Η ανεξάρτητη εξωτερική μας πολιτική πάει μια βόλτα (θα γυρίσει;)

Το Ισραήλ και η ακροδεξιά του κυβέρνηση τραβούν τον δικό τους δρόμο, ακόμη και αν αυτός είναι αντιανθρωπιστικός και φιλοπόλεμος. Θα ήταν άλλωστε οριακά αφελές να ψέγουμε στα σοβαρά ένα κράτος για τις επιλογές του. Το διεθνές δίκαιο έχει μόνο συμβουλευτικό και συμβολικό ρόλο και αν έχεις με το μέρος σου μια σοβαρή δύναμη δεν έχεις κανένα διεθνές δίκαιο να φοβάσαι. Αυτά είναι γνωστά. 

Τούτων δοθέντων όμως πρέπει να σκεφτούμε ως χώρα τι κάνουμε και πώς πραγματικά στεκόμαστε απέναντι στις επιλογές της ισραηλινής ηγεσίας. Εδώ οι διαμαρτυρίες και οι εκκλήσεις για λευτεριά στην Παλαιστίνη δεν αρκούν-πρέπει να υπάρξει θεσμική παρέμβαση σε επίπεδο αντιπολίτευσης, καθώς η χώρα βρίσκεται εμπλεγμένη σε ξένες αντιπαραθέσεις που μπορεί να έχουν επιβλαβείς συνέπειες για το μέλλον της. 

Για παράδειγμα, πληθαίνουν οι φωνές που λένε ότι Ο Νετανιάχου δεν είναι τυχαία σε επίσκεψη στην Ελλάδα αλλά είναι εδώ με την έγκριση της ελληνικής κυβέρνησης για να προστατευτεί από τυχόν ιρανικά αντίποινα. Επίσης, το γεγονός ότι η ελληνική πλευρά δεν έχει καταδικάσει την επίθεση στο Ιράν ενώ χώρες και οργανισμοί εκφράζουν την ανησυχία τους για την αστάθεια που διογκώνεται στην περιοχή, δημιουργεί ένα διπλωματικό τετελεσμένο. 

Η επιλογή ενεργειακής συνεργασίας με το Ισραήλ στο πλαίσιο του αγωγού  EastMed προβλήθηκε ως τεχνοκρατικό project, ενώ φαίνεται ξεκάθαρα ότι έχει και σαφές γεωπολιτικό περιεχόμενο. Έχει η ελληνική κυβέρνηση να βάζει την Ελλάδα στον ρόλο του άκριτου συμμάχου που δεν διαφωνεί σε τίποτα, ούτε προβάλει αιτιάσεις; Δεν νομίζω. Η επιλογή στρατοπέδου σε τέτοιας έντασης αντιπαράθεση που απειλεί να κλιμαωθεί, χωρίς να υπάρχουν συναινέσεις και εθνική στρατηγική δείχνει ανευθυνότητα και αδυναμίοα άσκησης ανεξάρτητης εξωτερικής πολιτικής.   

Το παραμύθι περί πόλου σταθερότητας στην περιοχή πάει προφανώς περίπατο όταν δενόμαστε στο άρμα του επιθετικού Ισραήλ ή οποιουδήποτε Ισραήλ μόνο και μόνο επειδή η αντιπαλότητά του με την Τουρκία νομίζουμε ότι μας εξυπηρετεί.

Σε κάθε περίπτωση εδώ υπεισέρχεται ο ρόλος της αντιπολίτευσης. Η αντιπολίτευση έχει χρέος να ζητήσει άμεση ενημέρωση για το τιςακριβώς συμβαίνει και για το ποια είναι η στάση της Ελλάδας στα μέτωπα αυτά. Αν κριθεί ότι η ενημέρωση αυτή δεν μπορεί να είναι δημοσια, ας γίνει κεκλεισμένων των θυρών.          

Πρέπει όμως να υπάρξει κλίμακωσει των αντιδράσεών σε θεσμικό επίπεδο, μια που αλλιώς τα αυτιά στο Μέγαρο Μαξίμου καθόλου δεν ιδρώνουν.