Ας υψώσουμε την ηλιοπροστασία

Υπάρχει ένα βιβλίο του Τζωρτζ Όργουελ  του οποίου ο πρωτότυπος τίτλος είναι Keep the aspidistra flying (κυκλοφόρησε μάλιστα σε επανέκδοση σχετικά πρόσφατα σε μετάφραση του Δ. Καρακίτσου με τίτλο Ας σηκώσουμε ψηλά την ασπιδίστρα).

Ο περίεργος αυτός τίτλος αναφέρεται σε ένα τυπικό φυτό πολλών σπιτιών στην Αγγλία. Είναι βασικά εσωτερικού χώρου και δεν χρειάζεται πολύ ήλιο. Σε αρκετά σπίτια, κυρίως παλιότερα το τοποθετούσαν κοντά στο παράθυρο και έτσι φαινόταν από τον δρόμο - τόσο το ίδιο το φυτό όσο και οι προθέσεις του ιδιοκτήτη του σπιτιού για μια εύτακτη και τακτοποιημένη ζωή.

Για τον πρωταγωνιστή του βιβλίου του Όργουελ, ο οποίος ζούσε σαν περιθωριακός διανοούμενος που προσπαθεί για χρόνια να εκδώσει μιας ποιητική συλλογή, το συγκεκριμένο φυτό, η ασπιδίστρα συμβόλιζε τον συμβιβασμό και την παράδοση στον μικροαστισμό. Καθόλου τυχαία, η πρώτη ελληνική έκδοση του συγκεκριμένου βιβλίου (από τις εκδόσεις Ελεύθερος Τύπος) είχε τον κάπως αυθαίρετο γραμματικά αλλά πιστό στο πνεύμα του πρωτότυπου τίτλο «Κρατείστε σφιχτά τον μικροαστισμό σας».  

Η ζωή ημών των μικροαστών είναι γεμάτη από ασπιδίστρες, από τέτοια μικρά σύμβολα που για τον καθένα έχουν τη δική τους φόρτιση και τη δική τους σημασία.

Εμένα η δική μου ασπιδίστρα είναι η ηλιοπροστασία του αυτοκινήτου -αυτό το πτυσσόμενο πράγμα που μπαίνει από την εσωτερική πλευρά του παρμπριζ για να κρατήσει τις ακτίνες του ήλιου εκτός του αυτοκινήτου και τη θερμοκρασία στο εσωτερικό του σε υποφερτά επίπεδα. Το καταφέρνει; Ας πούμε ότι τις περισσότερες φορές το καταφέρνει και αυτό είναι που τέτοια εποχή κάθε χρόνο με κάνει να το ανασύρω και να το χρησιμοποιώ.

Ακόμη όμως και αν αναγνωρίζω τις αρετές του αντικειμένου αυτού, δεν μπορώ να μην αναγνωρίσω ότι η χρήση του, μολονότι μηχανική, με τοποθετεί στο μυαλό μου σε μια κατηγορία μίζερων ανθρώπων που φροντίζουν σχολαστικά το μέλλον τους· που κάνουν μια «οικονομία» μικρής κλίμακας. Μάλιστα, στο μυαλό μου, δεν είναι μόνο η θερμοκρασία που νιώθει κάποιος, από την οποία η ηλιοπροστασία προστατεύει, αλλά και η φθορά που προκαλείται από τους 40 και 50 βαθμοί στα διάφορα όργανα του αυτοκινήτου.  

Η μικρή αυτή φροντίδα, η ικανοποίηση που νιώθει εκείνους που αποπειράται να στερεώσει στα δύο σκίαστρα την ηλιοπροστασία (μα, μπορεί να έχει τέτοιο όνομα κάτι της προκοπής σε αυτή τη ζωή;) όταν τα καταφέρνει, ομολογώ πώς μου φέρνει ταυτόχρονα και μια δυστυχία.

"Αγγάλιασε τον μικροαστισμό σου, δεν είναι κακό πράγμα ο μικροαστισμός. Φυλάει την κανονικότητα της ζωής σου", θυμάμαι να με συμβουλεύει ένας γηραιότερος φίλος. Αγαπημένη ηλιοπροστασία, μη με ξεσυνερίζεσαι. Έτσι τα λέω- δεν τα εννοώ. Συνέχισε σε παρακαλώ να μου προσφέρεις τις υπηρεσίες σου και να δείχνεσαι από το παράθυρο του αυτοκινήτου μου. Εγώ στο μεταξύ θα σε έχω συνθίσει - τόσα χρόνια μαζί.