερο «πολιτικό» νόημα – ή τουλάχιστον αυτό το νόημα γίνεται ακόμη πιο προφανές.

Επειδή δεν γίνεται να συζητάμε τόσες μέρες για το πώς ρούφηξε την κοιλιά της η Μποφίλιου και ποιοι κρετίνοι την έκραξαν, ενώ παιδιά και άμαχοι πεθαίνουν από την πείνα στη Γάζα και ενώ ο Πούτιν με τον Τραμπ τζογάρουν με τον πόλεμο της Ουκρανίας. Δεν είναι πολυτέλεια οι προτεραιότητες.