Το «κόλλημα» της Αριστεράς με την Παλαιστίνη

Έβλεπα τις προάλλες ένα meme που με εφευρετικό και αστείο τρόπο δείχνει την Αριστερά να ασχολείται με την Γάζα, αγνοώντας το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ και την υπόθεση των Τεμπών και τη Μαρία Καρυστιανού που -υπονοείται ότι- αποτελούσαν τις αμέσως προηγούμενες «εμμονές της». Η χιουμοριστική διάθεση κατευθυνόταν κατά της υποτιθέμενης υπερβολής και της σπουδής με την οποία ο συγκεκριμένος πολιτικός χώρος και οι απολήξεις του βάζει το θέμα της Παλαιστίνης στην ατζέντα.

Αρκετοί μάλιστα χρεώνουν και την «σιωπή» για την ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, επικρίνοντας μια κρυφή υποτιθέμενη συμπάθεια των εξ αριστερών στη Ρωσία υπονοώντας ότι μάλλον έχει ξεμείνει από την εποχή της ΕΣΣΔ.  

Τι είναι άραγε αυτό που κάνει διαχρονικά τους ανθρώπους που ανήκουν ή που αυτοπροσδιορίζονται ως ανήκοντες πολιτικά στην Αριστερά να φωνασκούν υπέρ της Παλαιστίνης και κατά των εγκλημάτων του Ισραήλ, παραγνωρίζοντας πολλές φορές άλλα θέματα της επικαιρότητας;

Η περίπτωση των παλαιστήνιων είναι μια υπόθεση αδικίας και καταδυνάστευσης των αδυνάμων από τους δυνατούς- είναι με δυο λόγια μια υπόθεση για την οποία η συνείδηση αρκετών νιώθει την ανάγκη να τους κατεβάσει στον δρόμο. Η διεθνής της διάσταση, το γεγονός δηλαδή ότι δεν αφορά τα του οίκου μας αλλά απαιτεί να καταβληθεί ενδιαφέρον για άλλους ανθρώπους, σε κάποιο άλλο μέρος της γης (έστω και όχι εντελώς μακρινό) ταιριάζει με την ιδεολογία της Αριστεράς για τη διεθνικότητα, την αλληλεγγύη των λαών και την προσπάθεια για παγκόσμια δικαιοσύνη.

Και για την Ουκρανία; Για την Ουκρανία δεν ισχύει το «διεθνές» του πράγματος; Προφανώς και ισχύει, αλλά με μια μικρή διαφορά: την Ουκρανία την μπρίζωσαν και την στήριξαν όλα τα πλούσια δυτικά κράτη - τουλάχιστον πριν να το γυρίσουν οι ΗΠΑ ελέω Τραμπ. Παρά τα δεινά που την βρήκαν δεν έχει κανείς την αίσθηση ότι είναι μόνη και αβοήθητη, όπως η Παλαιστίνη, όπου ο ρόλο των δυτικών ισχυρών χωρών είναι διαχρονικά ρόλος στήριξης του Ισραήλ ή -το πολύ- ρόλος ίσως αποστάσεων, που τελικά είναι ακριβώς το ίδιο.

Τολμώ να πω ότι η στήριξη των Παλαιστινίων για την απόκτηση χώρας και για ειρήνη δεν είναι «ιδεολογικό καθήκον», αλλά μια επιλογή δικαιοσύνης που, κανονικά, είναι άσχετη από την πολιτική ένταξη του καθενός. Το «αλλά για την Ουκρανία/την Αφρική/τον ΟΠΕΚΕΠΕ δεν λέτε» απορποσανατολίζει την συζήτηση και τη δράση. Η συνείδηση και οι πολιτικές δράσεις δεν είναι αλληλοαναιρούμες ή αλληλοαποκλειόμενες. Εκτός αν θέλει κανείς να τις κάνει να φαίνονται έτσι για να νιώθει και λίγο καλύτερα ο ίδιος που δεν κάνει τίποτα για να γίνει λίγο καλύτερος ο κόσμος.