Αν δεν φρικάρεις με τη Γάζα μάλλον είσαι η ελληνική κυβέρνηση

Για να είμαι ειλικρινής δεν ξέρω αν η εν Ελλάδι εξ αριστερών κριτική προς το Ισραήλ και υπέρ της Παλαιστίνης έχει τις ρίζες της σε κάτι συγκεκριμένο ή αν στηρίζεται στο μαρξιστικό ιδεώδες της κοινωνικής δικαιοσύνης.

Τον τελευταίο καιρό όμως αυτό δεν έχει παρά φιλολογική σημασία, μια και όσοι φωνάζουν κατά της γενοκτονίας που συντελείται δίπλα μας δεν χρειάζεται να έχουν και δεν έχουν αναγκαστικά συγκεκριμένη πολιτική ταυτότητα.

Οι σαχλαμάρες του στυλ «ναι, αλλά για τον Πούτιν δεν λέτε» σαρώθηκαν πολύ γρήγορα από την πραγματικότητα και είναι πλέον ελάχιστοι εκείνοι που υπερασπίζονται το «δικαίωμα» ενός κράτους να βάζει την δική του εκτίμηση για την ασφάλειά του πάνω από τα ανθρωπιστικά ιδεώδη.

Δεν είναι τυχαίο που παραστάσεις διαμαρτυρίας γίνονται πλέον παντού για την Παλαιστίνη, σε events, θεατρικά, εκδηλώσεις ή και αυτόνομα. Η αδικία ξεχειλίζει και ευτυχώς ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινής γνώμης δραστηριοποιείται στην κατεύθυνση αυτή.

Ένας βασικός πυλώνας όμως, η ελληνική κυβέρνηση εξακολουθεί να κρατάει την σημαία της Realpolitik και να στηρίζει την ισραηλινή κυβέρνηση αποτελώντας μια εκ των λίγων εξαιρέσεων ανάμεσα σε χώρες του δυτικού κόσμου – πλην βεβαίως της Γερμανίας που οι ιστορικές της τύψεις δεν την αφήνουν να δει καθαρά τίποτα.             

Οι ιστορικές παρομοιώσεις «αυτό που παρακολουθούμε είναι ένα σύγχρονο Άουσβιτς» δεν στέκονται παρά την καλή και ακτιβιστική πρόθεση όσων τα αναπαράγουν. Τίποτα δεν είναι σαν το Ολοκαύτωμα και τίποτα δεν είναι σαν την γενοκτονία στη Γάζα. Τα ιστορικά γεγονότα έχουν αυτοτέλεια και πάντα συνομιλούν με τα συμφραζόμενα της εποχής. Μπορεί το να παραβάλλονται με άλλα να υπογραμμίζει τα όσα τυχόν θέλουμε να πούμε, αλλά πρόκειται περί αφελούς αθροίσματος.

‘Άλλωστε καμία φρικαλεότητα δεν χρειάζεται μια άλλη για να φανεί πόσο απαίσια είναι.

Οι άνθρωποι όταν έρχονται αντιμέτωποι με τη βαρβαρότητα οφείλουν να εξεγείρονται