Αξεπέραστες καλτ ταινίες των τιμημένων 80s

Υπήρξε κάποτε μια εποχή, που ο κόσμος αντί να καταναλώνει αμέτρητα βιντεάκια στο TikTok κι άλλα τόσα reels σε Instagram και Facebook, έδινε ραντεβού στα βιντεοκλάμπ για να διαλέξει τις ταινίες της εβδομάδας. Στα 80s μάλιστα, τα βιντεοκλάμπ ξεφύτρωναν σαν τα μανιτάρια, φιλοξενώντας αμέτρητες ταινίες για να διαλέξουν οι θαμώνες τους, ότι τους αντιπροσώπευε.

Ανάμεσά τους ξεχώριζαν κι οι ελληνικές ταινίες της δεκαετίας, που αγαπήθηκαν όσο λίγες κι έγιναν καλτ στο πέρασμα του χρόνου, αποκτώντας ένα φανατικό κοινό που δεν σηκώνει κουβέντα για την ποιότητά τους και την κινηματογραφική τους αξία. Μέχρι σήμερα άλλωστε, συνεχίζουν να γεννούν memes και βιντεάκια με χιλιάδες προβολές αφού όπως και να το κάνουμε ήταν αξεπέραστα.

Βασικά Καλησπέρα Σας του Γιάννη Δαλιανίδη (1982)

«Κούλα μ’ ακούς; Πολύ κωλόπαιδο ο Κυριάκος». Αυτή η ατάκα μάς έχει στοιχειώσει. όπως και η ταινία του Δαλιανίδη. Σίγουρα δεν είναι Monty Python ή ένας κωμικός αυτοσχεδιασμός του Bill Hicks, ούτε καν κάποιο από τα Θου-Βου. Ωστόσο, είναι καλτ μέχρι το κόκκαλο. Στάθης Ψάλτης, Σταμάτης Γαρδέλης, Καίτη Φίνου, Πάνος Μιχαλόπουλος, Σοφία Αλιμπέρτη, Ρένα Παγκράτη αλλά και Τζώνη Θεοδωρίδης, Νίκος Παπαδόπουλος. Είδωλα μιας γενιάς λίγο μετά από εκείνη του Πολυτεχνείου, που συνήθιζε να χορεύει στις ντίσκο, να φτιάχνει πειρατικούς ραδιοφωνικούς σταθμούς για να αφιερώνει τραγούδια «στο άλλο μισό». Όχι, τότε δεν είχαν Facebook.

Δύσκολα θα βρεις θεατή να αντισταθεί στην αγαπημένη αυτή ταινία. Πως θα μπορούσε άλλωστε; Jacky O, χαίτες, κολλητά τζιν, πολύχρωμα μπλουζάκια, Μαλοπλίν, Γραφείο Τελετών το Γρήγορο Φτυάρι, χορός, καψούρα, μπινελίκια και βασικά να πούμε καλησπέρα σας.

The Kopanoi του Γιώργου Κωνσταντίνου (1987)

Ένας μικρό- κομπιναδόρος στήνει μια ληστεία για λογαριασμό ενός ανθρώπου του υποκόσμου αγνοώντας πως η ληστεία είναι στημένη για αντιπερισπασμό μιας ληστείας κοσμηματοπωλείου. Το στόρι του καλτ έπους που υπογράφει ο Γιώργος Κωνσταντίνου δεν σε προϊδεάζει για αυτό που πρόκειται να ακολουθήσει έπειτα στην οθόνη σου. Ντελιριακή πλοκή ρεσιτάλ ατάκας την ώρα που η συνύπαρξη Γιάννη Βούρου, Μάρκου Λεζέ, Γιώργου Πετρόχειλου και Γιώργου Κωνσταντίνου σβήνει κάθε χολιγουντιανό σούπερ καστ.

Όσες φορές κι αν δεις την ταινία θα επαναλαμβάνεις τις λέξεις «αγόραρε», «χέλι» συνεχώς και γελάς μέχρι δακρύων με όλα τα στραβά κι ανάποδα που συμβαίνουν στον δρόμο των The Kopanoi.

Καμικάζι αγάπη μου του Γιάννη Δαλιανίδη (1983)

Ο Στάθης λατρεύει τις μηχανές, η Ρένα θέλει όλη την ώρα να χορεύει σε νάιτ-κλαμπ και ο Αλέξης τρελαίνεται για τη ροκ μουσική. Πρόκειται για τρία θεότρελα αδέλφια. Ο ένας από αυτούς, ο Στάθης, δεν καταφέρνει να στεριώσει σε καμία δουλειά (τουλάχιστον προσπαθεί…), και όταν φτάνει να χάσει και το κορίτσι που αγαπά, η μητέρα του αποφασίζει να του αγοράσει αυτό που λατρεύει περισσότερο… μια σούπερ μοτοσυκλέτα.

Ρεσιτάλ ατάκας, χορός μπινελικίων, δύο τραγουδάρες που σημάδεψαν την νιότη των 80s («Αντέ σπάσε ρε μαλάκα» λέμε και κλαίμε, πριν μας πάρουν τα ζουμιά με το «Με λένε Αλέξη σε λένε Σοφία») και ιπτάμενες μοτοσυκλέτες μας γνέφουν από ψηλά σχηματίζοντας στα σύννεφα: «Καμικάζι αγάπη μου».

Πανικός στα σχολεία του Ντίμη Δαδήρα (1982)

Όταν χάνει τον γιο του από υπερβολική δόση (χρόνια χρήστης έγραφαν τα πρωτοσέλιδα για 12χρονο παιδάκι που μάλλον ξεκίνησε την ηρωίνη στα 6 του), μέσα στο σχολείο του, ο εξοργισμένος πατέρας (Γιάννης Βόγλης) θα αναζητήσει τους κακοποιούς που ευθύνονται για το χαμό του παιδιού του. Την ίδια στιγμή, μια δημοσιογράφος (Μαίρη Χρονοπούλου) καλύπτει το ρεπορτάζ για τα ναρκωτικά στα σχολεία. Με τη βοήθειά της, ο πατέρας θα ανακαλύψει τον αρχηγό της συμμορίας (Ανέστης Βλάχος), με τον οποίο μάλιστα είχε κι ο ίδιος συναλλαγές στο παρελθόν. Φήμες λένε ότι οι αφίσες που διαφήμιζαν την ταινία μιλούσαν για τον ελληνικό «Ταξιτζή» και εμείς προσευχόμαστε να ήταν αληθινές, αφού υπερθεματίσουμε λέγοντας ότι ο Τσακ Νόρις είδε τον «Πανικό στα Σχολεία» κι άλλαξε το όνομα του σε Γιάννης Βόγλης. Badass ελληνικός κινηματογράφος στα χειρότερα του, επιβάλλεται να την βρεις και να την δεις.

Τα τσακάλια του Γιάννη Δαλιανίδη (1981)

Ντίσκο, δερμάτινα, τζιν μπουφάν, ο Ελύτης που φτιάχνει τις φρυγανιές, η Αθηνά Τσιλύρα στο ρόλο της θεούσας που νοιάζεται τον Μιχαλόπουλο, η εμφάνιση του οποίου με το λευκό βρακί-μαγιό είχε προκαλέσει πάμπολλες λιποθυμίες στις κοπέλες της εποχής, εντούρο μηχανές, σούζες, καψούρα, ντισκόμπαλες, πρέζα, αλητεία, κλεφτρόνια που αναζητάνε εύκολο χρήμα να διασταυρώνονται με τίμιους οικογενειάρχες, ρουφιανιά και φιλότιμο συνθέτουν μια ταινία-κοινωνική διαμαρτυρία για μια γενιά που άκουσε πολλά επειδή έκανε του κεφαλιού της. Δεν γίνεται να μην τη θυμάσαι ρε π@@@τη!

Ρόδα Τσάντα και Κοπάνα του Όμηρου Ευστρατιάδη (1982)

Ξεροκαταπίνουμε, αφού κάνουμε γαργάρα με αλατόνερο, καθαρίζουμε το λαιμουδάκι μας και παίρνουμε το μικρόφωνο για να σπικάρουμε την αλήθεια μας. Θα μιλήσουμε που λες για κάτι τσογλάνια, κάτι καθίκια του κερατά,  που κάνουν δύσκολη τη ζωή των καθηγητών τους. Μη σε γελά η εμφάνιση τους! Δεν είναι τριαντάρηδες αιώνιοι φοιτητές, αλλά μαθητές Λυκείου. Ντουβάρια τους ανεβάζουν, ανεπρόκοπους τους κατεβάζουν γιατί δε σκαμπάζουν πολλά από Λογοτεχνία και μαθηματικά, μα στο μάτι, στη ρόδα, στο νταβαντούρι και στην κοπάνα είναι πρώτοι.  Το φιλμ του Όμηρου Ευστρατιάδη με τον Μπίλια, τον Χαβαλέ και τα άλλα μικρά και μεγάλα παιδιά άφησε φαρδιά, πλατιά την καλτ υπογραφή του στη δεκαετία των 80s.