Σιγά ρε παιδιάΗ

Στην υπουργό Πολιτισμού αφιέρωσε το τραγούδι του Μίκη Θεοδωράκη και του Οδυσσέα Ελύτη η Μαρία Φαραντούρη κατά τη διάρκεια παράστασης στο μικρό θέατρο της Επιδαύρου για τα 100 χρόνια από τη γέννηση του μεγάλου συνθέτη. Και εγένετο χαμός.

Διότι πώς πας, σου λέει, κυρία μου εσύ που σε έχουμε για σύμβολο αντίστασης και ελευθερίας και αντισυμβατικότητας και αφιερώνεις στην υπουργό της Δεξιάς τραγούδι του Μίκη; Του Μίκη  που, εδώ που τα λέμε, είχε ο ίδιος υπάρξει υπουργός στην κυβέρνηση Μητσοτάκη (πατρός), αλλά αυτό είναι μια (λίγο) διαφορετική ιστορία. Γιατί μας το έκανες αυτό, Μαρία;

Ίσως γιατί στα 80φεύγα και με ουκ ολίγες δεκαετίες ιστορίας του ελληνικού τραγουδιού στην πλάτη σου θεώρησες ότι δικαιούσαι να χαιρετίσεις την εξουσία χωρίς να στιγματιστείς ως «φιλοδεξιά», «γλιφτρόνι της εξουσίας» ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Λάθεψες όμως, Μαρία. Γιατί, όπως πολλάκις έχει δείξει και το μένος κατά του Σαββόπουλου, οι άνθρωποι είναι πιο αυστηροί με τους επιφανείς που εκτίμησαν, παρά με την ίδια τη ζωή τους. Σε αυτή την τελευταία επιτρέπουν να έχει στροφές και αλλαγές κατεύθυνσης σε αντίθεση με τα δημόσια πρόσωπα που πρέπει να υπακούν στους κώδικες της συμπεριφοράς στους οποίους πίστευε κάποτε εκείνος που εκφέρει τον ψόγο.

Η Μενδώνη μπορεί να είναι κακή επιλογή για τον πολιτισμό. Μπορεί ακόμη και να έχει στην ατζέντα της να ιδιωτικοποιήσει μεγάλο μέρος της ελληνικής πολιτιστικής κληρονομιάς, με τον ίδιο τρόπο που η εκλεγμένη κυβέρνηση «έχει» τη λαϊκή εξοιυσιοδότηση να κάνει το ίδιο σε μύριες άλλες περιπτώσεις. Εδώ όμως το θέμα δεν είναι αν συμπαθούμε ή όχι την υπουργό, αλλά αν έχει δικαίωμα ένας καλλιτέχνης να χαιρετίσει έναν θεσμό.

Να συζητήσουμε τι άλλο θα μπορούσε να πει στην κ. Μενδώνη η κ. Φαραντούρη; Να το συζητήσουμε. Θα μπορούσε να της τα σούρει για την διαχείριση των μουσείων και του αρχαιολογικού πλούτου, για την προχειρότητα και τις υποκρισίες στην επιλογή Λιγνάδη, για τα έργα στην Ακρόπολη και για έναν ακόμη μακρύ κατάλογο πραγμάτων. Δεν ήθελε όμως να κάνει αυτό. Ήθελε να θυμίσει ότι ο θεσμός, το υπουργείο, είναι κι αυτός μέρος του αφιερώματος σε έναν σπουδαίο Έλληνα και στο έργο του.

Θα το έκανα; Όχι. Αλλά, αν έχεις συνείδηση των μεγεθών, δεν είναι και για κράξιμο.