To Via Maris στου Ψυρρή είναι η βερμουτερία που δεν ήξερες ότι έχεις ανάγκη

Ήταν κάποτε ένα ποτήρι που έσταζε ήλιο, πικρό και γλυκό μαζί — ή μάλλον όχι «κάποτε», γιατί δεν είναι ιστορία παλιά, είναι παρόν σερβιρισμένο με πάγο και μια φέτα πορτοκάλι. Είναι το βερμούτ. Το ποτό που φτιάχτηκε για να γεφυρώνει τα απογεύματα με τα βράδια, τις παρέες με την όρεξη, τις ιστορίες με τα αρώματα.

Οι βερμουτερίες δεν είναι απλώς μπαρ. Είναι τόποι τελετουργίας. Εστίες κοινωνικής συναστρίας που, πίσω από έναν κατάλογο με ποτά και μεζεδάκια, κρύβουν κάτι βαθύτερο: μια παλιά, σχεδόν λαϊκή σοφία του πώς μοιραζόμαστε. Γεννημένες στο Τορίνο και γαλουχημένες σε ισπανικές συνοικίες, φιλτραρισμένες από τις μυρωδιές της Μεσογείου και τις ανάγκες των μποέμ ανθρώπων που ήθελαν ένα χαλαρό διάλειμμα ανάμεσα στη δουλειά και το φαγητό, οι βερμουτερίες είχαν πάντοτε μια ιδιαίτερη γοητεία.

Και τώρα, αυτός ο τρόπος βρίσκει τη θέση του στο κέντρο της Αθήνας. Το Via Maris, το οποίο ήρθε και άραξε στο δρομάκι της Μίκωνος στου Ψυρρή σαν ιστιοφόρο γεμάτο γεύσεις, είναι κάτι παραπάνω από ακόμη ένα γαστρονομικό άνοιγμα. Είναι ωδή στην to-share φιλοσοφία, ένα προσκλητήριο για να ακουμπήσεις το κινητό, να πιάσεις το πιρούνι και να μοιραστείς – τόσο κοντά μα συνάμα τόσο μακριά από το πολύβουο αθηναϊκό κέντρο

Εδώ, το βερμούτ ρέει χωρίς βιασύνη και οι μεζέδες δεν είναι απλώς «πιάτα» αλλά σταθμοί ενός ταξιδιού σε οικεία και απρόσμενα ταυτόχρονα γευστικά τοπία. Οι αναφορές είναι μεσογειακές, μα η προσέγγιση σύγχρονη· οι γεύσεις παιχνιδιάρικες, αλλά με βάθος – σαν ανέκδοτο που καταλήγει σε ποίημα.

Μπαίνεις για ένα ποτήρι, μένεις για την παρέα. Και φεύγεις λίγο πιο ανάλαφρος, λίγο πιο γεμάτος, λίγο πιο άνθρωπος. Αυτό κάνουν οι καλές βερμουτερίες. Και το Via Maris, αν κρίνουμε από την πρώτη του εντύπωση, μοιάζει έτοιμο να γίνει μία από αυτές. Ο χώρος λιτός με λευκοστρωμένα τραπεζάκια και μια industrial essence ανοιχτής κουζίνας που μας άρεσε όπως αντίστοιχα και οι μουσικές επιλογές στο background καθ’ όλη την παραμονή μας εκεί. Το Via Maris σημαίνει κυριολεκτικά «ο Δρόμος της Θάλασσας» στα λατινικά.

Ήταν το όνομα μιας αρχαίας εμπορικής οδού που συνέδεε την Αίγυπτο με τη Μεσοποταμία, περνώντας από τη Λωρίδα της Γάζας, τις ακτές του Ισραήλ και τη Συρία — μια διαδρομή ζωτικής σημασίας για το εμπόριο, την πολιτισμική ανταλλαγή και την εξάπλωση ιδεών και αγαθών στην Ανατολική Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή.

Συμβολικά, το όνομα Via Maris παραπέμπει σε ταξίδι, σε συνδέσεις, σε γεύσεις και πολιτισμούς που διασταυρώνονται — κάτι που ταιριάζει απόλυτα με μια βερμουτερία που παίζει με τη μεσογειακή παράδοση και τη σύγχρονη γαστρονομική ταυτότητα. Στον κατάλογο το ενδιφέρον μας κίνησαν φυσικά τα περίπου 15 βερμούτ εκ των οποίων επιλέξαμε το Veroni Dry (6€) του Κτήματος Κυρ Γιάννη και το Otto’s Athens (6€) που κινείται σε semi-dry κι επιβεβαιώνει ότι η χώρα μας εκτός από καλό κρασί βγάζει και καλό βερμούτ. Αν θες πάλι να κινηθείς οινικά τότε η πολύ ενημερωμένη wine list (με φιάλες από 20€) θα σε ικανοποιήσει και με το παραπάνω με τις επιλογές της να αγαπούν ιδιαίτερα τον μεσογειακό αμπελώνα αλλά και εμβληματικές εγχώριες ετικέτες.

Επειδή το βερμούτ θέλει και παρέα χαρήκαμε ιδιαίτερα όταν ξεκίνησαν να φτάνουν τα πρώτα πιατάκια και δη η χειροποίητη προζυμένια φοκάτσια (5€) με μαύρο κύμινο, ντούκα (ένα υπέροχο αιγυπτιακό μείγμα μπαχαρικών), λεμόνι και ελαιόλαδο. Το ταρτάρ από ψάρι ημέρας (16€) ήταν εύγευστο και πολύ νόστιμο. Εμείς πετύχαμε φαγκρί το οποίο έδεσε εξαιρετικά με το τραγανιστό χωριάτικο φύλλο, το αγγουράκι, το κρεμμυδάκι εσκαλότ και την πικάντικη σάλτσα lemon harissa.

Συνεχίσαμε ακάθεκτοι με το καρότο (11€) το οποίο και μας ενθουσίασε παρά τη φαινομενική απλότητά του. Στο πιάτο μας ήρθε μελωμένο και πασπαλισμένο με ντούκα αφού είχε μαγειρευτεί πρώτα στο φούρνο κι έπειτα στη σχάρα κρατώντας τους νόστιμους χυμούς του. Συνεχίσαμε με τα χτένια σε κρέμα από κουνουπίδι (16) συνοδεία μαριναρισμένων blueberries σε ένα πιάτο που έκανε εξαιρετικό pairing με το βερμούτ. Τα επόμενα δύο ήταν πολύ ξεχωριστά πιάτα που διεκδίκησαν επάξια το έπαθλο της άτυπης πρώτης θέσης στην καρδιά μας. Από τη μία το χειροποίητο τορτελίνι (17€) γεμιστό με ανθότυρο, ελαιόλαδο και μπισκ γαρίδας κι από την άλλη τα συκωτάκια κοτόπουλο (12€) σε πουρέ από χόρτα με αγιολί και τσίλι flakes ένα κάπως πικάντικο πιάτο που θα ενθουσιάσει και τον πλέον δύστροπο μεζεδολάτρη.

Στο τέλος δεν γινόταν να ρνηθούμε την πρόσκληση/ πρόκληση να δοκιμάσουμε μια μους σοκολάτας με κραμπλ σοκολάτας, ελαιόλαδο κι ελιές που ήταν από τα πλέον ιδιαίτερα επιδόρπια που έχουμε δοκιμάσει τη φετινή σεζόν, κρατώντας την ισορροπία των γεύσεων. Αν δουλευτεί ακόμη λίγο έχει τα φόντα για να απογειωθεί γευστικά.