Το χαμένο πάθος

Εκει που φαίνεται η ξεφτίλα του επαγγελματικού αθλητισμού είναι το οπαδιλίκι. Είναι η απώλεια της δυνατότητας να δει κάποιος τα όρια του επαγγελματικού αθλητισμού και επίσης η αδυναμία να τον κρατήσει εκτός του μεγαλύτερου μέρους της ζωής του. Το «ο Ολυμπιακός/ο ΠΑΟ/η ΑΕΚ/ο ΠΑΟΚ είναι η ζωή μου» μου φαίνεται πολύ θλιβερή δήλωση - για να καταλάβετε πώς το βλέπω.

Το να επιλέγεται και να στοχοποιείται ένα (όποιο) κάθε φορά πρόσωπο που ίσως περνά τα όρια της ευπρέπειας και βολτάρει στα πεδία του ποινικού δικαίου δεν οδηγεί πουθενά. Δεν έχει νόημα να λες ότι αυτός είναι χειρότερος από τον άλλον ή καλύτερος από εκείνον. Είναι όλοι πόλοι του ίδιου συστήματος που άλλοτε ανεβάζουν τους τόνους και άλλοτε τους ρίχνουν.

Έτσι, το πρόβλημα σήμερα δεν είναι (μόνο) ο Γιαννακόπουλος. Το πρόβλημα είναι ότι υπάρχει το πεδίο όπου ο κάθε Γιαννακόπουλος μπορεί να δίνει τα δημόσια σόου και να εκτονώνεται σε προσωπικό επίπεδο. Το πρόβλημα είναι ότι στην ουσία κανείς δεν φρίττει ούτε θεωρεί αδιανόητο να συμβαίνουν τέτοια περιστατικά και να δημιουργούνται τέτοιες κοινωνικές εντάσεις για το ποιος θα πάρει το πρωτάθλημα ή το κύπελο ή το ότι. 

Το πρόβλημα είναι ότι υπάρχει μια οπαδική κουλτούρα που κανονικοποιεί τέτοιες συμπεριφορές με την απλή ταμπέλα του «ξέφυγε πάλι». Το χειρότερο όμως δεν είναι ότι τις κανονικοποιεί. Είναι ότι τις καταναλώνει. Και όχι μόνο αυτή αλλά ένα υπερβολικά μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας που «προσκυνάει σώβρακα και φανέλες», όπως έλεγε σκωπτικά ο Τζιμάκος. Και φυσικά το πρόβλημα είναι ότι δεν έχουμε ως πολιτεία τη δυνατότητα να επιβάλουμε τους θεσμούς, με αποτέλεσμα να φωνάζει ο υπουργός (!) στο γραφείο του τους ιδιοκτήτες-παράγοντες για να "συνεννοηθούν", ισως και για να πουν "δυο μπεσαλίδικες κουβέντες".  

Ο φανατισμός για το ποια ομάδα θα πάρει κάποιον τίτλο σε κάποιο σπορ δεν αφήνει την τροπαιοθήκη της πλουσιότερη αλλά την κοινωνική μας συνείδηση φτωχότερη.

Θα ήθελα- δεν το κρύβω- αυτή η ενέργεια με την οποία η κοινή γνώμη ασχολείται με το τι είπαν οι ολυμπιακοί για την κόρη του κ. Γιαννακόπουλου, τι χειρονομίες έκανε ο ίδιος, τις του απάντησαν οι αδελφοί Αγγελόπουλοι και τι θα γίνει με τη συνέχιση του πρωταθλήματος να κατευθυνθεί σε διεκδικήσεις που μπορούν πραγματικά να κάνουν καλύτερη τη ζωή μας ή έστω τον κόσμο μας λίγο δικαιότερο. Γιατί και το οπαδιλίκι είναι όπιο του λαού- δεν είναι μόνο η θρησκεία.

Και δηλαδή τι να κάνουμε τώρα που η κοινή γνώμη διαμορφώνεται περισσότερο από τις δηλώσεις των επιφανών του επαγγελματικού αθλητισμού παρά από τις εξελίξεις στο μέτωπο των κοινωνικών αιτημάτων; Να σταματήσουμε να αναπαράγουμε ηδονοβλεπτικά αυτές τις δημόσιες αντιπαραθέσεις και την κενή αντιπαλότητα. Ένας φίλος με παιδιά μου έλεγε ότι θα ήθελε τα πιτσιρίκια του να παρακολουθήσουν κανέναν από τους επόμενους τελικούς του πρωταθλήματος μπάσκετ- ακόμα και αν αυτοί τελικά γίνουν. Μου φαίνεται πραγματικά υγιής αντίδραση το να προσπαθείς να κρατήσεις μακριά όλο αυτό και τα παραδείγματα που δίνει στην οικογένειά σου.

Γήπεδα και στάδια σε κάθε γειτονιά, αύξηση των χώρων και των δυνατοτήτων ελεύθερης άθλησης για να αθλούμαστε όλοι. Μόνο ερασιτεχνικά και μόνο για τον αθλητισμό. Τα τοξικά πανηγύρια τύπου «αρένα κολοσσαίου» κάνουν ζημιά στο σήμερα και στο αύριο.