Υπάρχει ο Τσιπρας που κοιτάζει μπροστά και όχι πίσω;

Με αφορμή την συζήτηση για την πιθανή επάνοδο του Αλέξη Τσίπρα στην πολιτική σκηνή σκεφτόμουν το κατά πόσον υπάρχει όντως έλλειψη μιας ισχυρής προσωπικότητας στην κεντροαριστερά; Προφανώς το πολυκερματισμένο μοντέλο με τα όργανα στον πρώτο ρόλο και τα πρόσωπα πιο πίσω δεν τραβάει. Το δείχνουν οι δημοσκοπήσεις το έδειξαν και οι εκλογές.

Αυτό όμως σημαίνει ότι η λύση είναι στο πρόσωπο Τσίπρα; Δεν είμαι σίγουρος. Μιλάμε για έναν άνθρωπο που μετά την πρωθυπουργία του έχει βλάψει το κόμμα του σε διάφορες φάσεις και σε άλλες τόσες έχει πλασαριστεί ως ο άνθρωπος που θα μπορούσε να το σώσει. Όμως πόσο μπορεί να είναι κάτι άλλο από το παρελθόν του; Πόσο μπορεί να διαφοροποιηθεί από την πορεία που διέγραψε και από την εικόνα που έχει ο ίδιος για αυτήν.

Μόλις σήμερα, την Παρασκευή επέλεξε να απασχολήσει την επικαιρότητα για να ζητήσει να δοθούν στη δημοσιότητα τα πρακτικά από την σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών μετά το δημοψήφισμα του 2015. Και αυτό την ώρα που μαίνεται το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ με διαλόγους φωτιά ανάμεσα σε υπουργούς και κρατικά στελέχη, οι οποίοι πλήττουν το κύρος της διακυβέρνησης Μητσοτάκη και παραπέμπουν στα συνήθη επίπεδα πολιτικής διαφθοράς του παρελθόντος.

Ποιος άραγε ωφελείται από αυτή τη δυνατότητα αλλαγής της ατζέντας. Σίγουρα όχι η κεντροαριστερά που κάνει αμάν να υποπέσει η κυβέρνηση σε κάποιο λάθος που να είναι επικοινωνιακά αξιοποιήσιμο. Μικρό το κακό θα πει κάποιος. Ούτως ή άλλως τα κόμματα της Κεντροαριστεράς βρίσκονται όλα μαζί γύρω στο 20-22% και από αυτό το ΠΑΣΟΚ έχει τη μερίδα του λέοντος.

Ωστόσο, εδώ τίθεται το θέμα των προσωπικών επιλογών και της προσωπικής ατζέντας, τα οποία αποκτούν άλλη βαρύτητα όταν πρέπει να τα εξετάσουμε για να κρίνουμε το «πρόσωπο» που θα βγει μπροστά. Για να το πω διαφορετικά: Ένας Τσίπρας που αναμοχλεύει το δικό του παρελθόν και το παρελθόν της κυβέρνησής του ψάχνει να βρει πολιτικά επιχειρήματα σε περασμένες συνθήκες, δεν μπορεί να εμπνεύσει και να ενώσει τις πάμπολλες φυγόκεντρης τάσης της κεντροαριστεράς.

Μπορεί να βρει λόγο για τη συνέχεια που να μην είναι απλώς «εντιμητσοτακικός»; Εκεί είναι το ερώτημα. Και δεν την απάντηση για καταφατική.