Η αλληλεγγύη να μην έχει φύλα

Τα περισσότερα σχόλια που είδα για το χαστούκι της συζύγου Μακρόν προς τον Γάλλο πρόεδρο είχαν είτε μια χαζοαμηχανία («για δες τι γίνεται ρε παιδί μου!), είτε μια χαζοαντρίλα («κάθεται και τον βαράει;») η οποία, φυσικά, δεν εκπορευόταν μόνο από άντρες. Όσο όμως ο φεμινισμός κερδίζει έδαφος και το αντίστοιχο κίνημα κατακτά αργά μα σταθερά το έδαφος που δικαιούται, πρέπει να λαμβάνουμε ενεργά υπόψη μας και μια άλλη παράμετρο: η βία μπορεί να μην κοιτάζει κατευθύνσεις.

Δεν φτάνουμε εύκολα στο σημείο να πούμε ότι ένας άνδρας είναι «κακοποιημένος», σαν να μην του αναγνωρίζουμε την πιθανότητα να συμβαίνει κάτι τέτοιο και εκείνος να χρειάζεται βοήθεια.

Και μιλώντας για αυτά μας δεν εννοώ κανενός είδους συμψηφισμό ανάμεσα στις κακοποιητικές διαθέσεις που μπορεί να εμφανίζουν εκπρόσωποι οποιοδήποτε φύλου. Το «όλοι τα ίδια κάνουν» -σε οποιοδήποτε επίπεδο- είναι καταστροφικό για τη σκέψη και κυρίως για τη δικαιοσύνη. Πολλώ μάλλον όταν οι περιπτώσεις κακοποίησης με θύτη κάποιον άνδρα είναι συντριπτικά περισσότερες από ό,τι όλες οι άλλες.

Δεν κάνουν όλοι τα ίδια και η ιδέα του «ανδρισμού» εξακολουθεί να είναι ο βασικός υπεύθυνος για τα περισσότερα έμφυλα εγκλήματα. Αυτό όμως δεν πρέπει να απαλλάσσει τη συνείδησή μας σε οποιαδήποτε περίπτωση υπάρχει οποιουδήποτε άλλου είδους έμφυλη βία πλην της (μεταφορικά και κυριολεκτικά) παραδοσιακής.

Ανήκει σε αυτές τις περιπτώσεις ο Εμμανουέλ Μακρόν; Μάλλον όχι  Είναι όμως ένα καλό πεδίο για να τσεκάρουμε τις αντιλήψεις μας που ίσως θέλουν επικαιροποίηση. Είναι κέρδος που έχουμε φτάσει στο σημείο να θίγονται και ζητήματα «αντίστροφης βίας», τα οποία πάντα υπήρχαν κυρίως με τη μορφή της μη σωματικής βίας. Όχι ως μέρος κάποιου αναθεωρητισμού ή με σκοπό να στερηθεί το μεγάλο ζήτημα κάποια από την προσοχή που του χρειάζεται. Αλλά για να προστατευθούν άνθρωποι που μπορεί μια ζωή να κρύβονται μαζί με το πρόβλημά τους.

Η αλληλεγγύη ας μην έχει φύλα και εμείς ας έχουμε τον νου μας.